volgende week is het 3 maanden uit en ik heb het gevoel dat ik dieper en dieper in de put geraak. En ja het voelt erger dan dat er iemand overleden is. Dit doet me veel meer pijn dan toen mijn vader overleden is. Met mijn beste vriendin kan ik wel praten maar als ik dan zeg dat ik het even niet meer zie zitten zegt ze dat ik weer niet zo moet beginnen, dat ik goed bezig ben, dat ik ze moet vergeten, dat ze me niet verdient maar ik denk daar anders over. Ik verdien haar niet. Ik geef mezelf al de schuld. Ruimte geven ze me wel maar niet op de juiste manier. Ze doen alles om me er niet aan te laten denken terwijl ik er juist over wil praten. Ze maken mijn ex de laatste tijd zwart en ik kan daar niet goed tegen. Ik zie (nog) geen fouten bij haar. Misschien dat dit nog gaat veranderen. Mijn vrienden en familie bedoelen het allemaal heel goed maar ze doen het op de verkeerde manier. Ach, misschien geef ik ze na een tijdje gelijk en denk ik ook dat ik beter verdien maar nu nog niet. Mis haar nog teveel, zie haar nog te graag. Heb juist nog even gebeld met mijn beste vriendin en die heeft me weer voor even opgewekt gekregen. Ze sleurt me overal mee naartoe in de hoop dat ik mijn gedachten kan verzetten, soms lukt dat maar meestal niet. En zeker niet als ik even alleen ben. Dan komen weer die donkere gedachten in mijn hoofd en wil ik er weer een eind aan maken. De laatste dagen denk ik hier weer meer en meer aan. Ik wil geen dingen doen waar ik later spijt van ga krijgen, ik heb er al genoeg gedaan, maar als ik het goed doe dan kan ik toch geen spijt meer krijgen? Dit kan ik nu allemaal hier schrijven maar er met iemand over praten lukt niet goed. Dat is helemaal anders. Ik weet het gewoon niet meer. Ik zal gewoon nog even afwachten en zien of het betert. Zoniet zal ik daar mijn conclusies uit trekken en doen wat het beste is. Iig bedankt voor je reactie Pluk. Ik hoop dat je gelijk gaat krijgen en dat het mindert.

He Titchak,

Van mij ook een hele dikke knuffel!
Je wil het allemaal vast niet geloven, maar het is echt waar wat Pluk zegt. Ik sluit me er helemaal bij aan. Bij mij is het intussen bijna 9 maanden geleden en ik zit op dit moment weer in een dip. Niks vergeleken bij wat het was, maar dat kon ik me toen ook echt niet voorstellen.
Als je echt geen uitweg ziet, zoek dan alsjeblieft professionele hulp, zoals Pluk zegt. Het heeft geen zin om domme dingen te doen, je verdient zoveel beter en je zult er een heleboel mensen ongewild verdriet mee doen.
Probeer thuis duidelijk aan te geven dat je wilt praten, probeer ze te vertellen dat jij het wilt verwerken op jouw manier, dat is echt het beste. En blijf vooral posten, soms is schrijven nog wel makkelijker.
Het wordt op den duur echt beter, dat moet je geloven, het is echt zo.

Voor nu: nogmaals een hele dikke knuffel en probeer lief voor jezelf te zijn. Ieder mens maakt fouten maar daarom ben je nog niet slecht of zou je slecht verdienen. Gooi het er allemaal uit, maar zoek de fout niet bij jezelf. Het objectief bekijken is voor later, als je meer afstand kunt nemen.

liefs,
Amy

Stel je voor...
Je staat in een lege vierkante kamer met witte muren, witte vloer en een wit plafon....met een tafel in het midden van de kamer... er staan 3 wijnglazen gevuld met rode wijn op de tafel...

je pakt het eerste glas wijn, neemt een slok, en proeft de wijn...heerlijk...
je voelt je aangeschoten raken als het eerste glas leeg is...je pakt het tweede glas, want je wilt meer, je wilt meer proeven, meer hebben...je drinkt het 2e glas wijn voor de helft op...

