Pff god wat is dat moeilijk om te zeggen zeg.Heb en hou zielsveel van die man.Vanaf dag 1 en dat is(hoe stom het ook klinkt) alleen maar meer geworden.We hebben ook zo veel mee gemaakt.Vanaf mn jeugd al samen.Was jong nog zo jong.Na 2 maanden al in verwachting.Binnen een paar maanden al zag ik dat hij een andere kant had,agressief.Heeft me mishandeld,nou ja duwen,vernederen en.En geestelijk heeft hij mij ook totaal vernield.En toch hou ik nog steeds van hem...Na 3 jaar ging hij vreemd.Heb het hem vergeven.
Hij was eigenlijk nooit thuis ging zn eigen gang.Heeft zich eigenlijk nooit gedragen als een vader.Naar bed brengen,spelletjes doen,iets simpels als een luier verschonen het zat er allemaal niet in..En nog hou ik van hem...Steun?Wat is steun?Was ik ziek nog geen kopje thee of een lief woord...Arm om mee heen nee zat er niet in.Ben bij hem gekomen en hij had schuld veel schuld.We zijn nooit op vakantie geweest,nooit dagjes we,nooit uitgeweest niks..Heeft vaak zonder werk gezeten.Hij keek tv en ik deed het huis houden en zorgde voor de kinderen en ondertussen zocht ik naar werk voor hem.Heb zelfs zijn sollicitatie brieven geschreven..
Huishouden?Was voor mij alleen.En eigenlijk was het nooit goed.Kreeg nooit een lief woord of wat dan ook.
Hebben nooit echt verliefd kunnen zijn want we hadden gelijk een kind.En heb gekozen voor mijn kind,met heel mijn hart.Had niet anders gewillen!!Heb voor hem alles opgegeven.Inclusief mijn jeugd.Maar dat geeft niet zo heb ik het gewild.Mijn kinderen daar leef ik voor.En voor hem leefde ik.Tweede kind een huilbaby,huilde 18 uur op een dag...en ook die heb ik zelf alleen moeten verzorgen.Heb dagenlang,maandenlang met een huilend kind gelopen.Kon mijn armen niet meer bewegen.En nog moest ik het alleen doen.Hielp niet met huishouden enz..En mijn andere kind was er ook nog..Derde kind hij zal me helpen enz...Kind geboren en ik totaal mezelf verloren..Postnale depressie erbij..En weer geen steun..Moets maar niet zeiken..God wat hebben wij veel meegemaakt..En nu is zijn liefde voor mij over..En dat doet zo,n zeer...Moet maar naar de positieve kanten van dit alles gaan kijken...Maar god wat is dat moeilijk.Zonder hem,zonder zijn lichaam,zonder zijn stem.....
We zullen altijd met elkaar verbonden zijn hebben tenslotte 3 kinderen samen..

Hoe kom ik hier ooit doorheen??Heb door dit alles maar weinig personen waar ik naar toe kan..En wil ook niemand tot last zijn.Voel me beter als ik weer met iemand heb gepraat maar ja dan kom je thuis..En ben je weer alleen..Ja met mn kinderen..En tja hij heeft nog niks anders om te wonen dus zie hem nog steeds sproradisch want hij is weer altijd weg..Had deze vakantie zo anders voorgesteld..Dagjes weg met de kinderen..leuk..en nu zit ik hier als een wrak..Ook daar voel ik me dan weer schuldig over dat we niks hebben gedaan in de vakantie..Zie mn meisje al zitten in de kring.Wat heb jij gedaan in de vakantie..niks juf..

En tja snap hem wel hij kan er eigenlijk niks aan doen dat hij zo is als die is...Bij geboorte afgestaan..In kindertehuizen gezeten enz enz..
Niemand van hem gehouden..En IK hou wel van hem en nu mag dat niet meer...En wil mijn liefde niet meer..