... is toch best verbazend. Iemand breekt je hart, wil het terug goedmaken en verwacht dat dit vanzelf gaat. Moeite doen? Waarom? Alles is toch terug goed?
Soms wordt wel eens vergeten dat het vertrouwen opnieuw moet opgebouwd worden. Het is niet omdat de liefde er nog is, omdat je beslist om die ene persoon een tweede kans te geven, dat je zonder meer alles vergeet en vergeeft. Let op: het zou simpeler zijn moest dit het geval zijn. Maar helaas, zo gebeurt het nu eenmaal niet. Toch niet bij de meeste mensen.

Het leven is ingewikkeld en om een of andere reden, vinden wij het nodig om het nóg ingewikkelder te maken en verliefd te worden. Iemand graag zien. Wat houdt dat nu precies in? Jezelf wegcijferen voor een persoon? Zijn/ haar belangen laten voorgaan op de jouwe? Hoe weet je als je iemand graag ziet? Omdat je die persoon niet kwijt wil? Maar is dat om die persoon of tegen de eenzaamheid? Hoe kan je zoiets echt weten? Valt het wel te weten? Uiteindelijk spelen vele processen zich onderhuids af.

Maar de liefde is moeilijk. Er moet aan gewerkt worden. Wat als er enkel ruzie is? Via alle mogelijke manieren: whatsapp, skype, telefoon, berichtjes, persoonlijk (al komt dat niet vaak voor - leve de afstand). Is die ruzie een gevolg van het te weinig vertrouwen? Of is de liefde gewoon op? Of het geduld? Of de kracht om door te gaan? En hoe bouw je die opnieuw op? Of valt die niet opnieuw op te bouwen?
Het leven is niet simpel. Relaties zijn niet simpel. Vaak komt spijt te laat... vaak heb je te laat door wat er allemaal is gebeurd en hoe je het hebt verpest. En dan? Wat doe je dan? Aanvaarden en doorgaan? Vechten en niet opgeven? Wat als opgeven de enige mogelijkheid is? Wat als je opgeeft terwijl er nog een sprankeltje hoop was? Hoe weet je wat het beste is? In principe is dit onmogelijk om te weten.

En toch... een beetje meer doorzettingsvermogen was toch mooi geweest. Niet bij mij, maar bij de ander. En vechten? Dat heb ik al opgegeven. Wachtend op de beslissing... het voelt als wachten tot ik veroordeeld wordt tot zoveel jaar celstraf... of de doodstraf, wie weet. Misschien moet ik zelf met de beslissing op de proppen komen. Een punt maken en zetten. Gedaan! Maar dat kan ik dan weer ook niet.

Aaah... hoe het leven van de mens zo ingewikkeld kan zijn. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Oh, wacht... zo zijn er al duizend.