Hai die INdra,

Misschien is het allemaal mosterd wat ik schrijf, ik heb de reacties van de anderen niet doorgelezen want ben op weg naar mijn bedje.
Ik wil je echter iets vertellen over wat me in mijn hoofd opkwam toen ik deze zin van je las: "Hierop antwoordde hij dat ik mijn ogen maar eens moest opentrekken en dat ik eens moest beseffen dat het voor hem weer eens duidelijk was dat hij met emotioneel labiel iemand idd niks kan opbouwen.
En jij schrijft daaronder dat je beseft dat hij gelijk heeft. Maar dat hij moet begrijpen waar die labiliteit vandaan komt.

Allereerst: stop that thought right there! Ik wou dat ik het in 1 zin kon zeggen: maar dat is niet makkelijk. Maar wat hij doet is: hij beledigd je. Hij noemt je een emotioneel labiel iemand. Met wie niet alleen hij maar "iemand"(iedereen???) niks zou kunnen opbouwen.

DAT IS EEN LEUGEN, en een BELEDIGING aan jouw adres vooral, meis. Vreselijke klotehommel. Heb je wel eens iets van projectie gehoord? Ik denk dat HIJ zichzelf bedoelt als hij jou als emotioneel labiel omschrijft met wie niemand iets zou kunnen opbouwen. Neem hem niet letterlijk, hoe moeilijk ook. Nu heb je je zijn gedachten eigen gemaakt, en het is tijd jezelf van zijn beledigingen te bevrijden.
Hoe doe je dit?

In mijn persoonlijke beleving (heb zoiets meegemaakt) allereerst door te beseffen dat liefde gedrag is. Behandeld hij je liefdevol, is hij begripvol, vraagt hij wat je nodig hebt, hoe je jullie toekomst voor je ziet, hoe hij zich afgelopen tijd heeft gedragen? Heeft hij begrip voor je?
Je kunt hierbij uitkomen door je af te vragen: hoe voel ik me als ik bij hem ben (geweest): opgeruimd, vrolijk, met zin in het leven? Geloof je in jezelf? Of voel je je geraakt, beroerd, onwerkelijk, gekwetst, verdrietig, alleen of (vul maar in)?
Die gevoelens zijn alle aanwijzingen of hij je liefdevol behandeld: doet hij dit niet was dat voor mij een soort cringing gevoel in mijn buik. Hoe is dat voor jou?

Daarnaast kan AFSTAND wonderen doen. Doe je nog leuke dingen, gewoon met "me myself and I" of een close groep vrienden? Ik zat zo verstrikt in de leugens over mij, de beledigingen van mijn ex, dat ik hem was gaan geloven en maar bleef malen erover. Man, wat vond ik mezelf een rotmens. Ik deugde volgens hem niet, en dat sleet in en daarmee had ex macht en controle over mij(n gedachten/gevoelens). Ik was mijzelf compleet kwijt, voelde me vreselijk. Ik wist dat ik bij hem weg moest. Toen we nog samenwoonden ging ik daarom geregeld uit huis, ergens in een park zitten lezen, iets doen dat ik fijn vond en dat me rust gaf. Wandelen in de natuur, een beetje voor mij uit kijjken en nadenken aan een meertje of aan zee. Ik kwam door die dingen die ik leuk vond weer te doen, en weg te zijn van hem ook weer meer tot mezelf.
Voordeel hiervan is dat je alles helderder ziet.
Want heeft hij gelijk?
Ben je ECHT een emotioneel labiel iemand?
Waaruit zou dat blijken?
En deze man is vast niet de eerste bij wie je bent, dus hoezo, niemand zou iets kunnen opbouwen met je?

Dat je huilt als hij je pijn doet?
Of verward wordt als hij zulke nare dingen tegen je zegt?
Is DAT misschien wat hij bedoelt met "labiel"
Jij en ik weten dat dat onzin is.

Want hoe jij reageert is een NORMALE reactie op een ABNORMALE situatie!!

Wat mij erg heeft geholpen om de uitspraken van mijn ex in het licht te zien van alles behalve liefde, is de website en zijn de boeken van Patricia Evans geweest.
www.verbalabuse.com

Want dat IS wat hij doet: verbale mishandeling.
Denk er niet te ligt over, want het kan je helemaal gek maken dat soort dingen te horen van degene die je zou moeten steunen en troosten.

Tot slot, ik heb erg veel gehad aan het bedenken van wat IK nu wil in een relatie. Los van die ex probeerde ik me voor te stellen aan wat voor dingen ik behoefte had in een vent en in een relatie. Ik kreeg er echt plezier in. Hoe ziet je ideale weekend eruit met je ideale man? Wat doen jullie? Zijn jullie samen of apart? Worden jullie samen wakker? Hoe ziet de zaterdagavond eruit?
En hoe begroet hij je als hij thuis komt?
Hoe ziet hij er dan uit?

