Vandaag is hij dan inderdaad jarig. Het spookt al de hele dag door mijn hoofd, vanaf het moment dat ik wakker ben. Vandaag wordt hij 35 en ik ben er niet bij. Wat ben ik nieuwgierig hoe hij zich vandaag zal voelen en waar hij zijn verjaardag viert. Hetzelfde geldt voor kerst en oudjaar. Zal hij dan in het bijzonder aan mij denken?

Ik word zo verscheurd door het gevoel van enerzijds helemaal van het af willen en andezijds fantaseer ik er over hoe hij mij straks terug wil. De nieuwe verbeterde mij. Maar als ik daar dan aan denk, dan weet ik dat het dan voor mij te laat zal zijn. Ik wil hem dan waarschijnlijk niet meer terug, want kom op, zo geweldig is hij nou toch ook weer niet?

Hij is maar een heel gewone jongen, met zijn eigen issues en een internetverslaving. Laten we eerlijk zijn, was hij nou echt zo aardig en gezellig. ik weet dat ik het gros van de avonden alleen voor de buis doorbracht, omdat hij toevallig zal te computeren. Maar hij wilde ook iet dat ik alleen mijn vrienden ging opzoeken, want dan was hij bang dat we uit elkaar zouden groeien. Nou vraag ik je?

Ach, er waren zo veel misverstanden tussen ons. Wat we ook wilden zeggen, eigenlijk begrepen we elkaar niet. Dat klopt toch ook niet? Ik weet inmiddels wel dat je niet van de ander kan verwachten dat hij dingen aanvoelt, maar enig inlevingsvermogen voor wat er in de anders hoofd omgaat moet toch mogelijk zijn. Je moet elkaar toch wel kunnen begrijpen? Maar hij begreep mij echt niet, en heel eerlijk, ik begrijp hem ook niet.

Ik heb zo veel dingen fout gedaan. Daar heb ik echt veel van geleerd. Ik heb mezelf zo veel beter leren kennen, en gedurende onze relatie zijn eigenlijk allerlei onverwerkte emoties en rare denkbeelden bij mij naar boven gekomen en die ben ik gaan oplossen. Ook nu nog heb ik daar therapie voor en aankomende week ga ik naar een loopbaanadviseur voor een intake gesprek, dus zie je, ik ben echt al een flinke tijd schoon schip aan het maken. Ik begin mijzelf eindelijk te kennen.

Onbedoeld is mijn ex daar de cathalysator voor geweest. Hij wist zelf niet wat hij aanrichtte toen hij aan me vroeg om voortaan geen boosheid te laten zien, als ik verdiet voelde. Nou dat heeft hij geweten, want ik heb zo'n beetje anderhalf jaar aan de lopende band allerlei opgekropte tranen laten stromen. Hij kon dat niet aan en hij kon mij niet troosten en hij kon het al helemaal niet voor me oplossen. Leuke vriendin was ik .....

Nu ga ik dus verder met mijn kennismakingsproces, en weet je, ik vind mezelf best oke. En ondanks de pijn die ik voel dat ik (toch) (weer!) alleen ben, ben ik mijn ex dankbaar voor zijn rol, ben ik dankbaar dat ik pas 32 ben en nog een heel leven voor me heb.