Ik heb het gedaan, ik heb hem voorgoed gedag gezegd.

Vorige week zouden we weer eens gaan 'chillen'. Ik was daar en ben in huilen uitgebarsten.
Ik heb hem gezegd dat ik niet zo intens verliefd kan zijn op iemand die niet echt met me wil zijn. Zijn reactie hierop was dat hij wel echt met me wil zijn, maar geen relatie. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat al onze ruzies en discussies juist komen door het feit dat we maar ergens tussen hangen. Deze situatie kan niet met iemand waar je al een relatie mee hebt gehad.
Ik heb gezegd dat hij het me zo moeilijk maakt door elke keer te zeggen, Mel ik heb zoveel gevoelens voor je en ik wil helemaal niemand anders. Want dat zijn de dingen waardoor ik hier in bleef hangen.
Ik heb gezegd dat ik na alles wat er is gebeurd met hem serieus wil zijn. Hij vroeg me serieus te defenieren. Ik durfde bijna niet te zeggen dat ik gewoon een relatie wil, omdat het zo'n verschrikkelijk beladen iets is in zijn oren.
Nu lijkt dit op bindingsangst, maar daar geloof ik niet echt in. Ik zie het meestal als een excuus om door te sudderen in een relatie waarvan je toch al weet dat dit m niet gaat worden. Zelf zegt hij ook absoluut geen bindingsangst te hebben.

Zoals sommigen van jullie weten heb ik drie jaar met hem een relatie gehad. Het is nu een jaar uit en sindsdien ging het bergafwaards. Wij waren nog dagelijks samen, deden alles wat bij een relatie hoorde. Maar hij wilde geen relatie meer. Waarom moeten we het een naam geven? Ik wil toch alleen met jou zijn, we hebben het toch leuk zo? etc. etc.
Hij was (is) het voor mij. Ik wilde zo graag met hem een toekomst opbouwen en heb dan ook vreselijk getwijfeld of ik hiermee door moest gaan. Want eigenlijk heb ik wat ik wil, ik ben dagelijks met hem we hebben het leuk zo, ja dat is waar.

maar..

Voor het zelfde geld zit ik over 6 jaar nog met mn 'soulmate' m'n, alles, degene waar ik o zo goed mee kan praten, mijn maatje...maar ben ik niet zijn vriendin, hebben wij niks met elkaar.
Het feit dat hij mij niet als zijn vriendin wil erkennen maakt me onzeker en verdrietig.
Over een toekomst hoeven we al helemaal niet te praten, want 'hij leeft niet met een agenda'.
Als er ooit iets met een ander zou gebeuren kan hij altijd zeggen; Maar Mel, wij hebben geen relatie. ( Ookal heeft hij half gezworen dat dat absoluut niet zou gebeuren).
Ik heb telkens de gedachte straks komt hij iemand tegen waar hij zwaar verliefd op wordt, dan is het doei Mel. Bovendien geloof ik heilig in dat als het echt liefde is van beide kanten en je echt met iemand wil zijn , je eraan wil werken.

Er zijn teveel dingen die me onzeker maken en waar ik ongelukkig van word. Dit is een kwestie van aantrekken en afstoten. Er is echt liefde, dat weet ik heel zeker, het is intens ook van zijn kant. Elke keer worden de gevoelens weer serieus, wordt het te serieus word ik er altijd aan herinnerd dat wij geen relatie hebben.

Het is een cirkel, die als ik dit niet zou doorbreken altijd zo door zou gaan. Je hebt geen verplichtingen, geen relatie, geen lasten en Melanie er ook nog bij! Wat wil je nog meer?

Als ik hem ermee confronteerde dat hij dus alleen de lusten wilde, maar niet de lasten zei hij; Ja maar Mel we zijn zo close, ik heb de lasten nu toch ook?

Ik zie alleen maar hem, ik kijk constant of hij me belt of appt. Doet hij dit niet ben ik teleurgesteld. Alles draait om hem, alles wat ik voor mezelf doe doet er niet meer toe. Ik word wakker met een brok in mijn keel. Als hij een weekend naar zijn ouders ging leefde ik ernaar toe hem te zien.

Ik heb ooit gezegd dat als iemand wegloopt en diegene laat je lopen en komt niet achter je aan, dat je dan beter kunt blijven lopen.
Hij antwoordde hierop. Wat een onzin. Mensen zeggen wel meer.
Soms als je weet dat het beter voor een ander is kun je beter niet achter diegene aanlopen.
Wauw, good answer. Maar toch als je echt met iemand wil zijn, doe je er wat voor toch? ja toch?

Ik ga bijna voor drie maanden lesgeven in het buitenland. Ik heb het contact verbroken en hem op het hart gedrukt geen contact te zoeken of me een fijne reis te wensen voor ik wegga. Ik wilde me niet op reis druk maken over wat hij hier allemaal zou uitspoken. Hij heeft eerder tegen me gezegd dat hij niets met anderen zou doen als ik wegging, daar had hij totaal geen behoefte aan. Tja, er is geen relatie. Bovendien zegt hij altijd; Ja maar Mel, dat geldt ook voor jou. Jij kan ook iemand tegenkomen. Zou ik niet juist moeten denken oh shit ze gaat 3 maanden op reis, vakantie in een totaal andere omgeving?

Maargoed,

Het contact is verbroken en ik heb het er zo moeilijk mee.
Ik mis hem, hoe we lachten, mn maatje, de gesprekken, de gekke acties, het heerlijke slapen met elkaar.
Ik blijf tegen mezelf praten;
Nee Mel, hij wil je niet 100%.
Als hij moet kiezen of een relatie of je nooit meer zien, kiest hij nooit meer zien dit zegt toch genoeg?
Mel hij is niet de vader van je kinderen, je kunt niet met hem een toekomst opbouwen.
Als hij echt genoeg van je hield was hij bij je. Zou hij alles eraan doen met je te zijn.
Ook al weet mijn verstand het allemaal wel, als ik aan hem denk of bij hem ben, ben ik bereid dit alles opzij te zetten en blij te zijn met wat ik heb. Beter iets dan niets.

Maar waarom voelt het dan wel alsof hij alles is voor mij? De vader van mijn kinderen.

Ik mis hem zo verschrikkelijk, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo'n band met een ander zal krijgen. Dat ik me zo goed kan voelen bij een persoon, totaal mezelf kan zijn.

Soms denk ik ja, kijk wat ook ik hem allemaal heb geflikt. Nogal logisch dat hij geen relatie meer met me wil. Soms denk ik aan alle dingen die er in het verleden gebeurd zijn en denk ik; hij zou gek zijn ooit nog een relatie met me aan te gaan. Deze gedachte is zo pijnlijk.

Ik kan niet eens beschrijven hoe moeilijk deze keus voor me is geweest en ik weet niet eens helemaal zeker of ik er wel helemaal achter sta.
Wat als hij het echt is?
Ik weet dat je het het best allemaal maar over je heen moet laten komen en vooral niet over wat als moet praten.
Maar toch.

.

groetjes,

Melanie