dat is lang geleden dat ik mezelf die vraag gesteld heb.

ik vind het ook echt gek om toe te geven, maar ik weet niks te verzinnen.

ja, rust.. dat wil ik. daar kan alleen ik wat aan doen.Om dat te bereiken moet ik mezelf echter van een paar dingen blijven overtuigen.
1. niet achterom blijven kijken met spijt, je kunt het niet meer terugdraaien.
2. natuurlijk ligt het niet aan jouw inzet ; je hebt immers gegeven wat je kon, je bent alleen jezelf vergeten ergens onderweg.
3. geef hem de kans om te beseffen wat ie mist; uhm ja, maar doet dat er eigenlijk nog toe.
iemand die zo vol zit en overloopt en daar door niets voelt, gevoelloos is, gaat jou niet naar waarde inschatten.. dus let it go.
4. afstand nemen en contact verminderen om een ander rust te geven; was me niet bewust dat ik nou zoveel eis en verlang..waar heb ik dit nu weer aan te danken? pfff.. tuurlijk is het zijn knoop en niet de jouwe..voor hem is de enige oplossing jou even niet zien, zit je misschien toch nog te veel in zijn kop en kan hij jou er echt ff niet bij gebruiken? nou rot dan gewoon lekker op joh!
velen van jullie kennen vast die innerlijke strijd en die gesprekken met jezelf wel, je weet het allemaal zo goed, maar je hart volgt nog niet.. ik begin me bijna af te vragen waarom ik zoveel liefde geef aan een ander, maar niet aan mezelf.
ik denk dat dat de les is die ik hier uit moet leren... ik ben mezelf vergeten en dat mag ik nooit, maar dan ook nooit meer doen.

ik heb geaccepteerd,geluisterd,gegeven,weggecijferd,gelaten,en me laten opdragen wat te doen..
het voelt nu zo tevergeefs geweest, want ben leeg.. op.. en sta nog met niks..

maar. dat is natuurlijk niet helemaal waar..
ik heb mezelf weer teruggekregen, nu eens kijken wat ik er mee ga doen...
ik kan alle kanten op..behalve die ene...