je wilt het terugzetten en stoot het eerste lege glas om...KAPOT...in duizend scherven...met rode vlekken op de witte vloer....verdomme denk je....gevolgd door de gedachte, het eerste glas was toch leeg... je kijkt naar het halfvolle tweede glas...terwijl je kijkt naar de scherven en je denkt dat je de scherven eigenlijk moet opruimen...eerst nog een slok...dan ruim je het op denk je...je neemt een flinke teug..lekker dronken begin je je te voelen...na het tweede glas voel je weer goed, je bent de scherven vergeten...je wil het tweede glas weer terug op tafel zetten, instinctief behoedzaam om niet weer het glas om te stoten en kapot te maken.. je verzet je linkervoet en een glassplinter boort zich zonder moeite door huid en vlees...verdomme, denk je...in je rechterooghoek zie je nog het laatste wijnglas staan....

nu is de vraag...wat doe je?

Heb vannacht weer zo'n stomme droom gehad waarin alles goed komt tussen ons. Hele andere droom dan gewoonlijk. Gewoon elkaar tegen gekomen op straat en beginnen praten. Dan iets gaan drinken en van het 1 kwam het ander. Wanneer stoppen die dromen? Ze lijken zo verdomd echt, tot ik 's nachts wakker word en besef dat het maar een droom was. Slapen lukt dan niet meer. Normaal herinner ik me bijna nooit mijn dromen maar sinds het uit is weet ik perfect wat ik alle nachten droom. Altijd over haar,over ons, dat het terug goed komt. Ben deze week, na bijna 4 maanden, terug gaan werken en iedereen zei dat ik er verschrikkelijk slecht uitzie. Precies een zombie. Voel me ook zo. Wanneer stopt het in godsnaam?! Kan er echt niet meer tegen. En zeker niet na wat mijn huisarts me wist te vertellen. Ik heb wat lichamelijke klachten en hij wil dat ik me laat onderzoeken omdat de symptomen die ik beschrijf overeen komen met teelbalkanker en ik al een verhoogd risico heb om dat te krijgen. Ik wil dat niet laten doen. Ik wil het nu niet weten. Ik kan dat er nu echt niet bijpakken. Zonder haar ben ik daar niet sterk genoeg voor. Zonder haar wil ik niet vechten. En het haar vertellen als het zo moest zijn, ik denk er nog niet aan. Ze zal misschien medelijden hebben en me proberen te steunen maar ze zal alle dagen terug naar hem gaan. Ik ga dat niet aankunnen. Wil van haar geen medelijden. Wil van haar liefde krijgen.

Aaaargh mijn spatiebalk is slecht... ggrrrr vandaar alle woorden die aan elkaar zitten

Hoi,

Als ze zeggen dat het niet zo is, vertrouw er dan op. Als het echte vrienden zijn (en dat zullen ze zeker wel zijn), dan menen ze het. Ik zal mijn vriendinnen en familie nog regelmatig lastig (na 8 maanden). Ik heb afgesproken dat als het te veel wordt ze het zeggen. Is misschien een ideetje, omdat je dan gerust bent dat als ze je vervelend vinden (wat ze echt niet vinden!!) ze het ook zeggen.
En laat je alsjeblieft onderzoeken! Op dit moment vindt je het misschien niet, maar je bent het aan jezelf verplicht om goed voor jezelf te zorgen. Ik kan me niet voorstellen hoe eng het moet zijn, maar beter nu onderzoeken en mocht het zo zijn (want dat is natuurlijk nog niet zeker!) er dan nu iets aan kunnen doen dan als het te laat is, wat Selas zegt.
Kom op, geloof een beetje in jezelf, ik weet dat het er onoverkomelijk uitziet allemaal, maar leef met de dag. Al die dingen worden vanzelf minder, echt waar.
Vertrouw op je vrienden, val op ze terug, jij hebt hen nu nodig, andersom zou je het ook zonder problemen voor hen doen. Maak er gebruik van, that's what friends are for. En maak morgenochtend gelijk een afspraak, het zijn dingen die moeten gebeuren. Vraag steun, van mijn part vraag je iemand om mee te gaan. Je kunt het echt wel.

