Ik denk dat wat je meemaakt meer dan normaal is.
Je hebt je partner verloren en dat is triest en leidt tot gemis - dit is zeer normaal.
Meestal raadt men dan aan om afleiding te zoeken, elke dag een nieuw lichtpuntje.
Je kan in je huis misschien ook een paar nieuwe dingen plaatsen zodanig dat het niet meer hoofdzakelijk dingen zijn die zij heeft uitgekozen. Het hoeven geen dure spullen te zijn maar gewoon iets dat je leuk vind.
Misschien heb je ook iets aan het boek van
John Selby De kunst van het alleen zijn
Veel mensen ervaren alleen zijn als iets negatiefs en zoeken dwangmatig het gezelschap van anderen om te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan gevoelens van eenzaamheid. Volgens de Amerikaanse psychotherapeut John Selby wortelt dat patroon in onze kinderjaren: iedere baby is bang door ouders of verzorgers aan zijn lot te worden overgelaten en tijdens de jeugd ontstaat bij veel jongeren ook nog eens een negatief zelfbeeld, dat verhindert dat zij zich optimaal ontplooien en zichzelf accepteren. De tien korte hoofdstukken bevatten een'programma' dat middels zelfonderzoek en eenvoudige ademhalingsoefeningen moet leiden tot grotere zelfaanvaarding. Er is onder andere aandacht voor verliesverwerking, levenspatronen, spiritualiteit, ruimte voor jezelf en geluk.
Sterkte
diep

Er zijn zeker overeenkomende gevoelens, ik denk dat ieder in zekere zin hetzelfde patroon ondergaat, alleen worden deze gevoelens/fases steeds omgegooid.

Op zich kijk ik wel uit naar de weekenden, omdat ik weet dat ik weer ouderwets op stap kan gaan met mijn vrienden. Anderzijds weet ik als ik thuis kom, dat ik haar weer mis. Normaal kwam zij met mij mee na huis, nu doet zij dat met een ander. Ik mis de oude haar, die mij liefde gaf zoals het hoorde. Jij mist haar ook zoals eerst. Ik heb zojuist even je oudere blogs gelezen en je geeft aan dat jij wel iets drinkt en dan veranderd qua persoon. Drink je momenteel nog zoveel, totdat je veranderd?

Ik heb persoonlijk ook geen zin om een film te kijken. Ik deed dit normaal met mijn ex, gezellig samen op de bank. Nu zit ik dagelijks achter de computer of zoek afleiding bij mijn ouders. Ik wil tussen het gezelschap zitten om afleiding te hebben, maar aan de andere kant wil ik mij zielig voelen, omdat het gewoon pijn doet.

Ik heb momenteel nergens zin in, maar ik wil er wel zin in hebben. Ik wil ergens naar toe werken, maar mijn gevoel vecht tegen deze gedachtes. Tijd zal een belangrijke factor zijn. Het moet slijten, je moet weer tevreden zijn met je eigen leven. Ik voel mij niet afgewezen door mijn ex, maar ik wilde nog zoveel met haar delen als partner. Zij wil als vrienden verder en dat doet pijn. Pijn, omdat zij denkt het beter te vinden ergens anders. De onbekende wereld maakte haar te nieuwsgierig. Nu pas kijk je eigenlijk terug op de mooie tijd die jullie samen hadden. De tijd die zo snel voor bij is gegaan. Maar er komt nog een mooie tijd, na een dieptepunt komt altijd een mooiere tijd. Hoe moeilijk dat ook momenteel voor te stellen is.

Af en toe zeg ik tegen mijzelf: "Ja, nu ga ik ervoor", maar als snel komt dan het gevoel, "Ik mis haar". Het gevoel moet slijten, je gevoel moet zeggen het komt niet meer goed komt. Ik heb mijn eigen punten op geschreven waar ik niet trots op was in de relatie. Hieraan wil ik werken, verder kan ik er niks aan doen. Ik heb nog niet direct geleerd van de relatie, omdat de punten die ik fout heb gedaan, mijzelf nog niet vergeven heb. Pas als alles voor jezelf in elkaar valt en je het geaccepteerd heb, leer je hier ook van. Daarbij komt dat ikzelf niet geloof in één ware, er zijn meer ware op de wereld. Het is alleen zo moeilijk om een ware los te laten als je eenmaal een gevonden hebt. Elkaar accepteren in hoe je bent is belangrijk om open te staan voor een andere relatie, in één andere waren dan S. Deze woorden zul je alleen pas later willen accepteren.