Even los van de man die je nu voor ogen hebt, maar meer als een soort schim van de man die je aan je zijde WILT en nodig hebt.
Ik heb er zoals gezegd ook enorm veel lol bij gehad. En ik voelde me ook gesterkt, want alles dat ik bedacht, KON gewoon.
Nee, niet met die man met wie ik toen was, maar alles was mogelijk, met iemand die me zou zien en waarderen voor wie ik was.
Waardeert hij je?

Dat is iets wat een oude man een keer aan een kennisje van mij had gevraagd, die hondertuit over haar nieuwe vriend vertelde.
Het enige dat hij vroeg was (hij was Engelstalig): does he value you?
Dat is wat telt.
En zoals ik je vent nu lees, weet ik niet of dat zo is.
Wat denk jij?
Er zijn zat mannen die emotionaliteit (als je dat al bent, zoals gezegd is het ZIJN negatieve oordeel over jou),OK vinden. Die geven je een knuffel als je verdrietig bent, in plaats van een sneer.

Ik weet niet of je herkent wat ik bedoel, maar blijf in je eigen werkelijkheid geloven.

Hey
Ik lees dat je vriend (btw mag hij de naam van vriend nu nog van je dragen?) n tijd geleden jullie relatie stop zette om nog een keer met zijn ex te proberen iets te beginnen. ZOals waterman al schreef, de beste stuurlui staan altijd aan wal, en zeker hier is dat natuurlijk onzinnig: we hebben hier ALLEMAAL geen idee van de juiste koers, liefdesverdriet doet dat met je. Dus alles wat ik schrijft zijn ideeën waar je misschien wel of niet iets mee kunt.
Ik heb dit ook gehad met mijn ex. Die stond op datingsites tijdens onze relatie, chatte met andere vrouwen en misschien wel meer, daar zal ik niet meer achter komen (hoeft ook niet meer). En afspreken met zijn exen deed hij ook nog, dan gingen ze samen film kijken bij haar thuis, of samen uit eten.
Ik had daar lange tijd geen moeite mee, ik heb ook mannelijke vrienden, en mijn zelfvertrouwen was groot genoeg. Ik dacht echt van: hij is niet voor niks nu bij mij,.Maar het werd een heel ander verhaal toen ik niet welkom bleek te zijn om haar te leren kennen, een keertje mee te gaan. Ook accepteerde ex mijn grenzen niet. Ik vond het vervevelend dat ze bijv samen op de bank een film keken, dat wordt al snel gezellig tegen el;kaar aanhangen (hoeft niet, maar toch), of samen koken. Dus vroeg ik hem of hij met haar in restaurants zou kunnen afspreken, voor mij en hoe onzinnig hij dat ook vond. Ik bleef al die tijd nog kalm, dacht dat hij me wel tegemoet zou komen, want we waren samen, en samenzijn betekent in mijn werkelijkheid: elkaar tegemoet komen, luisteren, en de ander in ieder geval niet moedwillig extra pijn doen (pijn doen we elkaar ongewtoijfeld allemaal, maar please niet met opzet). Ik geloofde dus in liefde, in dat hij me ook WILDE begrijpen, omdat dat voor mij de essentie is van samen zijn. NIets daarvan. Hij wilde het niet begrijpen, ik dacht eerst dat hij het niet KON begrijpen dus begon ik het hem uit te leggen. Maar na een hele tijd kwam bij mij het nare en pijnlijke besef dat hij gewoon deed wat hij wilde, zonder ook maar iets daarbij aan mij te denken. HEEEEEL langzaam heeft dat bij mij een besef in gang gezet dat hij niet van me hield. Want wat is, after all, er liefdevol aan dat ik werd uitgekafferd dat ik een wantrouwig persoon was, als hij gewoon mij voor 10% tegemoet had kunnen komen? Ik voelde me steeds onzekerder. Die uitspraken over mij als persoon, nee, die sloegen niet op mij.....dat heb ijk een tijd vast kunnen houden,maar het slijt erin, iemand gaat je hersenspoelen met die opvattingen over jou.
Je denkt namelijk (*als je een beetje zo denkt als ik natuurlijk), dat je het probleem zou kunnen oplossen door anders te zijn.
Was ik maar niet zo wantrouwend, dacht ik dan. Ja, laat ik me minder "wantrouwend" opstellen.
En jij denkt misschien: "emotioneel labiel=ik=de problemen in de relatie. Je schrijft: Hij heeft gelijk, ergo: laat ik dus kijken wat ik daaraan kan doen?" Je verbuigt jezelf, je schrijft dat je het er niet over hebt uit angst voor die confrontatie en dat je hem wellicht van je afdrijft. Ik deed dat ook, ik paste mezelf aan in plaats van te denken: WAAR IN VREDESNAAM HEEFT DIE LUL HET OVER?? Dat kwam wel, maar laat.
Van huis uit ben ik gewend dat er niet veel goeds aan mij wordt gezien. Hij deed dat ook niet, en waarempel geloofde ik hem, omdat er geen basis was die me zei: joh, STOP hiermee, met je gezever want ik WEET dat ik niet (XYZ) ben.
Dat moest heel langzaam komen.
Ik kan nog zoveel meer schrijven.
Maar weet dat jij je nu verbuigt. Hij is succesvol in een hele interessante techniek, die slachtoffers maakt, zoals jij, maar die hem wel oplevert wat hij wil.
Zo roept hij keihard dat jij emotioneel labiel bent, waardoor jij schrikt en denkt: ojee, nu moet ik me anders gaan gedragen, anders gaat dit niet werken. En daar ben je dan fulltime mee bezig, en op ZIJN fouten en steken naar jou let dan niemand meer. Daar heeft ie succes vol van afgeleid. Want ben je nog boos op hem, wat ik zeer begrijpelijk zou vinden, als hij zoiets tegen je zegt? Wedden van niet?
Dat geeft m die hele rust en het weten dat je wel terugkomt, omdat alleen hij je zelfvertrouwen weer op zou kunnen krikken door een lief gebaartje, een halflief woord. Dat weet hij en daar speelt hij mee.

