Toen ik jaren geleden over de drempel van mijn eigen plekje stapte en weer durfde dromen over de invulling van mijn eigen toekomst droomde ik voor mijzelf dat ik gelukkig zou worden, dat ik een leven zou opbouwen vol gelach en vrolijkheid, met kleurrijke mensen om mij heen, dat ik een leven zou leiden vol creativiteit en liefde.

Dat ik op een dag een man tegen zou komen die helemaal weg van mij zou zijn. Die de sterren uit het heelal zou plukken voor me, de maan in mijn hand zou schenken. Die romantische dineetjes zou plannen om me te verrassen, lieve woordjes zou fluisteren in mijn oor. En als hij ver weg zou zijn die lieve woordjes zou fluisteren via kaarten, briefjes en kleine kadootjes.
Die zijn liefde voor mij en mijn waarde voor hem op allerlei wijze zou uitdrukken, maar zeker op een wijze die mijn hart sneller zou doen kloppen.

Ik droomde dat hij me tot onstuimige hoogten zou brengen met zijn aanraking, dat ik zijn zoenen van mijn tenen tot mijn kruin zou voelen. Dat we avonden samen zouden wandelen en zouden vrijen tot de zon op zou komen.
Ik droomde over samen een plekje scheppen in deze razende wereld, dat ik mocht luisteren naar zijn hartslag om de mijne daarop af te stemmen, ik droomde over trouw, bescherming, aanhankelijkheid en openheid, over respect en rust, over thuiskomen.
Ik droomde dat ik een man zou ontmoeten, die de wereld zou zeggen: Dit is de vrouw van wie ik hou, don't you dare mess with her!

Ik droomde...........