Bijna 3 maanden geleden is het nu dat ze het uitmaakte. Sinds die tijd heb ik vele malen op het punt gestaan om mijn verhaal op deze site te zetten, maar iets weerhield me hier steeds van. De gedachte dat ze misschien meeleest?¢‚Ǩ¬¶.je zet er toch wat diepere gevoelens neer en weet niet wie er allemaal meelezen. Veel met vrienden, familie, ouders en zusjes gepraat, maar zelf daar kun je niet alles aan kwijt. Merk ook dat sommige mensen een beetje moe lijken te worden van de sippige gespreken met me.

De avond dat ze het uitmaakte was ik eerder naar huis gekomen omdat ik niet helemaal lekker was. We hebben samen gekookt en samen de afwas gedaan, waarna zij met de was aan de slag ging en ik nog een cd't je voor een collega ging kopiëren die deze later op de avond zou komen ophalen. Ik merkte gewoon dat er iets met ?¢‚ǨÀúr was.en vroeg ?¢‚ǨÀúr naar. Ze was net 1,5 week bezig met een nieuwe baan en veranderingen kostten haar altijd veel energie. De laatste tijd had ze ook niet lekker in haar vel gezeten, want ze wilde zo graag weg bij haar vorige werkgever, maar een andere baan vinden wilde niet goed lukken. Ze antwoordde me dat ze ?¢‚ǨÀúr een punt achter wilde zetten. Ik dacht echt dat haar baan bedoelde. Nee, ze bedoelde onze relatie. Ze had onvoldoende het idee dat ik haar bijzonder vond. Ik liet het niet goed aan haar merken. Ze had de afgelopen tijd wel aangegeven meer tijd samen door te willen brengen, iets waar ik door mijn drukke bestaan niet altijd aan kon voldoen. Dom van me, heb me ook nooit zo gerealiseerd dat ze zich betrekkelijk eenzaam moet hebben gevoeld als ik voor mijn werk en vrijwilligerswerk veel weg was.

Op het moment dat ze het me vertelde suizden mijn oren, bonkte mijn hart in mijn lijf en werd het zwart voor mijn ogen. We hebben allebei veel gehuild, ze is weggegaan om na te denken. We hebben het er dezelfde nacht nog veel over gehad en de conclusie was dat ik haar te weinig het idee had gegeven dat mijn prioriteiten bij haar lagen. Ze wilde niet langer de onzekerheid en besloot dat ze niet langer een relatie met me wilde hebben.

Jarenlang hebben we met elkaar met de trein meegereisd naar de studie toe. We waren elkaars beste vrienden voordat er iets moois tussen ons opbloeide. Ruim 8,5 jaar een relatie gehad, waarvan we ruim 5,5 jaar hebben samengewoond. Voorzichtige planner over kinderen waren er gemaakt en enkele weken voordat ze het uitmaakte hadden we nog gesproken over welke wereldwonderen we nog samen op reis wilden gaan zien. We trokken eenmaal per jaar met rugzak op naar andere culturen om ons daar te verbazen. Verbazen?¢‚Ǩ¬¶.iets wat je als kind dagelijks doet, maar als volwassene verleert.

Om een lang verhaal kort te maken. Ik ben uit ons huis gegaan en zit nu nog bij mijn ouders. Gelukkig heb ik ondertussen de beschikking over andere woonruimte waar we druk aan het klussen zijn om dit bewoonbaar te maken. Het nieuwe appartement is echter bij haar in het dorp, dus de kans dat we elkaar zullen tegenkomen is zeker aanwezig.

Enkele dagen nadat ze mij verteld had dat ze niet met me verder wilde, heeft ze een brief naar de notaris gestuurd dat we niet langer samenwoonden en dat ik dus uit haar testament geschrapt kon worden. De notaris heeft hiermee ook ons samenlevingscontract als beëindigd beschouwd. Binnen anderhalve week, toen ik wat spullen kwam halen, bleek dat bijna al mijn kleren uit al uit mijn kast waren gehaald, weer een week later toen ik in ons huis was bleek ze alle foto's van ons te hebben verwijderd. Ze hield er goed de vaart in. Binnen 7 weken nadat ze het me verteld had, waren we financieel en materiaal helemaal los van elkaar en waren al mijn spullen uit het huis. Dat dit ook niet allemaal even vlotjes verliep door inmenging van haar vader was niet heel prettig, maar niet iets wat het meeste pijn deed.

