Hoi,

Mijn relatie van 3½ jaar is afgelopen zondag uitgegaan. Wij hadden een afstandsrelatie (160km) en konden elkaar via internet (geen datingssite).
Het irriteerde mij al een paar maanden dat hij niets liefs meer uit zichzelf deed. Ook zondagochtend was dat het geval. Ik moest maar even ontbijt maken. Ik had hem duidelijk gemaakt dat ik niet één of andere slaaf was. Na een beetje heen en weer gepraat kwam er van zijn kant uit dat we er het beste mee konden stoppen. Hier schrok ik natuurlijk van. Hij had wel één keer eerder (3 weken geleden) aangegeven dat zijn gevoelens steeds minder werden. Maar ik had niet verwacht dat hij er echt mee wilde stoppen. Hij heeft natuurlijk een hele lastige thuissituatie. (dit ga ik niet beschrijven i.v.m. zijn privacy). Ik denk namelijk dat hij met al z'n gevoelens in de knoop zit. Hij toonde nooit emotie, praatte nooit over zijn gevoelens, zelfs niet toen hij tegenslag na tegenslag kreeg. Ik heb weg vaak geprobeerd om er met hem over te praten, ik heb aangegeven dat hij een vertrouwenspersoon moest vinden om gewoon even te praten over wat hem dwars zit enzo. Hij wilde hier nooit aan.
Nadat hij zei dat 'we beter konden stoppen' gingen we nog ontbijten. Daarna gepraat. Ben naar boven gegaan en ben in bed gaan huilen. Even later kwam hij naar boven, hij troosste me. Dat deed ie normaal gesproken nooit, en vooral de laatste maanden niet. Ik had hem gevraagd of hij wilde dat ik wegging of dat we 's avonds nog samen zouden eten. Hij wilde 's avonds nog wel met me eten. Ik kon alleen nog maar huilen, en wat mij erg verbaasde, was dat hij ook ging huilen. Hij huilde nooit. Die dag hebben we 's middags allebei ons eigen ding nog gedaan. Tot het einde van de middag. Ik ging naar beneden en vroeg hem of hij echt zeker wist dat hij dit wilde. Hij vertelde mij dat het hem irriteerde dat ik zo lief deed en dat hij mij dat niet kon geven. Hij zei dat hij me graag gelukkig wilde zien, en hij kon mij niet gelukkig maken. Omdat zijn gevoelens te weinig waren om nog voor te vechten. We hadden een aantal dingen afgesproken. Hij heeft zich er wel aan gehouden. Hij respecteerd me nog wel, merk ik daardoor. Hij heeft me voordat ik wegging of wanneer ik huilde me een paar keer stevig geknuffeld, langer dan dat we normaal knuffelden. Zelf stond ie ook met tranen in z'n ogen. Toen moest ik natuurlijk nog 2 uur naar huis rijden. Spullen waren ingepakt, alles stond al in m'n auto. Toen nog het echte afscheid. Ik zei hem dat we elkaar nu echt nooit meer zullen zien, je komt elkaar nooit zomaar tegen, waarop hij zei ik zal altijd nog een keer bij je langs kunnen komen. Hij vertelde mij dat hij dit ook moeilijk vond. Hij wil zijn andere problemen ook gaan oplossen. Na nog lang knuffelen hebben we elkaar toch nog een zoen gegeven. Daarna moest ik echt rijden. In eerste instantie wilde ik niet wegrijden, maar hij gebaarde dat ik moest gaan. Het huilen stopte maar niet. Uiteindelijk werd ik rustig van het autorijden. Thuis aangekomen barstte ik weer in huilen uit. Ik heb het mijn ouders maar meteen verteld en die troostten mij meteen. Ik ben gaan douchen en naar bed gegaan, want ik moest nog 1 week werken voor mijn bouwvakvakantie.
Het gekke is; Ik heb heel sterk het gevoel dat het nog goed komt, waardoor het voor mij te moeilijk is om het te beseffen. Het lukt me niet om het te verwerken. Het is natuurlijk praktisch net gebeurd. Ik ben maandagavond begonnen met mijn gevoelens op te schrijven. Dingen waar ik aan dacht, hoe dingen op me af kwamen. Ik vraag me natuurlijk echt af hoe hij zich voelt, of hij mij ook mist. Dinsdag ben ik uit m'n werk meteen naar de juwelier gefietst. Ik heb daar een kettinkje met mijn eigen naam besteld, als vervanging voor het kettinkje wat ik toen van hem had gehad. 's avond met een vriendin over de 'toeristenmarkt' gelopen en 's avonds bij de strandtent een broodje kruidenboter/aioli gegeten. Die avond ook een horloge gekocht, ook ter vervangen van zijn armbandje. Een dag later heeft hij mij ontvriend op Facebook, waarop mijn reactie was om mijn hele Facebook-account te deactiveren. Ik trek het op dit moment gewoon niet om te zien hoe gelukkig iedereen is. Ook wil ik zo voorkomen om te zien hoe gezellig mijn 'hartendief' het vind met zijn vrienden of met weet ik het wie. Gisteravond stuurde hij mij een Whatsappje met de vraag of ik mijn Facebook-account had verwijderd? Blijkbaar zoekt ie me toch nog op. Alleen snap ik niet waarom hij me dan ontvriend had? Hij kan als 'geen-vriend' zijnde mijn profiel helemaal niet zien. En toch zoekt ie me op. Ik heb (hoe moeilijk dat ook is) niet gereageerd op zijn berichtje. Mochten zijn gevoelens ooit eens uit zijn 'wegstop-plekje'komen, dan zal hij echt wel naar me toekomen. Want ik weet eigenlijk bijna zeker, om wat hij allemaal heeft meegemaakt, en omdat hij nooit over gevoelens heeft gepraat, dat zijn gevoelens voor mij echt niet weg zijn. Maar niets is natuurlijk zeker. Tot die tijd kan ik alleen maar afwachten en proberen mijn eigen verdriet wel te uiten, wanneer ik alleen ben. Maar verder toch van mijn vakantie probeer te genieten. Hij geeft een hittegolf op, dus ik zou zo lekker naar strand kunnen.

Alles op een rijtje:
- Hij verteld het niet uit zichzelf, er ging een opzetje vooraf.
- Het irriteert hem dat ik zo lief doe, omdat hij het me niet kan geven.
- Zijn gevoelens worden steeds minder, maar zijn niet helemaal weg.
- Hij wil mij gelukkig zien, maar hij kan me dat niet maken.
- Hij troosste me wanneer ik moest huilen (normaal 'moet ik me niet aanstellen' zei die altijd)
- Hij huilde zelf met me mee (ik heb hem in die 3½ jaar nog maar 2x zien huilen)
- Hij praatte over zijn gevoelens (wat ie normaal nooit deed/wilde)
- Hij regelt alles voor me, zodat ik al mijn spullen zal krijgen die niet met de auto mee konden.
- Toen ik hem zei dat ik het niet zou trekken als hij dadelijk een nieuwe vriendin zal krijgen, zei hij dat hij het ook niet zou trekken als ik een nieuwe vriend krijgt.
- Hij ontvriend mij op Facebook, waardoor ik dus mijn hele Facebook-account deactiveerde.
- Hij whatsappt mij om te vragen of ik mijn Facebook heb verwijderd (blijkbaar zoekt ie me op).

Het is me niet heel duidelijk wat er gebeurd, hoe het loopt etc. Is het echt over of zit hij met z'n gevoelens in de knoop? Hoe kan ik dit nou verwerken als ik zelf niet weet wat nou de bedoeling is?

Ps. Sorry voor het lange verhaal...