Hallo allemaal.
Ik ben een jongen van 18 (bijna 19) jaar.
Ik zat 8 maanden geleden voor het eerst in mijn leven in een serieuze relatie.
We leerden elkaar kennen op het werk en de klik tussen ons kwam op een werkuitje naar walibi world.
Alles ging goed en we merkten dat we elkaar echt heel erg leuk vonden, en 10 dagen na het werkuitje mocht ze m'n meisje zijn. In de eerste maand dat we met elkaar hadden begreep ik niet echt wat ze in me zag, zij was zo lekker druk en ik een tikje rustiger. Ik was niet stil of te rustig, gewoon wat rustiger. Maar het werd me ook al snel duidelijk dat ze heel weinig tijd had, ze deed en doet namelijk veel aan school, volleybal en werk. We konden elkaar vaak maar 1 keer per week zien, dat was dan niet zo erg. Wat ik wel erg vond is dat elke keer als ik haar zag, er heel wat andere vrienden en/of famillie bij was. In onze relatie van 6 maanden, zijn we maar 2 keer een avondje alleen bij elkaar geweest. Seksueel contact hadden we ook niet echt, wederom omdat ze vond dat er niet echt tijd was om bij elkaar te blijven slapen. We hebben echt een leuke tijd gehad samen, maar we zagen en spraken elkaar gewoon heel weinig. Ze wou bijvoorbeeld nooit bellen omdat dat duurder is, ze sms'te liever. Na een paar maanden werd ik steeds stiller, rustiger en onoplettender in haar bijzijn. Maar dat had ik niet door, totdat ze het met me uitmaakte na een relatie te hebben gehad van 6 maanden.
Ze wou niet steeds dezelfde jongen spreken, ze had iemand nodig die haar soms echt eens goed aanpakt, ze had niet genoeg tijd voor een serieuze relatie, we waren te verschillend, we waren ''het'' niet meer voor elkaar en ik zou veel te lief voor zijn geweest.
En het komt allemaal door mijn fouten. Elke keer als ik bij haar was, was ik mezelf niet. Ik was telkens bang dat ik iets verkeerd zei of deed, daarom was ik altijd zo rustig bij haar en zei ik echt altijd ja tegen haar in plaats van een keertje nee te zeggen. Ik heb nog nooit tegen haar gezegd dat ik mezelf niet was in de relatie.
We willen allebei nog wel vrienden blijven, en dat gaat tot nu toe wel goed. Nu het uit is kan ik veel meer met haar lachen en kan ik mijn echte ik laten zien. Omdat ik inzie dat ik me anders gedroeg bij haar. Ik hoop dat ze nu de echte ik kan zien en weer bij me terug wilt komen.
Ik kan niet stoppen met denken hoe ik dingen anders had moeten aanpakken. Ik ben niet altijd zoals ik bij haar was, ik was gewoon veels te soft bij haar.

Heeft iemand advies met wat ik aanmoet met deze situatie?
Ik moet niet tegen haar zeggen dat ik haar mis of nog steeds van haar hou en dat ik veranderd ben, ik weet dat het slechtste is wat je kunt doen. + als ik het over onze oude relatie heb wordt ze boos, scheldt ze me uit en wilt ze ook geen vrienden meer zijn. Maar toch wil ik haar zo graag zeggen dat ik in onze relatie niet echt mezelf was en dat ik bang was om iets verkeerd te doen.