Ik moet toch even wat kwijt over mijn liefdesleven van de afgelopen 2 jaar. Iets minder dan 2 jaar geleden kwam er een jongen op mijn pad. Onze eerste date volgde en die was perfect..we vonden elkaar erg leuk. De 2e date volgde 2 weken daarna. Na een maandje volgde de 3e afspraak. En tijdens al deze afspraken bleek dat we ons ontzettend tot elkaar voelden aangetrokken en er was niets wat ons in de weg stond. Hij gaf me veel aandacht, we sms-den veel, hadden elke dag wel contact met elkaar. En het kwam echt van 2 kanten. Ik vertelde hem eerlijk dat ik veel voor hem begon te voelen. Tot ik na die 3e date ineens weinig van hem vernam. Ik vroeg hem wat er aan de hand was...Hij vond me een erg leuke meid, maar hij was niet verliefd. Ik wel, want ik moest elke dag wel 1000 keer aan hem denken. Een moeilijke tijd volgde voor mij, want ik snapte er helemaal niks van en had totaal niet de indruk gekregen dat hij niet verliefd was, integendeel! Maargoed, wat kun je ertegen doen? Ik besloot het contact te verbreken en we spraken elkaar ruim een maand niet. Tot ik ineens weer dat smsje van hem kreeg...Ik dacht net dat ik eroverheen was..maar toch liep ik in de val en ging erop in. Weer veel contact volgde, maar afspreken wilde ik niet, dat was te pijnlijk. Dat vond hij jammer, maar we bleven contact houden. Dat was de ene week meer dan de andere week. Dat contact gaf me altijd een goed gevoel, hij gaf me immers aandacht. Na 4 maanden wilde hij me toch wel heel erg graag zien en ik ging bijna overstag, maar heb uiteindelijk de afspraak afgezegd met een smoes. Ik was te bang om weer verliefd te worden en gekwetst te worden. Het contact ging gewoon verder. En weer wou hij steeds afspreken...Uiteindelijk heeft het 10 maanden geduurd voordat ik hem weer in levende lijve ontmoette en het was weer pats boem..precies hetzelfde als een jaar terug. We voelden ons erg tot elkaar aangetrokken en gingen veel met elkaar om. We hadden toen ook sex met elkaar en dat gaf onze relatie toch wel wat extra's. Maar ook toen kwam het hem te dichtbij als ik hem vaker wou zien en een ruzie volgde. Hij wilde geen relatie, was er niet aan toe..Blijkbaar wou hij wel de lusten, maar niet de lasten! Mijn verliefdheid was niet zo groot als het voorgaande jaar, maar het was er wel. En ik wou hem niet kwijt, want ik gaf om hem. Toen hebben we dit hele issue besproken en hebben we afgesproken dat we het zo hielden. Noem het maar friends with benefits. Dat ging een tijdje goed...tot ik hem begon te wantrouwen, er gebeurde wat dingen in mijn ogen, waardoor ik hem niet helemaal meer vertrouwde. Maar ik wist het niet zeker, ik verdacht hem alleen, misschien uit angst. Hij vond het niet eerlijk dat ik zo over hem dacht en probeerde het tegendeel te bewijzen. Nouja uiteindelijk geloofde ik hem wel een beetje, maar het bleef knagen. En steeds gebeurde er weer wat. Ik heb toen op een dag gezegd dat ik het contact ging verbreken...dat vond hij erg jammer en lange gesprekken volgden. We besloten er een punt achter te zetten. Ik liet niks meer van me horen, iets wat erg zwaar voor me was, want ik misste zijn aandacht heel erg. Na die week probeerde hij weer contact te zoeken, zei dat ie me misste.. ik heb hem de waarheid gezegd en genegeerd. Dit zorgde er juist voor dat hij naar mij toe trok, hij bleef contact zoeken, wou verder. En ik gaf hem die kans..en weer stootte hij me af als we elkaar te kort achter elkaar zagen en weer 2 weken later wou ie weer wel bij me zijn en zo ging het 4 maanden door....Uiteindelijk zijn we hier beland..Laatst zijn we een dag weggeweest samen en dat was erg leuk, maar ik hoorde vervolgens 4 dagen niks van hem, terwijl als we elkaar niet zien we elke dag contact hebben. Ik begon hem weer te wantrouwen en weer een ruzie volgde en nu zegt hij dat ie er geen zin meer in heeft omdat ik hem niet vertrouw...Dit doet me erg veel pijn, omdat normaal ik degene was die dat zei en ik me nu behoorlijk klote voel. Hij vind dat ik achterdochtig ben. Ik heb een hele andere theorie...ik heb zo eens wat dingen gelezen over bindingsangst en ik heb echt een groot vermoeden dat dat wel eens zijn probleem zou kunnen zijn. Het komt namelijk sterk overeen. Gevoelens, daar praat ie niet gauw over, maar hij heeft al wel veel meegemaakt in zijn verleden. Zou dit een oorzaak kunnen zijn van zijn gedrag?