Pffff, het is nu 4.10u, en weer kan ik niet slapen. Sinds ons laatste gesprek gaan we heel normaal met elkaar om. We kunnen gewoon vertellen zonder dat ik de neiging heb om stekelige opmerkingen te maken. Ik had hem ook beloofd om me "neutraler"op te stellen. We zitten alle twee in de dezelfde vereniging, we hebben daar wel alle twee een andere functie maar ik zie hem daardoor dus ook regelmatig. Vandaag dus ook, het is dan zo raar om met elkaar te praten, het voelt heel vertrouwd en is dan net alsof er niks aan de hand is. Behalve dat hij dan naar zijn plekkie gaat en ik naar mijn huis. Dan ben ik thuis alleen en dan begint het piekeren weer. Ik heb ook weer naar zijn mails gekeken, gelukkig, niks bijzonders maar ik moet hier echt mee stoppen. Waarom doe ik ook zo stom. Hij lijkt wel of ik het leuk vindt mezelf pijn te doen! Dat we uit elkaar zijn was ook grotendeels mijn keuze, hij heeft weliswaar de knoop doorgehakt maar ik was het er wel mee eens. En dan toch, het niet kunnen loslaten.....arghhhh, stom gedoe allemaal. Ik mis dat hij er niet meer is, ik mis het 's nachts tegen hem aan liggen, vooral als ik het koud heb , ik mis zijn helpende hand in huis, ik mis ............. misschien moet ik ook eens gaan opschrijven wat ik allemaal NIET meer mis, zijn stiekem gedoe, zijn stomme grapjes, zijn soms onverzorgd uiterlijk, zijn snurken, zijn zwijgen........ zo, ik heb het weer van me afgeschreven, nu ga ik weer proberen te slapen Welterusten!