Lieve mede-ldvd-ers,

Heb ik echt al zolang niet meer een blog geschreven...? Blijkbaar
Dit heeft meerdere oorzaken, waarvan 1 de site zelf is. Als je al een tijdje meedraait in de ldvd-familie word je soms moe van alle noodkreten om je heen. De verhalen beginnen dan in je hoofd op elkaar te lijken, vertonen verdacht veel overeenkomsten met je eigen situatie, maar dan de situatie van 'toen het net uit was', en uiteindelijk ga je je ergeren aan menig voorspelbaar advies, troostende woorden en andere goedbedoelde doch vaak ego-strelende bewoordingen en mensen in het algemeen die met een levensgroot bord voor hun kop lopen terwijl ze donders goed weten dat hun exen echt niet terug komen kruipen. Tenminste dat is mijn beleving
Zo dat moest er even uit. Misschien geen mooi plaatje wat ik hier schets, maar ach we weten allemaal dat mooie plaatjes eraan kunnen gaan, zie het blog over mijn kodak-momentje ten tijde van mijn verjaardag vorig jaar...

Ik denk weliswaar dat dit fenomeen van 'ergeren aan de site' iets goeds is, want het betekent dat je langzamerhand vorderingen maakt. Want wie loopt er in de beginfase van het liefdesverdriet niet continu met zijn hoofd rond in een mist van ontkenning/hoop/brandende liefde en trekt zich wanhopig op aan de (meestal) fijne en hartverwarmende reacties van andere ldvd-victims?
Op een gegeven moment raakte ik bijv. totaal verslaafd aan de site en z'n leden, heb verwoed geblogd, gereageerd en getracht contact te leggen met lotgenoten. & dan ben je plots mede-oprichter van de PVDL (zie blog over de PVDL hahaha) en strijd je voor het behoud van een stukje integriteit/respect voor elkaar binnen dit forum, 'giving yourself a purpose to continue being you'.
Want ja, wij allen hebben behoefte aan bevestiging dat we ondanks ons gebroken hart er nog steeds toe doen en dat er mensen zijn/komen die ons wel op waarde schatten/zullen schatten. De één trekt aandacht door hele boekwerken te publiceren(Ik ben zeer wijs, let me help you!), een ander reageert op alles wat er geschreven wordt (NOTICE ME), of steekt iedereen een hart onder de riem met lieve woorden in de wetenschap dat lieve woorden wel teruggekaatst zullen worden, of deelt zijn/haar complete muziek/film-collectie to find kindred spirits, of probeert een belangrijke rol te verwerven binnen de gemeenschap(I'm important!). Let wel, ik oordeel over niemand. Sterker nog, ik val praktisch onder elk genoemde categorie; ik heb een tijdje overal 'hulp' geboden & bijna overal op gereageerd. Ook heb ik veel energie gestoken in het troosten/opbeuren van mede-ldvd-ers. En jawel, de film/muziek-fragmenten zijn in overvloede vertegenwoordigd in mijn blogs, tot op de dag van vandaag. (Hier had ik dus het nummer 'free as stone' van Mary Black willen plaatsen, maar dit nummer bestaat niet op youtube ) De PVDL heb ik reeds genoemd, aldus de laatste categorie
Echter, hoe meer ik in de site dook hoe minder contact ik had met real life. & het liefdesverdriet voedde zich gretig met alle hopeloze romances en uitzichtloze schetsen die hier op een dienblaadje gepresenteerd worden. Gelukkig heb ik in de loop van de tijd ook enkele ldvd-ers buiten de site leren kennen, waardoor het virtuele spectrum op positieve wijze is overschreden (Hmmm lijkt wel of ik 'The Big Bang Theory' heb gekeken ). Want als ik één ding heb meegekregen in die FRICKIN' 11 maanden is het wel dat virtueel/digitaal contact met mensen leuk en leerzaam is, maar dat het in the long run absoluut geen vervanging kan bieden voor voelbaar contact van een 'echt' persoon tegenover je. Ja, chatten is veilig en anoniem, maar wat koop je uiteindelijk voor veiligheid? Blijven we in de schaduw zitten of gooien we ons opnieuw in de strijd van het leven en later de liefde? Kortom, mijn advies is: 'Wat je ook doet, laat je niet overheersen door een site, zelfs niet zo'n fijne als deze , & laat je bovenal niet verzwelgen door dat slepende/slopende liefdesverdriet!

