Gisteren heb ik je weer gesproken. Het was gezellig, we hebben veel gelachen en ik heb ook gepraat. Jij praatte zoals gewoonlijk niet terug maar dat verbaast me niet meer want als je wel wat zegt dan zeg je: Ik weet het ook niet.
Ik heb dan liever dat je niets zegt dan dat ...

Ik was erg verdrietig na ons gesprek. Volgens mij glip je echt uit mijn handen en kan ik er maar heel weinig aan doen.
Ik ga nu weer naar mijn moeder toe. Daar zal ik de aankomende dagen weer blijven want alleen trek ik het niet. In mijn huis zie ik jou overal zitten, lopen of liggen. Ik heb ook geen afleiding en dan steeds de neiging om weer die telefoon te pakken om een sms te sturen of te bellen.

ik ga je echt proberen los te laten, ik ga geen contact proberen te zoeken en hopelijk kick ik dan van je af. gaat de liefde over. en op die manier geef ik jou de tijd om na te denken. En als jij me echt nooit meer terug wilt ben ik dan over jou heen. en wie weet wil je mij wel terug en wil ik jou helemaal niet meer.

ach het is allemaal maar bullshit ... ik blijf verdrietig. Wie de liefde heeft uitgevonden zal ik te grazen nemen !!!