Het is nu ongeveer 3,5 maanden uit en ik zit er weer helemaal doorheen... ze blijft door mijn hoofd spoken en ik wil nog steeds erg graag dat het goedkomt tussen ons. De laatste keer dat ik echt contact met haar heb gehad was via Facebook zo'n twee weken geleden nu. Daarin vroeg ik haar of ze nog eens wilde kijken of het nog wat kon worden tussen ons en zij zei dat ze dat nu niet wilde en dat ze verder wil met haar eigen leven en dat ik dat ook moet doen en dat als zij er aan toe is dat ze dat dan wel wil afspreken om te kijken of er nog iets is, ze wil me in ieder geval de kans geven om te laten zien dat ik veranderd ben, maar nu niet, nu richt ze zich op zichzelf en haar scriptie en wil ze er niet over nadenken. Maar dit wachten, dit mezelf hoop geven doet me zoveel verdriet, ik slaap zo slecht, ik heb echt nergens geen energie meer voor, ik zit fysiek en mentaal leeg en ik kan zo niet verder... maar ik wil haar zo graag terug. Ik zie in dat ik heel veel fouten heb gemaakt en dat ik die nooit meer zal maken, het enige wat ik wil is haar nu gelukkig maken maar ik kan dat op dit moment gewoon niet aan haar laten zien.. dit vreet zo erg aan me, het eet me op van binnenuit. Die 5 jaar met haar waren zo fijn.. het is zo moeilijk voor mij om dat los te laten.. altijd denk ik aan de mooie tijd die we hebben gehad en nooit aan de mindere tijden, die er ook waren. Nu zit ik hier in "ons" appartement, wat de stap had moeten worden naar een volwassen relatie met toekomst zoals als kinderen e.d. is vervallen tot een scheiding en geen contact. En dan zit ik hier met die herinneringen..en dat kleine beetje hoop op dat als zij er klaar voor is het misschien nog wat kan worden.. ik word zo moe van mezelf.. kon ik haar maar gewoon vergeten.. gewoon niet meer aan haar denken...kon ik haar maar gewoon even weer vasthouden en haar lach zien... alles is tegenstrijdig ik word er gek van.