Heel veel sterkte, goed voor jezelf zorgen, anders ga je je alleen nog maar ellendiger voelen!!

liefs,
Amy

Heb haar gezien. Man, wat deed dat pijn. Ik ging me beste vriendin halen en zij stond voor de haar deur. Te kijken, gewoon te kijken (met een triestig gezicht). Ik heb gewoon terug gekeken en we hebben dat zo bijna een minuut volgehouden (leek lang, hoor). Uiteindelijk heb ik mijn hand opgestoken, ze wuifde terug en ik ben doorgereden. Ze heeft me nog staan nakijken. Zou ze iets beginnen inzien? Zou ze inzien dat ze me gekwetst heeft? Zou ze spijt hebben? Ik weet het niet. Ik ken haar en haar reacties en ze keek alsof ze spijt had om iets dat ze kwijt is en nu pas beseft dat ze het eigenlijk niet kwijt wou. (heb een keer iets gelijksaardig meegemaakt met haar, met goede vrienden van haar. Daar heeft ze achteraf veel voor geweend maar uiteindelijk is dat terug goed gekomen, doordat mijn ex na een tijdje de eerste stap zette.) Ik hoop in ieder geval al niet veel meer. Ik zal wel zien wat er van komt. Heeft toch geen zin meer.

De beste persoon waar ik mee kan praten is terug uit Spanje. De situatie ligt nu wel een beetje moeilijker omdat zij met de broer is van mijn ex. Gisteren wou ik direkt met haar gaan praten als haar vriend was gaan werken maar men ex was me voor. Ze hebben heel de dag en avond samen doorgebracht bij men ex thuis. Vanmorgen belde ze me dan om vanavond af te spreken want het is dringend dat wij eens praten zei ze. Ze zei dat ze heel hard in mij is teleurgesteld. Wat hebben ze allemaal tegen haar gezegd? Ik hoop maar dat ik haar ook niet kwijtspeel. Ze betekent veel voor me. Ik ben al genoeg vrienden kwijtgespeelt. Hoe kan mijn ex haar familie nu weten wat er allemaal door mijn hoofd spookt? De enige die dat een beetje kan weten is mijn ex maar die wil dat blijkbaar niet weten. Waarom doet ze toch zo? Ik word gek van te piekeren. Ben vandaag weeral niet gaan werken. Zie het gewoon niet zitten om te gaan. Zie er ook het nut niet van in. Zonder haar heeft niets nog nut. Wanneer stop ik nu met zo te denken?

Hoi,

Wat veel ineens weer. Ik denk dat je er met je beste vriendin wel het beste over kan praten. Breng het op een aardige manier, dat je niet weet of het zo is, maar dat je het gevoel krijgt dat er iets meer groeit, dat je het mis kunt hebben maar mocht het zo zijn dat je er graag over wilt praten. Zoiets, dan hou je het bespreekbaar en kun je hopelijk voorkomen dat er dingen gebeuren waar iemand later spijt van krijgt.
Wat je ex en je relatie betreft, dat is met iedereen zo, je hebt fouten gemaakt en die zie je achteraf vaak ineens heel duidelijk. Zie dat als een les, probeer er iets uit te leren en als je vindt dat je moet veranderen probeer het, maar ga jezelf niks verwijten. Dat heeft geen zin, je hebt op die momenten gehandeld naar wat je dacht wat goed was, intussen ben je weer wijzer geworden en zou je het misschien anders doen. Maar gebeurd is gebeurd, daar valt niks meer aan te veranderen.
Wil je nog zoveel met je ex bezig zijn? Heeft het zin om nog (ook al is het via via) zoveel contact te hebben? Misschien moet je voor jezelf kiezen (ik heb makkelijk praten, ik weet het, ik luister ook niet altijd naar goede adviezen) en eerst met jezelf alles in orde maken.
Je bent echt wel meer waard dan alleen 'de ex van' ofzo, en ik kan me niet voorstellen dat je geen leven zou hebben gehad voor haar. Misschien niet het leven dat je wilde, maar nu kun je eraan werken om dat wel te krijgen. Ik zou me als ik jou was zo min mogelijk met je ex proberen te bemoeien (zoals gezegd, lukt mij ook niet altijd), als het misgaat met haar relatie heeft ze genoeg mensen om haar op te vangen. Kies eerst voor jezelf, jij bent nu het belangrijkste, het verleden kun je toch niet veranderen, de toekomst wel.
Probeer het voor jezelf duidelijk te krijgen wat je wilt (niet met haar, in het algemeen) en probeer eraan te werken.
Heel veel sterkte,
Amy

