Ik hoop dat een van jullie mij advies kan geven..
Mijn situatie is een beetje anders dan de meesten van jullie omdat mijn vriend het nog niet heeft uitgemaakt. Na een relatie van 10 jaar (we zijn begin 30) hebben we momenteel relatieproblemen. De bom is opeens gebarsten en hij bleek met heel veel dingen niet zo happy te zijn.. Ik zal een voorbeeld geven; ik werkte (te) veel en daardoor had ik niet altijd zin om iets leuks te doen.. ik had ook een heel kort lontje. Ook vond hij dat ik gezonder moest leven (meer evenwichtig eten, wat meer sporten). Ook kon ik niet altijd goed dealen met zijn vrouwelijke vrienden. Hij is van zuid-amerikaanse komaf en ze zijn behoorlijk temperamentvol.. ook in vriendschappen. Uiteindelijk zei hij dat hij vond dat we op een gegeven moment uit elkaar zijn gegroeid. Het moeilijke is dat hij deze dingen ook wel tegen me zei (werken, sporten, voor mezelf zorgen).. maar ik heb die nooit zo serieus genomen omdat daarna gewoon alles weer goed was. Nu zegt hij dus dat hij nu niet weet of ik echt zal veranderen omdat ik voorheen ook zei dat ik zou veranderen maar dan was het na een week of 3 weer hetzelfde liedje. Maar nu... nu weet ik pas hoe serieus hij over al dit alles dacht! Ik heb de afgelopen dagen alles op een rijtje proberen te zetten en ik zie inderdaad dat veel van wat hij zegt waar is. Ik werk daarom aan al deze dingen. Maar hij zegt dat hij niet van de een op de andere dag weer OK kan zijn met me.. en daarom is er nu die verschrikkelijke afstand. Op mijn verjaardag schreef hij nog hoeveel hij van me hield en dat hij zo blij was dat ik voor hem gekozen had 10 jaar geleden en nu..een maand later en dan hebben we dit. Hij zegt zelf dat het misschien beter is dat hij een tijdje weg gaat zodat we alletwee even rust krijgen. Ik weet dat dit wellicht het beste is maar hij heeft zoveel vrienden dat ik bang ben dat hij niet echt 'weg' gaat om over dingen na te denken maar afleiding bij zijn vrienden zoekt. Ik ben daarom bang dat hij me niet meer zal missen en dit zijn keuze gemakkelijker maakt.. Ik heb hem op de man af gevraagd of hij eraan denkt om het uit te maken maar dan zegt hij dat dat niet het geval is maar dat hij tijd nodig heeft. Er is ook geen ander in het spel en hij zegt dat hij heel veel van me houd maar waarom laat hij me dan zo in onzekerheid? Hij zegt ook dat hij ziet hoeveel werk ik in mezelf steek de afgelopen tijd om bepaalde dingen te verbeteren.. maar dan nog blijft hij weg.. hij gaat alleen op stap en komt pas pas laat thuis of blijft bij vrienden, hij eet hij niet vaak meer samen en constant is er die afstand. Ik word gek van die tegenstrijdigheden..en aan de ene kant zegt een stemmetje dat ik hem die tijd moet gunnen en aan de andere kant, als hij weg is, zit ik constant te dubben of ik hem wel of niet een bericht moet sturen. Dit weekend was hij ook op stap met vrienden. Ik wist dat hij daar wellicht zou blijven maar toch zat ik tot laat, tot in de puntjes verzorgd op de bank te wachten... Hopend dat ALS hij zou komen, hij zag wat voor leuke meid op hem zat te wachten.. 10 jaar is lang.. en hij is mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat en de man waarmee ik dacht oud te worden en kinderen te krijgen.. en tot begin Januari dacht hij er hetzelfde over tot we in deze shit terecht zijn gekomen.. En mijn gedachten maken me helemaal gek.. de hele tijd denk ik dat hij bij een van zijn vrouwelijke vrienden is.. Als ik mijn gedachten al eens kon stoppen maar ik voel me momenteel zo rot en afgewezen.. Of is dit iets wat in iedere relatie kan gebeuren, zeker na zo'n lange tijd.. ? En moet ik gewoon die afstand geven? Kunnen jullie helpen?