misschien een domme vraag, maar als het echt niet lukt, is er geen mogelijkheid om te verhuizen, of een tijd lang bij iemand te logeren om even tot rust te komen van alles? Ik kan me echt niet voorstellen hoe moeilijk het voor jou moet zijn om er elke dag mee geconfronteerd te worden. Of anders gewoon echt keihard voor jezelf zijn, de houding hebben van sch*t aan hem, hup gordijnen open, zet er een paar mooie bossen bloemen voor of een mooie gekleurde vitrage dat je daar lekker naar kijkt maar jezelf niet laten kennen. Want zo is het ook geen doen voor jou!

En wat dat kindje zei ach dat lijkt me zo moeilijk... een collega van mij zei laatst ook iets wat me onbedoeld heel erg raakte. Ze vroeg idd of ik een partner had, en toen zei ik nee, hoe woon je dan, waar zijn je ouders? Ik zweeg maar... ik vertelde haar maar niet hoe moeilijk het is om alleen te wonen. Ving ook een gesprek op van een andere vrijgezelle vrouw die vaak maar naar haar ouders ging, omdat ze het echt niet aankon om alleen thuis te komen, toen dacht ik kan ik ook al niet, toen vond ik me zelf ook zo zielig . Of van die mensen van wie de vriend dan een weekend weg is en lopen te zeuren: ja ik ben zo onrustig alleen ik kan eigenlijk niet zonder hem slapen. Daar word ik altijd heel geirriteerd door en verbitterd, zo van tja ik moet elke dag alleen. Niet goed I know .