Ik was een vriendin gaan halen en moest even bij de apotheker zijn. Toen ik terug buitenkwam hing mijn ex door mijn autoraam, te praten met die vriendin (een vriendin van ons alle twee). Ik heb eerst niets gezegd maar dan vroeg ze plots waarom ik niets meer van me liet horen. Waarom ik nooit bel. Waarom ik geen contact hou. Ze ligt met haar pols in de plaatser en ze vroeg me waarom ik niet heb komen horen waarom ze in de plaatser ligt en hoe het gaat met haar pols. Ze zei vroeger moest er maar het minste zijn, je was direkt bij mij om te zien hoe het ging. Heb haar geantwoord dat de tijden verandert zijn. Heb haar gezegd dat ik eigenlijk aan het wachten ben tot ze me liet weten dat ze tijd heeft om te praten zoals ze beloofd had. Ze had als excuus dat ze geen belwaarde heeft. En dat terwijl ze nog geen 500m van me afwoont. Er is vanalles gezegd van haar kant uit. Dat ze me mist, dat ze me niet kwijt wil want ze is al zoveel vrienden kwijt, dat als ze het nog eens te weten komt dat ik dronken rij ze met een voorhamer mijn wagen kapotslaat (zij mag dan wel met iemand meerijden die dronken is en een ongeluk hebben?), dat ik meer moet bellen, enz... Tot ik opeens de ring, die ik haar gegeven heb, aan haar vinger zag (is een hartje met steentjes in). Ze zei me dat ze die ring nog altijd draagt omdat het voor haar een teken is van vriendschap. Ik heb daar op gezegd dat die ring voor mij veel meer betekent dan vriendschap, dat ik hem daar niet voor gegeven had (was eigenlijk een verlovingsring). Toen wist ze niet wat antwoorden en begon ze over iets anders. Heb dan gezegd dat er nog andere dingen aan de hand zijn en dat ik eerst voor mezelf eruit moet raken. Zoals wat er net gebeurde. Mijn beste vriendin(E) is met haar oom, tante en nichtje een weekendje naar zee. Heb daarstraks aan de telefoon er een heel diep gesprek mee gehad en zij zei me dat ze gisteren naar de cinema was gegaan met mijn ex(K) en haar vriend(P) (is E ?ɬ©?ɬ©n van haar beste vrienden) en mijn ex had aan E gevraagd hoe het met me ging omdat ze me nooit meer zag. E heeft geantwoord dat het heel goed gaat. Waarop K zei dat het haar eigenlijk niet interesseerde, waarop E dan weer vroeg waarom ze het dan vroeg. Daar heeft ze ook niet op geantwoord. Heb dus dat heel diep gesprek gehad met E en dan is er iets gebeurt. E had me gezegd dat ze iets zou laten weten als ze zou aankomen aan zee. Ze heeft me een smsje gestuurd maar ?ɬ©?ɬ©n dat ik niet van haar gewend ben. Zoiets stuurt ze normaal nooit. Normaal sluit ze altijd af met groetjes ofzo maar nu sloot ze af met dikke xxxjes en knuffels. E-tje. Ben ik niet gewoon van haar. Ze heeft wel problemen en ik ben voor haar een grotere steun dan haar eigen vriend heeft ze gezegd. Ik hoop dat het daarmee te maken heeft. Ik weet het ff weer niet meer. Er is weer veel te veel ineens gebeurt. Zeker die ring. Zoiets doe je normaal toch niet? Een verlovingsring blijven dragen als teken van vriendschap? Of wel? Ik zou het in ieder geval niet doen. Ik heb het al aan een paar mensen gevraagd en die geven me gelijk.

