Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Hoe vaak nog?
Hoe vaak moet ik dit nog meemaken? Man is helemaal hoteldebotel van me. "jij bent de vrouw van mijn dromen, met jou wil ik trouwen en kinderen krijgen, wat ben jij lief en mooi!" Dit duurt dan een paar weken en in die weken word ik overstelpt met smsjes, cadeautjes enz. En dan na een week of 6 wordt het minder, de smsjes , de cadeautjes, de "praatjes". En op dat moment ga ik vechten, meer bellen, hopen dat het weer zo wordt als eerst. me afvragen wat ik verkeerd doe, waarom de liefde zo snel minder wordt.
En dan word ik weer aan de kant gezet. Dit keer met de mededeling dat het wel leuk moet zijn en als het in de eerste maanden al niet de hele tijd leuk is, tja..
Dit keer werd er ook nog bij gezegd dat ik zo warm en lief en waarschijnlijk te lief ben. Hij heeft me een week aan het lijntje gehouden en nog krijgt ie het niet uit zijn strot om te zeggen dat het over is. Hij draait erom heen en laat mij in mijn sop gaarkoken. Weigert nog met me te praten. Van het ene moment op het andere aan de kant gepleurd en wat doet dat een pijn zeg!
Buikpijn, maagpijn, ik eet nauwelijks, krijg het echt niet door mijn strot. Paniek, huilen, woede, alles. En ik heb dit al een paar keer meegemaakt. Ik weet wat ik doen moet, ik weet hoe ik het aan moet pakken. Ik neem geen contact meer met hem op want dat kan ie wrsl. niet aan. Wat een lafbek, dat zijn ze tot nu toe allemaal geweest toen ze het uitmaakten.
Dat gevoelens weggaan, dat kan, maar heb dan ten minste het respect naar de ander, om een duidelijk verhaal af te steken. Dat je ook uitspreekt dat het over is. En niet er anderhalve week omheen draaien en de ander nog hoop geven dat het goed komt. Ik heb hem notabene nog een excusesmail voor mijn gedrag gedurende onze relatie gstuurd... Hoe dom kun je zijn?? Ik was alleen maar bezig met hoe is het met hem, gaat het wel, komt ie wel uit zijn problemen? Hij was er al een paar weken niet meer voor mij, helaas. Realiseer me dat ie egoistisch is en me wrsl. gebruikt heeft om over zijn ex heen te komen.
Ik had al moeite met het vertrouwen van mannen, maar dat wordt er zo niet beter op. Niet omdat ik dat zo wil, maar omdat het zo gaat...
En dan vraag ik me af, wat kan ik doen dat ik niet nog eens zo gekwetst word, want dat wil ik niet meer, echt niet....
- Margriet's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
de jacht is voorbij, de buit is geschoten?
Lieve Margriet,
Het is wel gek dat dat jou steeds schijnt te gebeuren..
Ik heb natuurlijk geen idee van hoe jij bent, maar het doet me wel denken aan een vroegere vriendin van mij, die had dat ook. Hoe dat kwam weet ik niet precies. Zij kwam over als heel onafhankelijk, wat waarschijnlijk die mannen in eerste instantie heeft aangetrokken.
Maar in de loop van de relatie werd zij afhankelijk. En daar hadden die mannen dan weer geen zin in. Zij werd dus anders dan de persoon waar ze verliefd op waren geworden. Misschien dat de verliefdheid ook niets anders was dan het "krijgen van" en als de buit binnen is dan is het spel saai geworden... Dat hele heftige, wat jij beschrijft, smsjes, overladen worden met aandacht, dat lijkt op het veroveren, de veroversport, van iemand.
Misschien val je op dat soort mannen? Ik zeg maar wat, ik bedoel: valt er een patroon in te ontdekken wat je iets zegt over het waarom van het steeds hetzelfde verloop van de relaties?
Trouwens, met mannen die net een relatie achter de rug hebben, moet je altijd uitkijken! Het is voor veel mannen (en mannen op deze site, dit is uit ONDERZOEK gebleken hoor:-)) een nieuwe relatie gebruiken als medicijn voor liefdesverdriet. In plaats van de vorige eens rustig te verwerken. Daar ben ik zelf ook ingetrapt..
