Hallo iedereen, eerst en vooral wil ik even zeggen dat dit nogal nieuw voor mij is, normaal schrijf ik mij niet in voor dergelijke sites, of eender welke site... maar ik zocht via google over ldvd en kwam op deze site terecht. ik las wat recente blogs, en sommige reacties erop, en ik denk dat die reacties wel een goede werking hebben...
ja, ook ik heb op dit moment enorm veel lvdv, en ik versta echt niet het hoe en waarom het gedaan is...
ik ga het even uit te doeken doen, maar het is allemaal niet zo simpel...
eerst ga ik het even hebben over de 'context' van het gebeuren... ik hoop dat jullie tijd willen nemen om dit allemaal te lezen, en mij wat steun of raad willen/kunnen geven... ik kan het echt enorm gebruiken...

ik ben dus achttien jaar, en mijn vriendin was, en is eigenlijk nog steeds 17jaar. ik zit eerste jaar unief, zij laatste jaar humaniora. we waren een jaar en 2 maand samen toen ze het gedaan maakte... ik weet, dit is in tegenstelling tot de andere blogs die ik wat las, vrij kort.. maar dat doet er niet echt toe eigenlijk.
mijn vriendin en ik waren echt gelukkig samen, we hebben nooit problemen gehad, nooit ruzie, we waren bijna gegoten voor elkaar... ik weet, dat is ook zoiets wat iedereen over zijn relatie zegt, maar ik had al eerder een relatie achter de rug, en die bevestigde alleen maar voor mij dat wat ik had met mijn vriendin echt iets ontzettend speciaals was... de dingen die we samen hadden meegemaakt zijn herinneringen die mij voor het leven zullen bij blijven!
nu.. de laatste 4 maand ofzo begonnen er problemen te ontstaan... niet tussen mijn vriendin, integendeel, maar gewoon bij mij thuis... dit ga ik niet tot in detail vertellen, zeker niet, maar ik kan je wel zeggen dat het dus tussen mijn ouders is, een scheiding zoals je wel kan vermoeden, maar helaas heeft kanker ook een zegje in de gehele problematiek hier... maw, ik begon het verschrikkelijk zwaar te krijgen, voelde me hier thuis rotslecht; want wat hier nu gebeurd wens ik mijn ergste vijand nog niet toe... maar bon, aan mijn vriendin had ik ontzettend veel steun! ik durf zelf zeggen dat ik bijna al mijn steun van haar had, en dat hielp me enorm! ik wist dat ze er altijd voor mij was, dat als het weer slecht ging tss mijn ouders dat ik maar naar mijn relatie moet kijken zei ze, dat zoiets nooit bij ons zal gebeuren! dat beurt uiteraard enorm op om te horen... en ik ging er automatisch van uit natuurlijk dat ze mijn thuissituatie hier volledig begreep, dat ze dus besefte dat het hier echt niet gemakkelijk was...

maar er ontstonden echt geen problemen tss ons onderling, totaal niet! toen we ons eerste jaartje samen vierden, waren we alleen nog gelukkiger en verliefder op elkaar geworden, we hadden elkaar zo'n betekenisvolle liefdesrijke cadeautjes gegeven... we konden echt niet meer zonder elkaar, we hadden bijna volledig ons geluk in elkaars handen gelegd... we hadden elkaar gewoon nodig

