Mijn eerste bericht hier, op zoek naar hulp. Het is inmiddels 8 weken geleden dat mijn vriend onze relatie na 11.5 jaar plotseling beeïndigde, als donderslag bij heldere hemel! Geen enkel teken had ie gegeven, ja, hij gedroeg zich wat gestrest de laatste tijd, maar dat heeft ie allemaal op werk gegooid. En ik heb daar nooit een seconde aan getwijfeld. Ik was op en top gelukkig, dacht echt dat we voor altijd samen zouden zijn. Hij zei altijd; je mag nooit bij me weg gaan hoor. Nee, was ik ook niet van plan en dan doet hij dit! Hadden een geweldig leven met leuke vrienden, sinds 2 jaar een droomhuisje (zit nu dus ook lekker in de financiële shit), we maakten de mooiste reizen, kortom helemaal gelukkig dacht ik. De werkstress zou de komende weken wel verdwijnen, want we zouden een week later 3.5 week op reis gaan, waren ingeënt en al. Die week was er nog een vriend van hem nog geweest om routetips te geven, dus ik was aan het aftellen voor de vakantie en ineens werd m;n wereld vernietigd. Dat ene zinnetje hoor ik steeds weer; ik zie onze relatie niet meer zitten.

Reden; hij was klaar met ons leventje, het lag niet aan mij..
Niemand, zeker ik niet, maar ook echt niemand om ons heen kon het geloven, maar meneer had voor zichzelf al afscheid genomen van de relatie zonder mij daar in te betrekken. Sindsdien ben ik geestelijk en lichamelijk op en het erge is dat het elke dag erger wordt. Je moet afleiding zoeken, ja, dat doe ik, maar dat gaat niet 24 uur per dag en ik kan m;n negatieve gedachten niet uitzetten. Woede, onbegrip, verdriet, ik ben er de hele dag mee bezig. Inmiddels is hij al een relatie met een ander aan het opbouwen, ik weet wie en daar word ik echt letterlijk doodziek van, zie alle leuke dingen voor me die wij samen deden en dat hij dat dan nu met haar doet. Waar vind ik ooit weer iemand waarbij ik 100% mezelf kan zijn, met wie moet ik op vakantie? Zij heeft helemaal mijn rol ingenomen, partner en allerbeste maatje en dat doet zo;n pijn. Hoe kan iemand dat doen na 11.5 jaar, ik snap er niks van. Ik weet dat ik dan maar moet denken dat ik blij moet zijn van zo iemand af te zijn, maar ik mis hem nog steeds verschrikkelijk. Als je altijd gewend bent dat er iemand echt fysiek aanwezig is of je diegene altijd even kunt bellen of sms-en om iets te delen en ineens ben ik helemaal alleen. Ben helaas ook in zo;n fase dat ik van die desperate mails stuur, waarvan ik weet dat ik het niet moet doen.

Ik wil vooruit, maar wil toch proberen vrienden te blijven, weet dat dat nu niet zal lukken, maar hopelijk later wel, want ik vind het zonde om de herinneringen aan 11.5 mooie jaren zomaar we te gooien.

Maar ik krijg mezelf niet bij elkaar geraapt om vooruit te kijken in plaats van achteruit.

Tips?