Gisterenavond ben ik iets gaan drinken, zoals elke week. Mijn vriendin en ik zouden eerst thuis blijven, maar veel van onze (mannelijke) vrienden waren er, dus zijn we toch gegaan, maar dus iets later.
We kwamen daar om 23u aan en ik zag hem daar staan bij één van mijn vrienden. (hij kwam waarschijnlijk van het toilet en is zo eventjes gestopt bij mijn vrienden). Mijn vriendin zegt tegen beide goejedag en ik... ik enkel tegen onze vriend. Wist ECHT niet wat te doen! Hij had mij namelijk verwijderd van facebook én HIJ wou mij niet meer zien, nu hij met zijn 'model' samen is.
Ik had er onmiddellijk spijt van diep in mezelf; want dit was wél DE kans om het contact opnieuw op te nemen en oooooooo wat wil ik dat zo graag. Maar ik heb het niet gedaan. Integendeel.
Toen hij daar bij mijn ene vriend stond, kwamen er heel wat mensen naar mij en mijn vriendin om ons hallo te zeggen, en gingen wij naar wat mensen. Ik zag in mijn ene ooghoek dat hij daar wat ongemakkelijk stond, omdat wij net in de belangstelling kwamen doordat we er net waren. Hij is dan naar de andere kant van het café gegaan, waar een paar van zijn "tegenwoordige vrienden" zaten, zoals ik ze noem (die vrienden die hij vroeger ook wel had, maar waar hij zelden mee wegging omdat ze, tjah... saai zijn).

Wat later zag ik zijn nieuwe vriendin passeren, ook zij kwam van het toilet en moest dus langs ons. Oh god, wat een air heeft dat mens zeg! Ik had ze absoluut niet gezien, maar ze passeerde rakelings langs mij en keek me zo eens aan van "heb je me wel gezien?". Oh hemeltje, ze denkt dat ze model is, maar met zo'n gedrag vind ik haar echt een lelijk wicht.

Alleszins, langs de buitenkant heb ik me sterker dan ooit gehouden : hem genegeerd, hij die zag hoeveel vrienden ik wel niet heb en dat ik zogezegd zonder problemen zonder hem kan.
Maar wat was dat raar om hem gewoon zomaar over te slaan!!!! Ik heb er ergens nog altijd spijt van (ik wil zoooooo graag opnieuw contact, en nu komt het er zeker niet meer van!), maar het moest... ik kon niet anders...