Ik voel me wat sterker vandaag. Ik werd wel wakker met 'oh neee, ik heb helemaal geen zin om verder te gaan zonder hem' en ja hoor de traantjes kwamen weer...

Ik ben naar mijn werk gegaan, daar ben ik wel trots op. Het is me toch goed afgegaan, je kan dan je gedachten verzetten, gelukkig, want ik moet er niet aan denken om thuis te zijn, helemaal alleen en me zo rot te voelen. Tjaah en dan de hele dag en avond moet zien door te komen.

Mijn vriend had het over een innerlijke kracht in ons zelf, ik denk vaak aan deze woorden...dit helpt mij een beetje om door te gaan. Ik mis hem heel erg en vraag me af of hij me ook erg mist.
Ik hoop het wel, ik hoop dat hij me mailt/belt...en dat we het misschien goed kunnen maken, maar ik weet ook dat het niet zal gebeuren. Moeilijk hoor om te accepteren dat een dierbare echt uit je leven is verdwenen.

Het leven ziet er grijs uit zonder hem, plezier heb ik niet, maar ik ben toch blij dat ik in ieder geval nog kan functioneren. Ik was bang om depressief te raken. Zo depressief voel ik me nou ook weer niet. (Maar ja ik moet niet te vroeg juichen)

Ik hoop dat ik sterk zal blijven, dat ik me door deze dagen/weken heen kan slepen. Ik leef mee met alle anderen, ik wens jullie ook deze innerlijke kracht toe.

Het medicijn is denk ik gewoon doorgaan, jezelf bezighouden en bezighouden. Natuurlijk is het ook goed om de traantjes te laten komen en je gevoelens te ervaren zoals ze zijn, maar ga er niet in blijven hangen.

Groetjes,

Sarah

ps: waarschijnlijk blijft er straks niks over van mijn innerlijke kracht, want de avonden vind ik zwaar. Maar ja, morgen is weer een dag.