pff, nooit gedacht dat ik hier ooit aan zou beginnen, maar ik weet me geen raad. het moet eruit!

ik ben 1.5 jaar samen met mijn vriend (of moet ik zeggen ex-vriend..) die me vanochtend belde vanuit oostenrijk. Hoe is het met je? ik mis je, maar verder is het goed. met jou? nou, ik heb eens nagedacht...

daar begint het al. knoop in mn maag, hart in mn keel, meteen weet ik al dat ik alles wat ik die dag heb ingepland laat vallen voor dit telefoongesprek. "hoezo, je hebt eens nagedacht...?" en in mijn hoofd gaat het zo: godverdomme eikel, je doet het niet hoor, je doet het niet...
dit heb ik al vaker uit zijn mond horen komen, en zeker de afgelopen weken. Hij is snowboardleraar in oostenrijk, en tot een week geleden was ik daar ook, als skilerares. ik ging naar huis na 3 weken want ook hier gaat het leven door: studie en werk laten niet eeuwig op zich wachten.
in die drie weken samen zijn we elkaar vaak in de haren gevlogen. ik jaloers, hij jaloers. Hij dronken, ik verdrietig. en zo kan je er zelf vast ook nog wel een paar verzinnen. op een gegeven moment maakte hij het voor mij te bont en heb ik mijn spullen gepakt en gezegd dat ik niets meer met hem te maken hoefde te hebben. ik wilde die vent niet meer, die zei dat ie geen zin had om een beetje zn best te doen, dat ie lekker ging doen wat ie zelf wilde...nee, dat wilde ik niet meer. Op het moment sûpreme, ik sta bij de deur met mn koffer, rent ie achter me aan en houdt ie me tegen. JA denk ik, contact. eindelijk. daar is MIJN lief weer. alles is weer goed.

nou niet dus.
een dag later vertrok ik naar nederland, wat nu een week geleden is. en vanochtend belt ie me met: ik blijf in ieder geval nog 6 weken. voor mij even slikken, dat lijkt me logisch...iemand nog 6 weken moeten missen nadat je door een zware tijd bent gegaan is voor mij gewoon lastig en ik denk niet dat ik de enige ben. Maar klaarblijkelijk kon hij me dus wel missen; daar zit iets niet goed. ik wil er eigelijk niet naar vragen, maar in stilte is het al gezegd en mezelf voor de gek houden doe ik niet meer. dus ik vraag er nog eens naar: waar heb je dan over nagedacht?

ik weet het maar al te goed: ons. dat het niet goed is. dat het niet goed was en dat het niet goed gaat komen. dat de koek op is. het feest is afgelopen. het vuur is uit. weet ik veel wat men nog meer kan verzinnen... en jahoor, daar komt de waterval. lekker koud en onpersoonlijk gebracht, en ook nog eens door de telefoon. en het enige wat ik kan denken is: DIT IS NIET MIJN LIEF, dit kan hij gewoonweg niet tegen mij zeggen, dit is niet waar, het gebeurd niet, natuurlijk blijven we samen, WIJ zijn het toch!

en opeens raakt de woede me. uit wanhoop weet ik dat huilen en smeken niet meer werkt, dus stap ik over op haat en agressie. lul, vorige week bij het afscheid nemen zeggen: tot over een paar weken, dikke knuffel, dikke kus, dikke tranen..je bent gewoon een lul! en zeker dat je dit over de telefoon doet trouwens!
waar ik als antwoord op krijg: moet ik wachten dan, 6 weken lang, en niks erover zeggen? nou nee, je moet zeggen dat je niet weggaat! nee, dat gaat niet. WAAROM NIET! hoe kan het dat je dit opeens zegt, zo lekker veilig op een afstandje met in je achterhoofd de gedachte dat je in ieder geval de komende anderhalve maand nog keihard kan gaan feesten voordat je thuiskomt en doorhebt dat ik er niet ben... ik maak mezelf helemaal gek van verwarring. hoe kan het dat hij niet voelt wat ik voel? waarom spreekt hij er zo gemakkelijk over?

ja, komt er uit de hoorn...ja, ik zei toch vorige week dat we wel zien als ik terug ben? Ja inderdaad, vanwaar dan dit telefoontje om 9 uur 's ochtends? omdat jij er naar vroeg.
Dus nu is het mijn schuld begrijp ik. ik vroeg naar waar ie over heeft nagedacht, omdat ik natuurlijk al weet hoe laat het is. ik ga mezelf toch niet voor de gek houden en net doen alsof ik dom ben, puur om tegen mezelf of wie dan ook nog te kunnen zeggen dat ik een relatie heb, waarvan ik toch wel weet dat ie na 6 weken alleen-zijn op de klippen loopt...
"ja inderdaad. dus dan kan ik het beter maar nu zeggen."

mijn hart is gebroken. hij is voor mij de eerste en de enige. en nu moet ik ermee dealen dat ik dat niet meer voor hem ben, alleen. niet eens even netjes afgesloten, niet in de wetenschap geweest wanneer ik m voor het laatst gezien heb, of gezoend, of aangekeken zelfs, toen we nog samen waren. ik wil hem bellen, elke seconde van elke minuut van elk uur van elke dag van elke week van elke maand... dat ie opneemt en zegt: hee lief, wat fijn dat je belt, ik mis je ontzettend, ik ben volgende week weer bij je hoor!
ik heb net meteen alles uit mn kamer gehaald wat aan hem herinnerd en het in een grote tas gedaan en uit het zicht gezet, achter een kastdeurtje. klaar om te worden meegenomen. ik dacht, als ik dat nu alvast doe dan heb ik er over 6 weken misschien iets minder last van als hij het meeneemt.

maar waar ik het meest last van krijg is dit: aftellen naar de datum dat ie weer terug is. en stiekem enthousiast zijn dat ik hem dan weer zie, me mooi maken zoals ik altijd doe..en mezelf voorhouden dat als ie me dan na zo lang weer ziet me in zn armen neemt en huilt, en dat hij weer bij mij is. rust.