Leerde vier jaar gelden een getrouwde man kennen. Huwelijk was bijzonder slecht en hij overwoog een scheiding. Een half jaar hebben wij met elkaar opgetrokken en we kenden elkaar ook nog eens van de zeilclub, dus zagen elkaar geregeld. Het was zo geweldig fijn met elkaar, ondanks ons leeftijdsverschil van 19 jaar. We noemden elkaar soulmaatjes, we hadden dezelfde gedachten en dromen. Hij kwam en ging en had het ook over andere vrouwen waar hij goed mee kon praten, waar hij wel eens langs ging, kon blijven eten. Hij zei dat hij mij geen hoop wilde geven en op een ander moment zat hij te mijmeren over waar we zouden gaan wonen. Ik kreeg twijfels, want ondertussen ging hij toch in therapie met zijn vrouw. Ik had ook twijfels over zijn andere vrouwelijke contacten. Ik sprak mijn wantrouwen uit, want ik wilde daar niet mee rond blijven lopen. Het enige wat ik te horen kreeg was dat hij nu twee moeilijke relaties had. Op een vrijdag vertelde hij dat het voorbij was, hij ging scheiden. Zo ging het echt niet meer. Al mijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon en kreeg het gevoel weer grond onder mijn voeten te krijgen. De maandag daarop belde hij mij op om te vertellen dat ze het een nieuwe kans gingen geven. Ik was kapot. Ik heb nooit een herstel tussen die twee dwars willen liggen, nooit gepushed, dat was een beslissing die alleen hij kon nemen. Maar op die manier en dan ook nog eens over de telefoon. Na drie breuk is hij nog vaak langs geweest, niets intiems. Vaak gebeld en vaak gezegd dat hij onze gesprekken miste en dat hij op sommige plekken, waar wij waren geweest, aan mij moest denken. Ik merkte aan zijn verhalen dat er geen vooruitgang zat in het huwelijk. Als hij dan bij me was had ik er moeite mee hem ongelukkig te zien. Ik hield van hem. De ontmoetingen waren daarom altijd zwaarmoedig. Nooit heb ik het gemis verder aan hem gemerkt. Dat ik hem wantrouwde speelde een rol in zijn beslissing, zei hij me. Tja, een wantrouwend type ben ik nooit geweest. Dit was nieuw voor mij. Dat probeerde ik hem ook duidelijk te maken, het had te maken met de situatie en de onzekerheid die het bracht. Had er moeite mee en zocht steun bij hem. Maar na de breuk wel contact houden. Vele brieven heb ik geschreven, mijn gevoel nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat hij graag wilde dat ik alle msn-gesprekken weg gooide omdat wat hij nu zei later wel eens anders kon zijn, deed mijn nekharen overeind staan. Maar ik wilde het niet zien. Ik was een aanvulling, een stukje spanning en een stukje wraak, meer niet. Twee jaar geleden heeft hij iemand anders ontmoet en ligt nu sinds anderhalf jaar in scheiding. Dat was erg wrang en het doet nog steeds pijn, onzeglijk veel pijn. Begin dit jaar hebben elkaar eens gesproken, probeerde het op een mooie manier te doen. Zonder verwijten, zonder ik-wil-je-terug taferelen maar de tranen kwamen toch. Deels ook omdat hij zich behoorlijk lomp gedroeg. Een binnenkomend telefoontje, bijvoorbeeld, moest perse opgenomen worden om vervolgens drie kwartier te zitten bellen, tijdens ons gesprek!!!! We gaan ieder ons eigen pad, zei ik, 'Zo is het!' zei hij en ik kon het niet laten om te zeggen dat hij toch wel een hele leuke meid had laten lopen. "Ja, je bent ook een leuke meid maar niet voor mij" Zonder mij aan te kijken, al rommelend met zijn telefoon. Waarom kon hij dat niet recht in mijn gezicht zeggen? En op al mijn vragen over hoe het met hem gaat en hoe zijn nieuwe relatie gaat wilde hij niets loslaten. Hij houdt haar nog voor iedereen achter het gordijn. Zij zit ook bij de zeilclub, mensen hebben wel vemoedens maar hij treedt nog niet met haar naar voren. Ook met haar is hij eerst vreemd gegaan en hij heeft het met haar ook al eens uitgemaakt omdat ze het allemaal zo lang vond duren. "Als het zo moet..." zei hij. Ik heb dat gehoord van iemand die ervan weet en het ook van ons weet. Ik heb in de tussentijd een andere relatie gehad en ben sinds een jaar weer vrijgezel. Sinds ik weer vrijgezel ben is hij zakelijker en afstandelijker dan ooit. Maar wel bellen om me te feliciteren met het behalen van mijn universitaire graad. En het stomste wat ik heb gedaan is hem een mail sturen met de vraag hoe het met hem gaat. Natuurlijk reageerde hij daar niet op. Wat zal hij niet van me denken als hij weer eens stiekem naar mij zit te kijken tijdens een van onze clubmomenten. De laatste twee jaar heb ik zo min mogelijk contact gezocht. Als ik hem in levende lijve zag wel altijd interesse getoond in hoe het met hem ging. En hij kwam ook wel naar mij maar sinds ik vrijgezel ben, doet hij ook dat niet meer. Ik ben bij de club gebleven want ik laat mij niet wegjagen door zo'n drol maar het maakt het ook niet gemakkelijk. Ik kots een beetje van mezelf dat ik me niet hard op kan stellen, dat ik altijd lief en aardig blijf als ik hem zie. Dan ben je 35 jaar, zeker niet de domste en zeker ook niet de lelijkste. Mannen genoeg in de wereld maar hem kan ik niet vergeten. Al vier jaar lang weet hij dat ik nog steeds veel om hem geef. Ik val hem verder niet lastig ofzo. En ergens, als ik alles terug denk, dan weet ik dat zijn liefde nooit sterk geweest kan zijn. Wat zal hij mij een zielig wezentje vinden en in het ergste geval heeft hij medelijden met me. Ik weet nu even geen raad met mezelf.