dan plots, midden in de kerstvakantie, we hadden afgesproken samen, bij mij thuis, zelf eten koken, filmpje kijken (deden we regelmatig eens) en het was de laatste avond dat ik haar ging zien, voor ze dan voor een week op reis ging naar Marokko... en ze nam het me een beetje kwalijk dat ik niets speciaals had voorzien.. ik was daar wat van verschoten, want ik had gewoon een leuke gezellige avond samen onder ons tweetjes in gedachten.. we zijn dan wat beginnen praten, en blijkt dat het haar wat tegenstak dat ik nooit echt veel zelf initiatieven nam... nja, ik wist dat niet van mezelf en was ergens wel blij dat ze dat had verteld, dan kon ik daar zeker aan 'werken', en haar eens verrassen hoe simpel het wel is om wat meer initiatief te nemen!
ze kwam dan terug van marokko, en ik zou haar nog de laatste zondag van de kerstvakantie kunnen zien! dat deden we dan ook, en we vertelden onze dingen die we hadden meegemaakt en zo, en ik vertelde het haar dan ook dat ik verschrikkelijk veel moeite had met mijn examens, en het blokken ervan, dat natuurlijk omwille van de omstandigheden die hier thuis verre van ideaal zijn... ik zei haar dat ik het mss beter gwn zou stilleggen nu voor deze examens, dat ik toch nog nergens sta.. ik stond zelf ook helemaal niet positief tegenover die gedachte, maar het ging echt slecht... ze zei mij natuurlijk direct dat ik echt niet mag opgeven en dat ik moest tonen wat ik waard ben!
met zo iemand die achter je staat had ik uiteraard direct weer de moed terug gevonden, en was weer begonnen met blokken! maar ik wist dat ik niet anders ging kunnen dan een aantal vakken wegselecteren zodat ik wat tijd kon creeren om die andere vakken goed te kunnen blokken... wat denk ik toch een vrij goeie keuze was, want anders zou het 100% zeker geweest zijn dat ik voor al mijn vakken ging falen, en dat wil ik totaal niet!
maar zij 'begreep' dat niet ofzo, ik weet het niet, maar ze vond dat nogal opgeverig dat ik zo deed... ik was daar wat van verschoten, want ik dacht echt dat ze dat nu wel zou begrijpen...
dan was er een feestje waar we beiden naartoe gingen, gwn even tussendoor, ik kon het ook niet afslaan want het was van hele goede vrienden van mij. alles ging vrij goed tss mijn vriendin en mij op dat feestje, geen foute dingen gebeurd ofzo, zoals gewoonlijk.
dan kreeg ik de dag na dat feestje plots een sms van haar, nadat ik weer had gzegd dat ik echt wat vakken moest selecteren om nog deftige punten te behalen. in die sms stond dat er een paar dingen haar serieus ergerden, en dat ze eens goed moest nadenken... ik was daar van verschoten natuurlijk, en we gingen elkaar de dag erna zowiezo zien, en we hadden besloten om er dan eens over te praten...

dat was dan op een zondag, het eerste weekend na de kerstvakantie. we waren dan samengekomen bij mij, en ze begon te vertellen...
eerst en vooral stak het haar enorm tegen dat ik zo'n opgever ben in verband met mijn examens. dat kwetste me vrij hard, vooral omdat ik niet begrijp waarom zij dat niet kan begrijpen dat het mij nu absoluut niet lukt om iets te blokken als ik zo'n problemen heb thuis... al mijn andere vrienden en vriendinnen, familie en mijn moeder begrijpt het perfect, maar zij niet.. en zij weet er net ook zoveel van gezien ik haar altijd alles vertelde...
dan was het feit dat ik geen initiatieven nam haar blijkbaar toch zo beginnen irriteren dat het ook een van de dingen was die haar ergerde... ook dit snap ik niet waarom ze dat zegt.. ze weet dat ik in mijn blok zit, ik probeer mijn geselecteerde vakken tot een zo goed mogelijk eind te brengen, en ik heb dus nu zowiezo niet veel tijd om dingen te plannen ofzo...
nog iets wat haar ergerde, was het feit dat we de laatste tijd niets meer van speciale dingen hadden gedaan, en dat haar gevoel voor mij daardoor wat was verminderd... (laatste tijd = laatste 2 weken ofzo... maar ik heb blok??)

ik had daar eigenlijk niet veel opgezegd omdat ik nogal wat verstomd was daarvan... ze kwam toen dichter bij mij zitten en we werden allebei nogal emotioneel... ze zei dat ze er zelf ook allemaal nogal weinig van verstond, dat ze hoopt dat ze nu niet de grootste fout uit haar leven maakt, en dat we elkaar totaal niet kwijt zijn! dat we veel te speciaal zijn voor elkaar, en dat we zoals ik eerder zei gewoon niet zonder elkaar kunnen... toen zei ze dat het haar het beste leek dat we stopten met onze relatie, datze niet wilde zitten afwachten tot het weer ging allemaal beteren...
(maar het ging totaal niet slecht dacht ik, en na de examens weten we allebei even goed dat we dan weer tijd voor elkaar hebben...)
ik snap hier nu echt niets van, hoe ze dat kon doen eigenlijk... ze weet dat ik nu in de blok zit, en dat ik het al ontzettend zwaar had met hier thuis... en dan voegt ze het kersje op de taart toe door het nu plots, met echt geen goeie redenen (eerder omdat ze het zelf gwn niet begrijpt allemaal..) gedaan te maken...