Liefs, Geraldine.
tja...
Hai Geraldine,
Dankjewel voor je reactie!
Het zou kunnen dat het dat is. Dat ze alleen op zoek waren naar een soort "thrill" en als het dan uiteindelijk net iets moeilijker lijkt te worden dan haken ze af.
Dat wat je zegt over afhankelijk worden in een relatie is zeker iets dat ik herken. Maar ik bedenk me dan ook dat wanneer iemand echt om me geeft we daar wel samen uitkomen? Misschien ook niet hoor, maar tot nu toe hebben ze het niet voor me over gehad iig. Mijn ex had de relatie al vorig jaar verbroken met zijn andere ex, maar het heeft tot begin dit jaar een nasleep gehad. Hij zei, toen ik voor het laatst bij hem was dat hij zich schuldig voelde naar haar toe omdat zij er aan het onderdoor gaan is. Maar goed, hij heeft dus nog een boel te verwerken en daar wil en kan hij mij niet bij gebruiken.
Ik heb ook nog best het een en ander te verwerken (wie niet?) maar daar wil en kan ik hem best bij gebruiken. Ik vind het dus zo jammer dat hij mij niet simpel kan zeggen dat ie niet meer om me geeft.
Inmiddels hoeft ie dat natuurlijk niet meer te zeggen en kan ik helaas zelf die conclusie wel trekken. Ik blijf dit alles laf en egoistisch vinden. Om iemand zomaar zonder duidelijk afscheid aan de kant te ztten, maar daar denkt hij vast anders over...
Groetjes, Margriet
Bang
Ben bang nu, bang om mijn gevoelens toe te laten, bang dat ik weer volledig in paniek raak net als gisteren. Heb vandaag zo'n beetje de Hele dag op deze site rondgehangen en dat heeft me goed gedaan. Op de een of andere manier werkt het troostend als je weet dat je niet de enige bent. Vandaag alweer wat meer gegeten, ben namelijk al flink afgevallen. Het lijkt of ik vandaag alles aan het wegstoppenben en ik heb ook regelmatig even wat tranen weggeslikt. Op de een of andere manier zit ik nu "op slot". Ik ben nog heel erg verdrietig maar het komt niet.
Heb zelfs alweer bijna de neiging om hem te bellen en om verklaringen te vragen. Maar ik zal het niet doen.
Hoe gaan jullie hiermee om? Doorstaan jullie de pijn en het verdriet? Heb me gisteren zo eenzaam gevoeld, dat wil ik niet weer, ben me aan het richten op de toekomst en daarover aan het nadenken. Maar ik sla geloof ik daarmee heel wat stappen over en dat moet niet.. Advies graag... p.s. zelfs Marco borsato helpt niet...
Ja we doorstaan de pijn en
Ja we doorstaan de pijn en het verdriet. Met pieken en dalen.
De eenzaamheid, het gemis, het ellendige gevoel.
En het is zwaar.
En je kan pas over de toekomst nadenken, als je diverse fases hebt doorlopen.
Ik las vandaag een mooie topic van Geraldine.
Fases...je moet erdoor heen.
Als je dat niet doet, doe je of jezelf pijn, maar, en dat vind ik persoonlijk belangrijker, je doet de ander daarmee pijn.
Je wilt toch niet de ander pijn doen, terwijl je zelf nu weet hoeveel moeite en verdriet het kost?
Eerst accepteren, en dan verwerken, en daarna komt pas je toekomst.
Een lange weg, maar die moeten we allemaal gaan.
Iedereen op deze site.
Sterkte
Ron
x
dankje Ron
Dankejwel voor je reactie, Ron. Ik weet alleen even niet hoe ik dat doen moet, die pijn voelen. jawel ik zou foto's van "ons" erbij kunnen pakken en ik ben al aan het lezen op een site met gedichten over liefdesverdriet, maar verder kom ik niet. En het is niet zo dat ik niet wil verwerken, maar meer dat ik niet durf uit angst voor weer zulke heftige reacties als gisteren, ik weet pas sinds eergisteren dat het definitief is. Vandaag een paar keer op het punt gestaan hard te huilen, maar heb gauw de tranen weggeslikt...