Omdat ik niet goed met mijn verdriet om kon gaan (het was alsof een donderslag bij heldere hemel mijn hele leven had verwoest en ik naar de rokende puinhopen van mijn leven stond te kijken), heb ik na een paar weken de hulp van een psycholoog ingeschakeld om mijn verdriet te verwerken, mezelf weer in de spiegel aan durfde te kijken en mijn gedrag van te vluchtig en gejaagd leven voorgoed te veranderen.

Ben best diep gegaan. Nooit in mijn leven ergens voor weggelopen en dat dit keer ook niet van plan. Soms heb ik de moeilijke momenten zelfs opgezocht. Ze komen toch en dan kun je ze maar beter gelijk hebben. Echter door de dood van een springvriend en de dood van haar opa, waar ik een hele goede band mee had, binnen 2 weken na elkaar, kreeg ik even teveel klappen. Het verdriet en de pijn groeiden me boven het hoofd. Tijdens de condoleance van haar opa kwam ze me zelf opzoeken. De omhelzing die ik al zo lang miste, kregen we van elkaar, al was ie wel wat onwennig. Toch voelde je de afstand heel duidelijk. Om alle familie, die ruim 8 jaar ook mijn familie was geweest, voorin de kerk te zien zitten en er niet meer bij te mogen horen?¢‚Ǩ¬¶.vreselijk. De kist naar buiten gedragen te zien worden, iedereen elkaar steunend in zijn of haar verdriet en haar alleen en verdrietig langs zien schuifelen zonder dat ik haar mocht steunen of troosten?¢‚Ǩ¬¶hartverscheurend.

Ook zij is een ex die vreselijk lief is, me nog wel eens een kaartje stuurde of belde, totdat mijn zusje aan haar gevraagd heeft of ze daarmee wilde stoppen. Elke keer als ze contact met me opneemt, krijg ik weer hoop. Als dat niet haar bedoeling was, vroeg mijn zusje of ze dan maar geen contact meer wilde zoeken voorlopig. Ik mis ?¢‚ǨÀúr echt vreselijk. Daar waar we tijdens onze relatie 5 tot 6 keer per dag contact met elkaar hadden (face to face, telefoon, mail, etc), is het nu stil. Omringd met allerlei liefhebbende mensen, maar toch eenzaam. Ik zou ?¢‚ǨÀúr zo graag terug willen en haar bewijzen dat ik wel voor haar ga, ze wel in mijn systeem zit en zij bij mij op nr 1 staat, maar het mag niet zo wezen. Ze heeft me in het begin verteld dat het nooit meer met me wil proberen.

Afgelopen week waren we eigenlijk 9 jaar bij elkaar geweest. Ondanks het verlangen naar haar en naar contact met ?¢‚ǨÀúr heb ik me toch weten in te houden om contact te zoeken. Maar binnen nu en een paar weken is ze jarig en om zelfs dan geen contact te zoeken, haar te laten weten dat ik er nog steeds wil zijn voor haar, dat trek ik niet. Door welke fasen zal zij heengaan ? Heeft ze twijfel, zoja wanneer en hoe erg ? Toen ik nog toegang tot het huis had heb ik een wenskaars achtergelaten. Bij twijfel moest ze die aansteken en me opbellen om te zeggen dat ze me terugwilde. Ik heb nog geen telefoontje gehad met die woorden.

Ik ben zelf erg bezig om aan mezelf te werken. Om meer diepgang te krijgen, om het niet meer zo druk te hebben met allerlei onbelangrijke zaken. Hetgeen mij het meest aan het hart gaat, zij, die staat op 1. Hoe kan ik ?¢‚ǨÀúr dit nu laten weten, zonder heel wanhopig en opdringerig over te komen ??? Ik snap dat we afstand moeten nemen van elkaar voor nu, maar hoe lang nog ? Ik mis niet alleen mijn liefje, maar ook mijn maatje, want dat was ze ook voor me. Als ik haar zie, hoor of spreek ben ik gewoon dagen aan het malen en aan haar aan het denken. Laatst zag ik ?¢‚ǨÀúr in 3 seconden langs mijn nieuwe appartement voorbij fietsen. Per seconde een nacht slecht geslapen en aan haar gedacht?¢‚Ǩ¬¶.dat geeft toch wel aan dat mijn liefde voor haar oprecht was (en nog steeds is) ?

Zou het heel graag nog met haar willen mogen proberen. Ik denk echt oprecht dat wij elkaar gelukkig kunnen maken, maar dan moeten we allebei aan ons zelf werken en veel beter met elkaar communiceren. Tot nu toe zijn we beiden binnenvetters geweest en met name zij heeft veel gevoelens opgekropt die er nu ineens superheftig uit kwamen.

Goede adviezen zijn altijd welkom.