Ben met een goede vriend (D) gaan praten en heb alles vertelt. Wat er tot hier toe gebeurd is met men ex. Door hem heb ik toch weer een beetje hoop. Hij zegt dat men ex het stilaan begint te beseffen. (door wat ze allemaal heeft gezegd en die ring). Naar zijn raad heb ik wel geluisterd. Heb niks van me laten horen en als ik ze zag heb ik mij beheerst. Heb dat niet lang moeten doen (een dag of drie) en ze stond aan mijn wagen te wachten om te praten. Wat er toen is gezegd en door wat ze aanhad (ring). Daardoor heeft D gezegd dat hij er een goed oog in heeft dat ze het begint te beseffen dat ze fout is geweest. Toen ik het hem vertelde dat ze die (verlovings)ring droeg en zei dat het als teken was van vriendschap, antwoorde hij :"Bullshit!" Ook volgens hem doe je zoiets niet. Hij zegt dat ze me nog graag ziet (anders doe je zoiets niet) maar dat ze om 1 of andere reden toch niet voor me kiest. Wat die reden is weet hij niet (een vrouw denkt anders dan een man zegt hij). Maar wat de reden ook is, ooit zal ze beseffen dat ze fout is geweest. Geeft me weer wat hoop. Zolang ik niet te hard ga hopen, is dat niet erg. Geeft me weer een beetje moed.

Wat wil ze van me? Ze is bezorgd om me, ik ben haar beste vriend, ik moet me laten onderzoeken, ik mag niet dronken rijden, ik mag dit niet doen, ik mag dat niet doen en blablabla. Ik wil haar medelijden niet, ik wil niet dat ze bezorgd is, ze heeft niets meer te willen. Ze heeft hier zelf voor gekozen. Zegt en doet ze die dingen omdat ze echt bezorgd is? Omdat ze zich schuldig voelt? Omdat ze spijt heeft? Ik weet het niet maar ik ga niet meer met me laten sollen. Ga haar zeggen dat ik haar bezorgdheid niet hoef. Dat ze bezorgd moet zijn om haar nieuwe vriend. Dat ze me met rust moet laten. Ik heb mijn eigen leven en ik moet haar bemoeienissen niet meer. Ben haar geen verantwoording meer schuldig. Ik (en nog vele anderen) denk dat ze nog altijd veel voor me voelt maar dat ze nu niet kan kiezen. Waarom weet ik niet. Heb al gedacht om haar gewoon eens vast te pakken en te kussen. Goede vriend van mij zegt dat ik het gewoon moet doen. Dan weet je het ineens zegt hij. Ofwel kust ze terug ofwel een klap. Weet dat toch niet hoor. Ben zo niet. Ze speelt wel met me gevoelens nu en ik ga dat proberen aan haar duidelijk te maken en voor de rest zullen we wel zien.

Gast sorry hoor... maar laat die meid los. Ze wil duidelijk niet meer. Zolang je maar achter haar aan blijft gaan zal ze nooit komen. Je blijft die aandacht maar geven. geen wonder dat ze niet komt. Jij geeft toch elke keer weer toe en gaat naar haar toe. Jij zoekt het contact toch wel weer op als zij het niet doet. Ga je eigen leven op orde brengen. Ga voor jezelf zorgen nu. Geef de aandacht die je telkens aan haar geeft nu eens aan jezelf. Ik denk dat je dat broodnodig kunt gebruiken nu. Ga haar niet bellen. Wat boeit het wat haar excuus is. Het is uit. Je moet nu aan jezelf denken. Ga een sport doen of kies een of andere hobby, maar doe in ieder geval iets. iets wat je afleiding kan geven. Maar ga je niet meer op haar richten, want je maakt jezelf alleen maar kapot. Sorry als dit hard klinkt, maar soms is het gewoon nodig, want je verliest jezelf man. Kom op je kunt best. Probeer jezelf weer uit die diepe put te halen. Veel succes en sterkte!

