De breuk kwam echt vreemd aan. Ik kan niet zeggen dat ik geschokt was, want ergens voelde ik de bui al hangen. Ik had niet het gevoel dat we de manier waarop we nu bezig waren, nog lang zouden kunnen volhouden.

Maar toch... het was vreemd.

In het begin van het gesprek - alles via webcam, natuurlijk - zag hij er nog normaal uit. Tot hij plots een gepijnigde blik kreeg. Hij vroeg of ik hem nog knap vond, of ik nog van hem hield. Op dit moment was ik eigenlijk wat gefrustreerd omdat hij de laatste tijd vooral depressief en droevig rondliep - zoals ik in eerdere berichten al zei, ik was geen goede steun. Uitendelijk kwam er bij hem uit dat hij niet meer wist wat hij voelde voor mij. Hij zei dat hij niet meer hetzelfde voelde. Toen ik zei dat dit waarschijnlijk door de afstand kwam, dat ik geregeld ook eens twijfelde, zei hij dat dit kon, maar dat het waarschijnlijk niets zou veranderen. Als hij het zelf kon veranderen, dan deed hij dat. Hij wist het gewoon niet meer en wou niet liegen tegen mij of mij aan het lijntje houden. De pijn was er nu toch al, als we nog bij elkaar bleven, zou ik mi immers altijd afvragen wanneer hij het zou uitmaken. Hij zat er zelf ook helemaal onderdoor. Toen ik zei dat ik onze toekomst echt graag wou, zei hij dat hij die ook graag gewild had. Op een bepaald moment zei hij ook dat hij niet wist of hij ooit nog gelukkig zou worden - op mijn reactie dat hij de laatste tijd enkel droevig was.

Ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken.
Toen ik hem de volgende dag opbelde, wist hij het plots heel zeker: hij hield niet meer van mij. Maar het kwam er ook zo aarzelend en stil uit.
Misschien moet ik het maar aanvaarden, mij er bij neerleggen. Maar aan de andere kant, er klopt iets niet.

Vandaag zouden we 15 maand samen geweest zijn.