Ik heb deze site van mijn man doorgestuurd gekregen. Waarom? Ik heb het hem net via de mail gevraagd en wacht nog op antwoord. Dit is voor mij de eerste keer dat ik reageer of een blog maak dus vergeef me en corrigeer me als ik me niet aan de codes houd.
Ik wil graag even reageren op bovenstaande berichten. Ik krijg het namelijk spaansbenauwd van die verhalen over 2 of 3 jaar midlifecrisis!!!! Ik ben een groentje op dit gebied en voel vooral grote behoefte om de regie op mijn eigen leven terug te willen. Hieronder mijn verhaal. Misschien geeft het nieuwe inzichten of weet je na dit te lezen tenminste wat je echt niet wilt.
Mijn man claimt namelijk zelf een midlife crisis te hebben met alle verschijnselen, behalve de jonge vrouw. Dat scheelt! Maar verder zijn alle verschijnselen aanwezig. Zijn buik moet eraf, er moet gezonder geleefd, er is behoefte aan vrijheid, hij is niet meer verlieft, houdt wel van me maar weet niet of hij wel verder met me wil, ik mag hem niet meer aanraken, hij weet niet of hij ooit nog sex met me wil. Het ligt allemaal aan hem, niet aan mij. Zo verzekert hij mij voortdurend.
Dus dat is de stand van zaken na 16 jaar samenwonen en 1 jaar getrouwd, 1 kind (hevig puberende dochter van 14, bijna 15 die heel veel aandacht vraagt).
De crisis uitte zich voor het eerst twee en een halve week geleden. We hadden een gesprek waarin hij ineens zei dat hij niet meer wist of hij wel verder met me wilde. Er volgden vele gesprekken en sommige hevig emotioneel (van mij kant). Ik voelde me aan de kant geschoven , afgedankt.
Na de eerste week waarin gevoelens van pijn, angst, woede, paniek en cynisme over elkaar heen buitelden ben ik inmiddels weer wat tot rust gekomen. Want waar ben ik bang voor, wat is mijn angst? Het idee er weer alleen voor te komen te staan? Eerst wel maar nu ik er verder over doordenk is het uiteindelijk het verlies van wat wij samen hadden. De lol, de fijne vakanties, de eindeloze gesprekken (ja ook nog na 17 jaar) etc. Ook ben ik boor omdat ik de regie over mijn leven kwijt lijk te zijn en vind dat momenteel het moeilijkst om te accepteren.
Ik hou wel van hem en ik wil nog altijd samen 'oud' worden, maar niet tegen elke prijs. En omdat hij het nu niet weet kan ik ook niet goed meer verder. Ik ben best heel erg boos en ja ook heel erg verdrietig om het dreigende verlies maar voel ook een soort helderheid en kracht. Ik wil de regie van mijn leven weer in eigen handen!
De knoop moet worden doorgehakt. Door hem of door mij! En dan weer op nieuw beginnen. Positief. Samen, alleen of in een Lat relatie. Als mijn man er inderdaad 2 of 3 of nog meer jaren over moet doen om er achter te komen wat hij met mij wil dan moet hij dat alleen doen. En als hij later besluit toch met me verder te willen zal hij zijn stinkende best moeten doen om mij weer terug te veroveren.
Denk niet dat ik mijn man laat vallen nu hij het moeilijk heeft. Hij duwt mij weg en wil het zelf uitzoeken. Dat doet zeer na al die jaren van gedeeld lief en leed. Ik moet dit accepteren maar wel op mijn manier.
Wat ik nog niet weet is hoeveel tijd ik hem moet of wil geven om te beslissen wat hij wil. Zeker is dat het niet te lang kan gaan duren. Ik wordt gek van hem om mij heen. Zijn aanwezigheid opend telkens weer de wond.
Dit klink allemaal heel rationeel, maar weet dat ik een zeer emotioneel mens ben en ook niet goed weet of ik me uit zelfbescherming zo hard opstel tegenover hem, uit hoogmoed of frustratie. Maar als ik de verhalen lees van 2 of 3 jaar midlifecrisis dan denk ik dat er voor het einde van het jaar een beslissing zal zijn.
Ik wil hier maar mee zeggen je de pijn en het verdriet ook om kunt proberen te zetten in positieve energie. Je bent altijd verantwoordelijk voor je eigen geluk. Kies voor jezelf, als hij nog van je blijkt te houden staat hij op een goede dag echt wel weer voor de deur. Wil je zelf heel graag dat het weer goed komt hoeft een scheiding geen belemmering te zijn. Zie het als een time out. Of ben ik met mijn 2 weken oude crisis zo'n groentje en stort mijn wereld volgende week alsnog weer in? Ik hou jullie op de hoogte op eerste vandaag gestarte blog. Akira
Is dit te lang???