Haar nieuwe vriendje wil vriendjes met me worden. Mijn beste vriendin wist me dit te vertellen. Ze moest eens met me praten want hij vind deze hele situatie erg, hij vind mij een toffe gast, hij wist van de hele situatie niets, hij wil graag overeenkomen, enz... Ik weet dat hij er niets aan kon doen, hij heeft haar niet leterlijk van me afgepakt maar ik ben wel kwaad op hem. Om hetgeen hij gedaan heeft met dat dronken rijden en het ongelukje, daar ben ik het meest kwaad om. (Ook omdat hij met haar samen is, hoor) Ik wil helemaal geen vriendschap opbouwen met hem. Nu toch nog niet. Doet me nog teveel pijn om hem bezig te horen dat hij dit is gaan doen en dat is gaan doen met men ex. Hij zei dat hij wil dat die hele 'zever' stopt. Hij heeft niks te willen en voor hem is het misschien zever maar voor mij niet. Hij weet nog niets van de hele situatie af zegt hij omdat mijn ex er niet over wil praten. Wat ik wel graag van hem zelf zou horen is hoe hij erover denkt dat mijn ex nog altijd de ring draagt die ik haar gegeven heb. Als hij het weet dat het mijn ring is. Het kan nu heel goed zijn dat hij deze situatie niet leuk vind en ik apprecieer het wel dat hij moeite doet. Ik vind hemzelf ook wel tof en sympathiek (ken hem al langer) maar nu even niet. Heb er geen behoefte aan om constant met men ex (of alles wat errond hangt) geconfronteerd te worden. Als ik hem nu in het weekend tegen kom, ga ik gewoon weg. Ging normaal vanavond naar een feestje met me beste vriendin maar P. (ex haar vriend) was er ook. Heb dus vriendin afgezet en ben naar huis gereden. Ga haar straks halen en hopen dat ik hem niet tegenkom.

Ze doet het elke keer weer. Men avond weer verpest. Ging mijn beste vriendin ophalen en ze stond weer ineens aan mijn auto.(direkt die stomme kriebels weer) En hier gingen we weer : "Waarom kom je niet meer langs? Ik dacht dat je van de week nog ging bellen. Kom deze week nu toch nog eens langs. Ben je nu al naar de dokter geweest? Ik moet maandag bloed laten trekken en ik ben bang voor de uitslag. Ik val af en kan niet slapen. Enzovoort." Tiens, ik dacht dat ze zo gelukkig was en dat alles perfect ging. Haar vriendje is tegen mijn beste vriendin aan het zagen dat hij heel graag eens met mij wil praten want (ocharme) hij vind het heel erg. Hij wil graag met mij overeenkomen (Wauw, tof). Het enige wat ik van hem wil weten is hoe hij erover denkt dat ze nog altijd mijn ring draagt. Van haar principes schiet ook niet veel meer over. Vanaf de dag dat wij samen waren heeft ze gezegd dat ze niet wil dat er iemand van ons getwee?ɬ´n alleen uitging. (Zit zo'n beetje in de familie ingebakken). Haar vriendje mag dat dan wel. Hij mag ook dronken rijden. Wat ik nu denk is dat sinds wij uit elkaar zijn is ze veel met (nu mijn) haar beste vriendin op stap geweest en mijn beste vriendin haar wereldje is er ?ɬ©?ɬ©n van veel geld, snobs, mooie en dure wagens, enzovoort. Ik denk dat ze jaloers is geworden (misschien onbewust) op dat wereldje en ze er nu heel veel moeite voor doet om deel van dat wereldje uit te maken. Het gaat haar niet lukken. Ze is zo niet. Haar familie is zo niet. Ze zal wel eens met haar hoofd tegen de muur lopen. De vraag is dan, ALS dat gebeurt of ik er dan nog moet zijn voor haar of ik in mijn vuistje moet staan lachen. Mijn hart zegt er zijn voor haar maar mijn verstand zegt het andere. Wie weet hoe lang duurt het nog. Ik denk er misschien tegen dan helemaal anders over.

Voel me weer zo rot. Mis haar zo verschrikkelijk hard. En ik ben bang, bang voor mezelf, bang voor haar, bang voor de toekomst en bang voor het verleden. Bang voor alles. Wil mezelf liefst opsluiten en nooit meer buiten komen. Word toch altijd maar gekwetst. Als het dan eens goed gaat, word het daarna nog tien keer slechter. Heb zo'n periode zoals deze wel meer maar kon er hiervoor altijd bij men ex mee terecht. Nu niet meer (ze zegt wel dat ik met haar moet praten maar is niet hetzelfde, voelt niet hetzelfde) en dat maakt het alleen maar erger. Nu is er nog zo'n ikkannietzonderhaar-gevoel bij. Waarom moet ik haar, nadat ze me zo kwetste, nog zo graag zien?