Ja hoor, daar kon ik natuurlijk opwachten.
Gisteren op het werk ingestort, Hadden de avond er voor het examen feest van onze zoon gevierd, hij kwam natuurlijk ook, deed net of hij gewoon visite was in zijn eigen huis. Aan het eind zegt hij "Ik ga naar huis" toen brak er wat, hoezo naar huis, naar je caravan op de camping zal je bedoelen.
Ik heb vervolgens de hele nacht niet geslapen, toch gaan werken, dat was niet zo handig.
Ik heb hem gesmst, dat ik het daar erg moeilijk mee had. Het was ook moeilijk zei hij maar het is niet anders, ik moet maar gewoon geduld hebben.
Ik moet nu naar een psych van de arts, doe ik ook en mijn werkgever regelt alles voor mij , Het moet gewoon, want volgens de arts zou een opname niet uit de lucht komen vallen, als ik nu geen hulp krijg, Ik wilde dit niet aan hem vertellen,maar dat kon niet anders, Eigenlijk hoop ik dat hij een gigantisch schuldgevoel krijgt, dat krijg ik toch al steeds te horen, als ik hem iets vertelde over hoe ik me voel.
Zit nu weer fijn aan de medicijnen en ben alleen maar boos op mezelf dat ik dit allemaal laat gebeuren. Dat ik het toelaat dat iemand me zo kapot maakt.
Ik heb nu zo veel mogelijk contact verbroken, alleen nog via sms, als er iets is wat hij moet weten. Voor de rest geef ik hem nu alle rust en ruimte. Laat hem nu maar nadenken, ik ga dat nu ook doen, met hulp van de psyche.
Wie weet wat er uit komt.