Hoe dan ook, ik had het zo'n 3 alinea's terug over 'vorderingen maken'. Ofwel, waar sta ik na bijna 11 maanden ldvd? Ondanks mijn pleidooi hierboven ben ik tenslotte toch weer in een blog beland, dus daar gaat mijn geloofwaardigheid met betrekking tot wat ik zou hebben geleerd...
Of wel soms...? (quote uit 'Fairly odd parents' ) Mijn hoofdreden tot het tijdelijk stoppen van mijn blogs is namelijk dat ik op een gegeven moment niets nieuws meer had toe te voegen. Samenvattend bleef de kern van het verhaal toch dit:

Ik mis mijn ex, ldvd is stom, life sucks en de blijheid is ver te zoeken ondanks enkele leuke uitzonderingen

Nu is er gelukkig een shifting gaande. Als zanger zie ik eindelijk weer helder doelen voor me en krijg ik bovendien momenteel zeer gave projecten voorgeschoteld. De stem groeit en het plezier neemt toe, ben eindelijk weer aan het arrangeren voor mijn koren en ben zelfs begonnen aan een nieuwe compositie! Maar wellicht het belangrijkste, de vlam voor zeker vrouwelijke schoon in mijn omgeving is ernstig aan het oplaaien. Er zijn nu 2 vrouwen waarvan ik het niet vervelend zou vinden om iets nieuws mee op te gaan bouwen. 1 is mijn ex (groot woord voor een relatie van een week hahaha) van ruim 5 jaar terug die plots in hetzelfde zangproject bleek te zijn beland. Haal je thee, staat er een knappe roodharige (geverfd, maar toch ) voor je neus, denk je 'Leuk, een knappe meid' om vervolgens onder je welgemeende 'dankjewel' tot de ontdekking te komen dat je oog in oog staat met een behoorlijk (Lees 'bekoorlijk' ) aantrekkelijk verleden!
Het andere verhaal is minder heftig, maar eveneens interessant. Want wie had gedacht dat een nieuwe alt binnen het koor zoveel zou losmaken bij de dirigent? Als ze nou ook nog Nederlands zou spreken i.p.v. alleen Frans...

Dan nog een stukje schaduw om de balans op te maken, want als het alleen zonneschijn was in mijn bestaan vraag ik me af of dit blog had bestaan. Er brandt een vuur in mijn hart voor mijn 'echte' ex; een vuur wat zuurstof ontleend aan krachtige herinneringen aan vorig jaar (bijv. het weekend van 17 april met de Titanic en het vieren van haar verjaardag met 'Love never dies' plus andere intieme bezigheden...zucht) en de blijvende hoop op vernieuwing van contact in een latere toekomst, aangezien ze toch soort van familie blijft. & ik ken mezelf een beetje. Woensdag is het de 17e en je kunt er vergif opnemen dat ik haar dan een bericht ga sturen. Na mijn laatste mail naar haar ouders, hetgeen onderdeel was van een stukje verwerking, is zij onvermijdelijk mijn volgende doel. de Googoodolls zongen het al: 'When everything's made to be broken I just want you to know who I am'.

De shifting tenslotte zichtbaar in de nieuwe kern:

Ik mis mijn ex, maar ze is niet meer de enige in het liefdessprectrum, al ben ik doodsbang om iemand anders mijn hart toe te vertrouwen. ldvd is stom, maar controleert niet mijn dagelijks functioneren, life sucks sometimes, maar de blijheid is grotendeels terug

Man, wat een verhaal Ik moet echt gaan slapen whahahahahaha maar wat doe je eraan als dat 'ene' stemmetje verwarring en angst zaait in je hoofd. Het lijkt goed te gaan, maar hoe lang voordat je wereld opnieuw instort?
We sluiten af met Peter Gabriel. Truste lieve mensen & blijf elkaar supporten, on & OFF the site

Knuffels de dromer