Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Ik voel mij precies een zombie.
Ik heb morgen laatste examen, maar heb noch gisteren noch vandaag in de boeken gekeken. Ik ben van plan om het niet mee te maken. Ik leef nog, ik eet nog... maar ik voel precies niets meer. Een zombie dus.
Ik heb nergens nog zin in - al ga ik nog steeds gaan lopen. Ik zie het nu niet meer. Ik zie het licht niet meer. Ik ben gewoon niet gelukkig.
@Kiewie
Ik snap je. Ik heb morgen ook mijn laatste examen. Maar mijn boeken zijn ook nog niet open geweest.
Nergens heb ik ook nog zin in en ik voel mij ook zeer ongelukkig.
Is het niet erg dat ons geluk van een andere persoon afhangt?
Liefs
Ik ben ook kapot, we hebben
Ik ben ook kapot, we hebben nog contact, maar hij heeft vannacht bij een ander geslapen, ik kan er niet meer tegen, ik hou zoveel van hem, waarom voelt hij dat niet. Heb hem gemaild met de vraag of hij weet of het ooit nog iets tussen ons gaat worden of niet, zo niet dan wil ik niks meer met hem te maken hebben.
Er is nog gevoel van beide kanten maar hij trok de verantwoordelijkheid niet in combinatie met zijn studie geneeskunde. Ben benieuwd wat hij zal zeggen dinsdag, wanneer hij mijn dochter thuis brengt na een middagje spelen.
@danya_rachel
Pijnlijk als zij verdergaan met hun leven terwijl jij hunkert om terug te keren naar het verleden...
Ik zou er ook niet tegen kunnen, moest ik weten dat hij een relatie begint met iemand anders, of iemand gewoon kust... Mannen hebben nu eenmaal behoeften... en hij is nu eenmaal een vrij man.
Het zal nog niet voor meteen zijn - bij mij - maar het zal sowieso te vroeg zijn.
Hopelijk krijg je duidelijkheid, dinsdag.
Groetjes.
@Murderwalk
Ja. En door mijn verdriet en pijn duw ik hem telkens verder weg. Hij wordt steeds korter en afstandelijker... en harder.
Daarom heb ik besloten om de "positieve" kant te bekijken. We hebben onze tijd gehad - en die was perfect. Ik heb de beste man op de wereld leren kennen - maar hij zal iemand anders gelukkig maken. Ik ben bang geworden om opnieuw lief te hebben, ik ben bang geworden om mijn hart opnieuw open te stellen... En vóór mijn ex was ik dat ook al, nu wordt het gewoon een stuk erger.
Bon, ik probeer het dus vooral vanuit een positieve kant te bekijken. Maar het doet nog altijd pijn. Ik wil hem niet samen weten/ zien met iemand anders. Ik wil niet dat hij iemand anders gelukkig maakt - ik gun het haar niet. Maar ik gun wel zijn geluk - als ik dinsdag zie dat hij nog altijd de persoon is die ik ken tenminste. De afstandelijke persoon van nu wil ik gewoon niet meer kennen. Hij zorgt ervoor dat alles vals en een leugen lijkt...
Ik wil wel proberen vrienden te zijn - al geloof ik er niet in. Al is het maar om het afscheid uit te stellen, om mijn Spaans te blijven oefenen, om te blijven hopen... Want wie weet... als hij in mij terug de sterke, onafhankelijke vrouw ziet... Maar momenteel heeft hij teveel behoefte aan rust en alleen zijn met zijn gedachten. Pijnlijk maar de werkelijkheid.
En ik ga er aan onderdoor.
Nooit gedacht dat de liefde zou overgaan. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Toen ik nog hoop had, was ik sterker, was ik opgewekter. Maar nu ik weet dat er geen hoop meer is... is alles precies vervlogen. Waar vind ik nog zo iemand?
Zucht.
Bah!
Mogen wij dan nooit de emotionele verdrietig en vooral zielige vrouw zijn? Waarom verwachten mannen altijd dat wij sterk, onafhankelijk, zelfzeker in het leven staan! Dat doen we namelijk heus wel, maar ze zijn te stom om het te zien! En als we dan eens goed tranen trekken...dan zijn we ineens afgedankt tot zieligerds! Bah ik heb geloof ik geen goed woord over voor "de man".. snik!
Ik heb welgeteld 2 tranen gezien bij mijn ex, en dat was het dan! Gek he? Want wij zien wel liever al die tranen, dat ze verdriet hebben om ons, etc..
Want voor ons is dat een meet moment om te zien hoe moeilijk ze het hebben met ons te verliezen.
Tja, ik was dus twee tranen waard, en ik denk maar zo: Beter twee dan niets!
Meid, kop op, het is niet eerlijk dat dit je wordt aangedaan, maar het is nog veel onredelijker dat jouw leven hier aan onderdoor gaat! We moeten onszelf dus maar helpen. Al ben ik ook nog steeds zoekende hoe!
Sterkte!
@Onwerkelijk
Bij mij werden er iets meer tranen verspilt. Ik heb hem in het totaal al 3x tot tranen toe kunnen bewegen - of 4x. Dus ik weet dat hij het moeilijk heeft. Maar ergens zou het mij meer steunen moest hij het meer tonen... En mij niet 'afblaffen' als ik terug een zwak moment heb want - hallo! - dat werkt helemaal tegenovergesteld!
Zo verlies ik het beeld van hoe hij was - waardoor ik bang ben dat ik hem eigenlijk nooit gekend heb, al die tijd. Dat maakt mij nog verdrietig.
Maar we moeten er - jammergenoeg - door. Pijnlijk als je weet dat je net de liefde van je leven verloren hebt. Troostend als je weet dat er veel meer mensen zijn die niet voor altijd bij hun liefde van hun leven blijven. Beangstigend om te moeten denken dat je dit de volgende keer opnieuw kan meemaken...
Ergens blijf ik dankbaar voor de tijd die we gehad hebben... Maar ik hoop dat hij stopt met zo afstandelijk en koud te doen. Want ik wil niet denken dat hij een minder persoon is dan ik dacht dat hij was. Dat zou de bubbel doen barsten.
En de enige vraag die ik mijzelf vandaag kan stellen... "Gans mijn leven heb ik één ding gewild: gelukkig zijn. Nu had ik dé perfecte man voor mij gevonden (echt waar - op alle vlak) en dan wordt hij mij terug afgenomen. Wat heb ik de wereld biegot misdaan dat ik geen geluk verdien?"
Sterkte. Het doet ergens "goed" om te weten dat ik niet alleen ben in deze harteloze tijd.
Sterkte!
Ik voel met je mee!!
Gek eigenlijk he, dat alles wat we leuk vonden voor de breuk met partnerlief, nu ineens geen waarde meer heeft. Toen ik voorheen in een vergadering zat, ging alles vlekkeloos, en nu is de meest simpele vergadering ineens moeilijk geworden want er kunnen zomaar plotselinge opkomende tranen ontstaan. De wereld ziet er met liefdesverdriet anders uit dan alle keren ervoor!
Ik voel met jou mee zombie, want ook ik ben er nu eentje!