ik geef het op

afbeelding van crispy

Na bijna twee jaar vechten om het goed te krijgen na het beeindigen van onze relatie van 23 jaar door haar geef ik het op.
We hadden nog veel contact en deden ook leuke dingen samen en hadden ook nog sex.
Ik heb daar veel pijn en verdriet van iedere keer vooral als ze begint te huilen en ze zegt dat ze zichzelf niet begrijpt.
Ze houd nog van me maar niet genoeg ze heeft een muurtje opgetrokken zegt ze.
Maar als ze bij me is voelt ze zich intens gelukkig van binnen.
Ze mist me niet maar denkt wel altijd aan me zegt ze.
En als we op een terras zitten hangt ze om me nek kust me wat zijn je ogen mooi fel zegt ze en je bent weer een lekker ding sinds ik weer sport.
Maar als ik haar confronteer met waar ze mee bezig is en wat ze zegt houd ze de boot af want er is teveel gebeurd.
Kan ik door nu echt geen contact meer op te nemen haar nog terug winnen wat in die 2 jaar nooit is gebeurd we hadden alles nog alleen woonden we niet meer samen meer of veranderd dat niks heeft ze wel echt de kans gehad om mij te missen. ik hoop het niet ja hoop daar heb je dat woord weer doet pijn ik ben een man maar mijn tranen kan ik niet inhouden dit gun je niemand iets los laten waar je zielsveel van houd en net moet doen het doet me niks.
In mijn ogen is ze heel lief en niet gemeen heel zachtaardig eigenlijk of heb ik me zo vergist als ze meent wat ze zegt dan moet het toch goedkomen begrijpt iemand dit gedrag help

afbeelding van alive2

hey

Heh.. Jou situatie lijkt net op die van mij.. erg verscheurend inderdaad. Iedere keer zegt mijn ex weer dat ze me mist en staat ze huilend op de stoep.. na een paar dagen slaat ze dicht en slaat wartaal uit en zegt dat ze me moet loslaten... huil

afbeelding van sunny1

bindingsangst

Beide verhalen klinken als bindingsangst.., bovenstaande advies lijkt me idd het slimste.. afstand houden (moeilijk...!! Zie mijn blog) maar zo wordt je elke keer idd als thuishaven gezien en daar wordtb je zelf niet beter van.. sterkte!!

afbeelding van mokkakoffie

hoi hoi

Ik zou zeggen probeert het eens...zolang je een lijntje hou met het persoon waar je om geeft , zal je altijd bereikbaar blijven....Een keer geen contact zou haar is aan het denken kunnen zetten....Dus je hormonen inhouden je sms je bellen en mail even vergeten....En wat wil je zelf....? Je kan wel blijven vechten maar als haar liefde voor jouw niet meer is wat het geweest is....Tja.....23 jaar is ene lange tijd dat je daar voor gevochten hebt daar heb ik alleen maar respect voor....maar ondertussen in die twee jaar van een soort van lat relatie te behouden...waar eigenlijk niet uit groeit....het is wel haar veilige haven waar ze elke keer in terug vaart...en die haven dat ben jij....
Liefde is een mooie iets maar het moet van twee kanten komen en niet van 1,5...
Probeer eens No Contact....mocht het nog zo blijven zeuren...dan zou ik maar is goed nadenken....
Ik wens je veel liefs toe!

afbeelding van crispy

mokkakoffie

Dankje voor je reactie ik heb altijd gedacht dat het nooit kapot kon tussen ons ruzie,s ziekte borstkanker. met alle onzekerheid en stress was zelf ook nog jong 30 ja wat moet je hoe ga je daar goed mee om. Moeilijk vervroegd in de overgang chemo kuren bestralingen alles hebben we overleeft en nu zit ik niet goed in mijn vel en heb hulp gezocht maar het is te laat voor mij. dat doet pijn en steekt maakte niet uit wel of geen haar mager of dik ik hield van haar onvoorwaardelijk.
Maar ik heb altijd mijn gevoel en emoties boven mijn verstand gezet om dat ik dacht dat ik dat wel mocht laten zien aan iemand die je zo lang kent puur maar niet slim maar in de liefde wil ik niet slim zijn.
Maar het lot beslist alles, wel al een hoop geleerd over mijzelf en de situatie is ook ergens goed voor geweest in de toekomst met of zonder haar.
leve het rationele

afbeelding van creative_104

.

volledig mee eens

leve het rationele