ik had haar natuurlijk nog wat dingen gevraagd, of het toevallig niet aan die dingen kon liggen:
ik vroeg als eerst of er geen andere kerel in het spel zat... ze zei dat ze dat nooit zou doen tegenover mij, ze werd een beetje boos op mij dat ik dat zelf dacht, en ik weet nu ook van haar dat dat eigenlijk niet echt in haar karakter ligt...
dan vroeg ik of het niet gewoon was dat ze de 'vrijheid' van single terug wilde ofzo.. ze moest lachen toen ik dat zei en verzekerde dat dat ook totaal niet geval was..
dan vroeg ik haar nog of ze gwn een sleur aanvoelde in de relatie, en het beu was. ze moest ook lachen en zei dat dat er nooit is geweest, dat ze gewoon echt niet weet waarom dit allemaal gebeurd...

ik probeer nu al een week ofzo te begrijpen en te vatten waarom het zou gebeurd kunnen zijn, maar ik kom er echt niet op uit...
we horen elkaar af en toe nog, maar ze kan er niet tegen als ik haar nog eens vraag van 'waarom', en 'ik begrijp het niet'... dus dat heb ik vrij rap stilgelegd. ze doet ook niet echt meer zoals ze vroeger was tegen vrienden van haar, alsof ze het echt allemaal zelf niet meer weet... veel vrienden van me snappen het ook totaal niet, ze dachten ook allemaal dat het super ging tussen ons, en waren er echt van verschoten... ik heb dan ook heel vaak het advies gekregen van vele mensen, dat ik haar nu gewoon tijd en ruimte moet geven zodat ze alles weer op een rijtje kan zetten... tot nu toe ben ik daar al vrij in geslaagd, heb k haar niet teveel lastig gevallen met stomme dingen ofzo, en hou ik mijn contact met haar vrij bescheiden...
heb ook van velen gehoord dat dat wel weer zal goed komen, dat ze dus echt gewoon even een time out nodig heeft... ik hoop steenhard dat het effectief een time out is, en geen definitieve stop, want ik hou nog steeds zielsveel van haar, en dat gaat echt niet zomaar verdwijnen...
nu, het eerste wat ik nu ga doen is proberen mijn examens nog goed af te werken, en dan kan ik mijn aandacht weer goed op haar richten, natuurlijk allemaal beheerst... maar wat mij nu echt irriteert aan de nabije toekomst, is dat ze tijdens de krokusvakantie met een paar vriendinnen op skikamp gaat... en ik weet van vrienden dat die skikampen niet zo te 'vertrouwen' zijn, en dat ik mij dus eigenlijk wel wat ongerust mag maken...
op zich denk ik niet dat ze zomaar iets met een andere kerel zou doen, ze heeft dat ook nooit eerder gedaan, ook niet van voor mijn relatie, ondanks het feit dat ze zeker veel aandacht krijgt van jongens... ze heeft die aandacht toch al altijd niets terug geschonken... maar toch, ik vrees wat voor die vakantie... het is niet dat ik haar zou laten vallen moest ze met een kerel wat heeft zitten rotzooien, ook al zou ik dat echt verschrikkelijk vinden... maar moest ze daar nu met iemand het bed delen, dan weet ik echt niet hoe ik zou reageren...
dit zijn wel zuivere speculaties, dat is allemaal (nog) niet gebeurd ofzo...

maar is er iemand, die verstaat waarom het plots gedaan is gemaakt?? ik hoop dat ik het allemaal een beetje duidelijk heb geschreven... maar ik, ik snap er echt helemaal niets van....... en ben er echt immens ongelukkig van