Hallo allemaal,

Liefde, relaties en ik gaan nou nu niet bepaald samen hand in hand. Een relatie had ik tot enige tijd geleden niet echt de behoefte aan, al dat gezeur wat ik dan van andere mensen aanhoorden over schoonfamilies etc. Ik was altijd proud to be single, staan en gaan waar je wilt. Lekker paar maanden naar het buitenland zonder je zorgen te maken of een relatie het stand houdt, heerlijk!

Toch komt er een keer zo’n moment dat het je wel overkomt. Zo in één keer, zo uit het niets. Nu kun je wel aanvoelen dat, dat mij ook is overkomen.

Ik kreeg contact met een medestudente op school, dit contact werd zodanig intensief via WhatsApp dat wij elkaar bijna 24/7 spraken. We praatten over van alles en nog wat en het voelde zeer vertrouwd, terwijl ik haar eigenlijk helemaal niet kende. Dit leidde er tenslotte toe dat wij elkaar meer dan leuk begonnen te vinden. In eerste instantie dacht ik wel WTF, het is een meid, maar aangezien ik mij had aangenomen om in 2012 alles wat maar op me pad kwam te proberen, ging ik er toch voor. Het probleem was nog niet zozeer dat het een meid was maar dat ze een vriend had.
Kijk en dan wordt het wel ingewikkeld want je kunt niet alles publiekelijk tegen elkaar zeggen of zo even bij elkaar op de koffie komen. Want het moest natuurlijk ‘top secret’ blijven want stel je voor dat er iemand achter komt. Want dit hoorde niet en daar ben ik het volledig mee eens. Destijds zat ik echt met mijn hoofd in de wolken en was gewoon domweg blind geworden hiervoor.

Moet nu ook elke keer denken aan iets wat mijn opa vroeger zei:

‘Liefde maakt blind en …. kan niet zien’ (waarschijnlijk voor jullie niet grappig, maar ik lig helemaal dubbel )

Later bleek wel dat ons gedrag niet door iedereen als vanzelfsprekend werd ervaren en dat er al vermoedens waren dat er meer speelde. Dit kan ik mij enigszins voorstellen want wanneer wij bij elkaar waren gedroegen wij ons soms wel raar. Veel gegiechel en eindeloze discussies die nergens over gingen.

Om een lang verhaal kort te maken, ik werd meerdere malen zeer pissig en uiteindelijk hebben wij het contact verbroken, nouja eigenlijk ik. Tja en daar sta je dan met niks, waar ik voor heen nog ‘proud to be single’ was, was ik dat nu niet meer. Ik miste wat, dat speciale gevoel.

Op een gegeven moment hoorde ik dat ze weer single was en heb het contact weer gezocht. Hier was ze wel blij mee maar het voelde wel anders. Ze kon het niet meer zo oppakken en dat begrijp ik ook wel want ik had hetzelfde. Ik had het gevoel dat ze vaak tegen mij heeft gelogen en ik wist niet of ik haar nog kon vertrouwen. Maar toch had ik nog een gevoel voor haar, iets in me hield nog van haar. Vind dat moeilijk te omschrijven. Aan de ene kant denk ik wordt eens wakker en wees eens realistisch maar aan de andere kant heb ik ook zo'n gevoel bij haar.
Ik had aangegeven om eens af te spreken maar dat wou/kon ze nog niet maar mij leek mij dat juist een goed idee om alles eens door te praten. Want nu appen we wel maar heel vaak wordt ik weer boos omdat ik er klaar mee ben en haar gewoon eens in de ogen wil kijken als ze wat zegt om te kijken wat er nog is. Maar zij stelt dat uit. En ik heb gewoon het gevoel dat ik elke keer moet 'wachten' en daar ben ik gewoon klaar mee. Maar aan de andere kant zegt ze van dat ze mij nog wel wil spreken en nog om me geeft enz terwijl ik denk laten we dan eens afspreken. Hallo dit hele gezeur speelt al een half jaar en ik ben er gewoon klaar mee en wil weten waar ik aan toe ben en niet zo binnen nu en een dag een relatie want dat zit er waarschijnlijk toch niet in. Maar gewoon dat we het eens allemaal kunnen bespreken en niet alleen over app, zodat we beide ons verhaal kunnen vertellen en bepaalde miscommunicatie kunnen uitpraten.
Maar nu stelt ze het weer uit en ik denk dan, wees uberhaupt blij dat ik na die ruzie weer contact hebt opgezocht omdat ik niet diegene was die deze rotzooi veroorzaakt heeft maar zij. Omdat zij bewust vreemdging en mij het gevoel gaf van dat ik alles was en dat we ooit wat zouden krijgen. Ik begrijp het nog steeds niet hoe het nu gaat. In het begin zat zij echt achter mij aan en uiteindelijk ben ik verliefd op haar geworden en nu zit ik met lege handen en zit ik meer achter haar aan terwijl ik aan de ene kant denk zonde van me tijd. Maar ik zou het zo jammer vinden dat we het uiteindelijk toch niet gewoon hebben geprobeerd en hebben laten liggen omdat het e.a. gebeurd is. Ze wil wel gewoon contact houden terwijl ik het gevoel heb dat ik elke keer als eerste wat moet zeggen. En als ze wat zegt komt dat vaak als ik wat op facebook/twitter zet wat relatiegerelateerd is (love sucks of iets dergelijks) dan vraagt ze weer of het over haar gaat. Ik heb het haar ook gezegd dat dat opviel dat ze dat vaak vroeg en dan contact opnam. Zij zegt dat dat toeval is maar ik geloof haar niet, ze heeft wel eens vaker tegenstrijdige dingen gezegd. En elke keer weer een smoes nu kan ik niet want voel me niet goed/iemand overleden/ ik heb een vriend/ school bezig etc. Ik begrijp dat het allemaal lastig is maar wees gewoon duidelijk en houd mij niet zo aan het lijntje. Ze wil het contact gewoon houden, waarom dat weet ik ook niet. Dan voornamelijk via app..
Ze heeft mij zoveel pijn gedaan en eigenlijk nog steeds maar ik kan het gewoon niet loslaten pffff

Heeft er iemand tip? Heb deze echt hard nodig. Zoals de titel al zegt: ik weet het niet meer.