Is het vreemd dat ik op slot zit of hebben meer mensen dit?
en weer een nieuwe dag
Houd ik mezelf voor de gek? Ga ik snel door de fases heen omdat me dit ale eerder is gebeurd? Of stop ik alles weg omdat ik er niet aan wil, niet alles weer meemaken? Weer die wanhoop, weer dat verdriet. Ben inmiddels wel zo ver dat ik mijn eigen aandeel voor ogen heb.
Niet weer stort ik mezelf zo snel in een relatie. iedere nieuwe potentiele lover zal vreselijk veel moeite voor me moeten doen. Zal ik eerst heel goed willen leren kennen alvorens ik me emotioneel overgeef. Want al die praatjes vullen geen gaatjes (beetje foute woordkeus
Ik wil aan mezelf werken, me niet meer afhankelijk opstellen van een ander. ik heb mijn eigen leven en ja dat leven heb ik nu weer terug en dat leven wordt me nu keihard in mijn gezicht gesmeten. Ik moet er wel iets mee doen, ik kan ook bij de pakken neer gaan zitten, maar dat helpt me niet verder.
Het is allemaal te snel gegaan, na een nacht meteen een relatie, na twee weken meteen mee naar mijn ouders. En ja ik vond het geweldig, eindelijk een vent die er voor wil gaan, dacht ik. Die geen bedenkingen heeft die zich er vol in stort, zo moet het zijn. Het was allemaal zo romantisch. Mijn god wat heb ik mezelf heerlijk voor de gek lopen houden...
Ik mis onze relatie niet, het kostte me alleen maar energie, was continue met hem bezig in gedachten. Ik mis wel de leuke dingen met hem, het samen wandelen, lekker kletsen, spelletjes doen, samen eten, het heerlijke vrijen. jammer dat dat over is, jammer dat ie me niet toeliet, jammer dat we dit niet samen kunnen doen, maar dat ik aan de kant gezet word, als was ik er nooit geweest.
Maar het zal wel een doel dienen, ik leer er wel veel van. Ben nu het boek "als je partner je verlaat" van Doris Wolf aan het lezen. Een echte aanrader! Ik heb het al eerder gelezen (tja, ik ben nogal eens verlaten), maar het dringt nu beter tot me door.
Ik probeer wanneer ik aan mijn ex moet denken, vooral aan hoe mooi hij is en hoe fijn het was als hij me sporadisch weleens toeliet en hoe we elkaar dan ook begrepen, me ook weer te realiseren dat als hoe het nu tussen ons ging een indicatie is voor de toekomst, ik blij ben dat het over is tussen ons, en ik blij ben dat ik nu de kans krijg, hier nog sterker uit te komen, want van iedere relatie heb ik weer dingen geleerd.
Ik vind het heel moeilijk het verdriet toe te laten en sinds gisteren komt het mondjesmaat, maar ik kom er wel! En jullie ook, met vallen en opstaan..
Hoi Margriet
Inderdaad.... jouw laatste zinnen over dat leren van een relatie moet je je aan vasthouden. Ik ben nu ongeveer anderhalf jaar geleden van mijn ex af gegaan (heb er zelf min of meer een punt achter gezet na 9 jaar). En nog vind ik het moeilijk om mensen toe te laten. Ik zeg dan altijd maar dat ik er niet aan toe ben, maar misschien ben ik wel bang om mensen toe te laten en dat ik zo mijn eigen 'geluk' in de weg ga staan. Zo heb ik al verschillende mensen de deur gewezen omdat ik zo vreselijk bang ben voor de pijn als het blijkt dat het onverhoopt niet werkt. En zo heb ik dus ook weer verschillende mensen pijn gedaan en mezelf ook.
Dus mijn advies: probeer inderdaad te leren van je vorige relaties, maar laat oude relaties niet in de weg staan voor nieuw geluk.
Superveelsterkte meid.
Groetjes,
Fossie