Tegen alle beter weten in, ga leuke dingen doen. Ga niet thuis alleen op de bank zitten. De tijd nemen om te denken wat je mist, zul je al genoeg doen. Plan dan ook tijd in voor iets leuks te doen. Gun het jezelf.

Ik herken heel veel in je verhaal, de meest kleine dingen mis je nu zo. Inderdaad lekker tegen elkaar aankruipen. Het feit dat er gewoon iemand is, die het fijn vind bij jou en jij bij hem/haar.
Waar ik tegen aanloop is de gedachten aan dingen die we samen deden en nu voorbij zijn, dat kan ik eigenlijk niet begrijpen.
Wat ik je wel aanraad doe je niet beter voor dat dat je je voelt, accepteren anderen je niet nou dat is jammer dan, neem jezelf in ieder geval serieus. Ga respectvol met je eigen rouwproces om.
En ik zelf merk toch dat afleiding zoeken soms toch wel werkt, er zijn veel momenten dat dingen samen met anderen doen me juist ook weer confronteert met het alleen zijn, voor mijn gevoel is hij vaak nog in elke vezel van mijn lichaam. Maar afleiding zoeken helpt het best. Wees ook niet te streng voor jezelf, geeft je verwerking de tijd, er is namelijk ook niet niks gebeurd.

Ook ik vind de weekenden vaak het moeilijkste omdat je dan dus ook teveel tijd hebt om na te denken, en nadenken is funest in deze, want je zakt alleen maar weg in een gevoel van eenzaamheid, en verdriet en gemis.
In ieder geval sterkte.

Hier een klein berichtje van de mede-30-er waar Layla het over had. Ik begrijp je gevoel héél erg goed. Toen ik in 2006 in de relatie met mijn ex stapte was ik 26, en ik ben er in de loop van de tijd toch vanuit gegaan dat ik met deze jongen (ik zeg bewust niet man, want hij was 8 jaar jonger als ik) oud zou worden. Dat je je dan op je 30-ste ineens alleen bevindt... Voelt heel naar. Zeker als je (zoals in mijn omgeving) veel mensen ziet met lange relaties, huwelijken, kinderen, etc... Je gaat je bijna afvragen wat er met je mis is. Zover laat ik het niet komen Want er zijn een aantal mensen in mijn vriendenkring die single zijn, 30, en ont-zet-tend leuk. Gewoon geen mazzel gehad en terecht uit een relatie gestapt of samen ermee gestopt. 30 zegt inderdaad niks, maar het gevoel "wanneer komt die andere Ware dan van wie ik net zoveel kan houden?" en het in je achterhoofd je leeftijd hebben, ken ik maar al te goed...
Het gevoel van tegen het weekend opzien... ook heel herkenbaar. Afgelopen weekend had ik 3 afspraken. En toen ineens geeneen (alles werd afgezegd). Ik ben dan -gelukkig, door omstandigheden- bij mijn familie, dus nooit alleen, maar ook ik dacht: mijn God! Hoe kom ik dit weekend door?? Ik merk namelijk wel dat afleiding helpt. Ik ben sinds vorige week weer aan het werk in Nederland en kan weer voelen waar mijn kracht ligt, en aangeven waar IK naartoe wil en wat ik kan en wil en niet wil. Ik probeer op het moment het zo aan te pakken als bij het overlijden van mijn vader (want een rouwproces blijft een rouwproces). Tip uit de rouwverwerkingscursus: geef je verdriet een moment. Bijvoorbeeld om 19h 's avonds een uur. Dat klinkt gekunsteld, maar het werkt (voor mij iig). Daarmee kan je de rest van de dag tegen je verdriet zeggen: nu niet, voor jou is vanavond weer plaats. Daardoor ontstaat er ruimte om weer het leven aan te pakken en je te versterken én je verdriet te voelen. ik sta mezelf nog steeds toe met gedachten aan hém -en dat hij ineens hier op de stoep staat en alles anders wordt-in slaap te vallen.
Maar iets ondernemen is wel een goed idee. Doe dingen die je echt leuk vindt, zelfs als niemand anders ze leuk vindt. Maar loop jezelf niet voorbij. Je hebt plaats nodig om door het verdriet heen te gaan. Ik hoop voor jou dat ze dan gaat zien wat ze mist en het wellicht nog eens wil proberen (ik denk dat dat de grote wens van iedereen op dit forum is). Maar dat moet niet het doel zijn. Bouw aan jezelf, doe misschien iets om je zelfvertrouwen te vergroten, en doe het voor jezelf!