Laat dat niet gebeuren, laat je je zelfwaardegevoel niet door hem afpakken.
En realiseer je dat jouw werkelijkheid heel begrijpelijk en logisch en oke is.
Je voeltjeverdrietig,dus ben je verdrietig,je voelt je in de steek gelaten,dus ben je in de steekgelaten (of hoe je je ook maar voelt van hem): DAAR KUN JE OP VERTROUWEN!! Die gevoelens mogen er zijn!!!!!!!!

En tot slot: is het liefde als je van een ander vraagt/verwacht om anders te zijn?
Hoeveel water bij de wijn wil je doen, voordat jij zijn liefde "waard wordt" in ZIJN ogen?
Je BENT al liefde waard. Iemand die jou ziet zoals je bent en je waardeert voor wie je bent.
Het is prima om elkaar tegemoet te komen, maar deze vent vraagt teveel van jou. Ik heb ook tegen ex gezegd: wat doe je dan nog bij me? Als ik zo (XYZ) ben. Er zijn zat vrouwen die (in jouw geval bv niet "emotioneel labiel") zijn: waarom gaat ie daar dan niet heen?
Gebruik zijn woorden dus maar, tegen hem, laat zien dat je je niet zo laat behandelen door hem duidelijk te maken dat je bereid bent het risico te nemen dat je hem kwijt raakt.
Wees niet bang. Hoe makkel;ijk ook gezegd.
Dat gevoel van binnen dat ik me niet meer zo wilde voelen bij iemand die zich mijn geliefde noemen, gaf me de kracht om weg te gaan.
Nee, daarna is het geen rozengeur en maneschijn, maar er komt in ieder geval geen nieuwe pijn bij. De verwerking kan beginnen.

Lieve Petals,
Ik heb ontzettend veel gehad aan de boeken van Patricia Evans. Van de website die ik noemde.
Haar boeken the verbally abusive relationship en Controlling people, die inzichten die ik toen kreeg hebben mijn leven veranderd, maar vooral gaf ze me zoveel steun. Een Amerikaanse auteur, die ik nooit heb ontmoet heeft me bijgestaan, en gesteund door dik en dun, het was echt bizar. En inderdaad: jezelf versterken, dat kan in mijn ogen middels kennis, en die heeft Evans. Ze was mijn beste vriendin in die tijd, zoals gezegd, ook al was ze er niet fysiek. Ik heb van haar boeken zoveel geleerd, voor mijzelf.
Als je wilt kijken hoe ze schrijft: http://www.amazon.com/Patricia-Evans/e/B001JPCCWY hier kun je meer vinden/de boeken inkijken.
Ik werd er bijkans koud van, zoveel herkende ik, hele conversaties. Ik kan je wel aanraden om te beginnen The verbally abusive relationship te lezen, want het vormt een goede basis voor Controlling people
En die steun die het me gaf al die verhalen van andere vrouwen te lezen over juist die ongrijpbare dynamiek waar we hier over schrijven: dat was zo ontzettend onbetaalbaar voor mijn nieuwe leven.
Ik ben er nog steeds niet, maar ik begrijp wel beter hoe het werkt.
Veel sterkte, en liefs,
MEEUW