Ik mis je, meis. Ik mis je warmte, je knuffels, je arm om me heen, je schouder om op te huilen, je zachte warme lippen, je kritiek, je scherpe opmerkingen, je steun, je spiegel...

De kleine dingen. In de regen lachen op de Albert Cuyp, verstoppertje spelen in de Ikea, met de winde meelopen op het strand, op het matras in de kamer domme tv kijken, de wentelteefjes met slagroom en aardbeien als ontbijt.

Leeg... en het lijkt wel alsof ik geen stap verder kom. Ik snap je beslissing maar al te goed, maar of het daar makkelijker van wordt? Ben blij dat ik je heb leren kennen, de dingen die je me hebt laten zien.

Zoveel waarde, alles weg... behalve de tranen.