Hoi Allemaal,

Sorry voor dit lange verhaal, maar er gaat al 24 uur zoveel door mijn hoofd. Ik moet het allemaal kwijt.
Ook ik ben terug na het een tijd heel goed met me ging. Maar het gaat nu even helemaal niet zo goed nadat ik hem gisteren ben tegengekomen tijdens koningsdag.
Mijn worst case scenario is uitgekomen, hij was daar met een ander meisje!
Ik voel me zo ontzettend raar/rot/verward!! (ik weet niet eens hoe ik me voel, het is k**)

We hebben een jaar een relatie gehad, mijn eerste echte volwassen liefdesrelatie. Ik was zo stapel verliefd, alles aan hem vond ik geweldig. Maar onze prille relatie kreeg al snel scheurtjes.
Mijn vertrouwen dat iemand volledig voor mij kan gaan is erg klein. Hij was goede vriendinnen met zijn ex, en in plaats van eerlijk te zijn liet hij soms niet weten met haar te eten, omdat hij ruzies wilde voorkomen. Kortom, hij handelde niet op een manier waardoor ik meer vertrouwen in hem kreeg.
Ik ging hem daardoor checken (zijn berichten), ik kon daaruit opmaken dat hij en zijn ex echt vrienden waren. Maar door het zoeken kwam ik er ook achter dat hij met andere meisje was geweest in onze eerste 2 maanden samen.

In diezelfde periode moest ik afstuderen, wat mij ontzettend zwaar viel. Ik voelde me niet capabel, ik had moeite om om rond te komen, de relatie met mijn grote liefde wankelde. Alles voelde als een enorme faal van mijn kant. Daardoor ging ik hem nog meer wantrouwen, Hoezo hou jij van mij!?
Om nog even extra narigheid bij te gooien, in diezelfde periode werd mijn moeder erg ziek en werd onze hond ingeslapen. Tussen ons ging het alleen maar slechter, want het ging met mij echt ontzettend slecht.

Ik wilde hem niet kwijt, maar ik voelde dat ik totaal niet een leuk persoon was om een relatie mee te hebben. Een schim van mezelf, haat naar mezelf. Waarbij hij eigenlijk weinig goeds kon doen, omdat ik me constant schuldig voelde.
Uiteindelijk heeft hij een paar keer aangegeven dat hij niet goed wist of we wel door moesten gaan, ondanks dat hij nog altijd stapel gek op mij was, ik het allerleukste meisje wat hij hij ontmoet, hij zo zeker van ons was geweest...hij wist niet hoelang we nog moesten vasthouden aan het begin ('toen het nog leuk was').
Hij liet weten bang te zijn dat hij mij niet gelukkig kon maken.
Elke keer was hij toch zelf nog niet erover uit en gingen we door, want we hielden van elkaar...
Gelukkig ging het met mijn moeder beter, maar ik zelf bleef ik in een zwart gat vallen.
In augustus heeft hij toch besloten er een punt achter te zetten.
Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld. Eigenlijk heb ik in een soort van overlevingsmodus geleefd vanaf toen.
Wat ik tussen augustus en december heb gedaan kan ik me namelijk niet meer goed herinneren (werken, eten, drinken, slapen, met hem bezig zijn in mijn hoofd).

Ik had geen levenslust meer, ik wilde niet zonder hem. En dus heb ik ALLES gelezen wat er te lezen valt over het terugkrijgen van je ex. Elke maand begon weer het contact, leuke dates, liefde. Maar elke keer als hij hij wegging viel ik weer in een gat, omdat ik niet wist wat erna zou komen.
En ja....elke keer liet hij erna zijn twijfel weer weten, elke keer deed hij nog meer afstandelijker. Omdat hij me niet valse hoop wilde geven. Maar tegelijkertijd liet hij weten dat hij geen oog had voor andere meiden. Hij verzekerde mij dat hij geen relatie wilde, het lag niet aan mij, ik was een fantastisch vriendinnetje. Maar op dit moment kon hij het niet. Dit ging 4 maanden door (tot december).

Uiteindelijk voelde ik dat ik er onderdoor zou gaan en heb ik alle moed verzameld om hem te zeggen dat ik een maand geen contact wilde. Elkaar niet zien, niks. Ik wilde zelf verder. Maar heel stiekem deed ik het ook omdat ik hoopte dat hij mij zou gaan missen als ik mezelf zou terugtrekken.
Onze liefde was zo mooi, zo sterk, dat komt wel goed. Misschien kan het weer over een jaar. Want hij liet telkens weten niet een relatie te willen omdat hij nog naar het buitenland wilde, hij nu die verplichting niet aankon etc. Dan had ik de tijd om aan mijn zelfvertrouwen te werken.

Ik heb me sterk gehouden en een maand geen contact gehad. We hadden afgesproken dat ik op zijn verjaardag hem wel zou feliciteren (dan was ons 1 maand geen contact om).
Hij vroeg me toen om koffie te drinken. Ik ga aan dat het nog te vers was. Ik wilde het nog niet doen omdat het net een beetje beter ging met me en wilde nog een beetje sterker zijn voor ik hem weer zou zien.
Hij liet toen weten dat hij dat eigenlijk ook geen goed idee vond, beter geen koffie...(raar dat hij het dan wel voorstelt).

Na een tijdje miste ik hem weer en heb ik weer het contact aangehaald. Hij reageerde alleen erg afstandelijk. Toen ik hem vroeg wat er door hem heen ging gaf hij toe dat hij het niet kon. Hij kon niet zo vriendschappelijk met mij omgaan. Hij brak mijn hart daarmee voor de 10x keer. Kon ik niet zijn vriendinnetje zijn, nu accepteerde hij niet eens mijn vriendschap. Maar hij gaf aan dat hij gewoon erg gek van mij is geweest en het gewoon niet meer kon. Hij had het geaccepteerd dat het uit was. Hij gaf wel aan dat we zo nu en dan konden e-mailen. Omdat hij erg om mij gaf en wilde weten hoe het met me ging.

En dus gister (na maanden geen contact) zag hem gister. Ik voelde me goed en zelfverzekerd.Twee van zijn vrienden liepen langs en ik werd blij en enthousiast begroet. Zij lieten mij weten dat hij verderop stond.
Ik wilde geen verstoppertje gaan spelen en heb uiteindelijk de moed verzameld om hem gedag te zeggen.
Zonder verwachtingen maar wel met een kleine nieuwsgierigheid.
Toen ik hem zag deed hij heel raar, schuw en afstandelijk. Ik wist mij niet zo goed een houding en begroette toen maar een van zijn beste vrienden (waar ik het goed mee kon vinden, en lang niet had gezien).
Ik liet wel merken aan die vriend dat ik het toch jammer vond dat mijn ex niet even normaal kon doen, aangezien ik de ballen had even gedag te zeggen.

Toen hoorde ik dus dat het meisje wat bij hun vriendengroep stond zijn nieuwe scharrel/date/whatever is.
Ik heb mijn ex toen nog een prettige dag gewenst en wilde gaan. Hij zei toen: "ik kom zo wel met je praten".
En ja uiteindelijk is hij naar mij toegekomen en we hebben gesproken, over koetjes en kalfjes. Meneer verontschuldigde zich vooraf voor zijn rare gedrag: hij was namelijk dronken. Hij vertelde niet over dat nieuwe meisje, en ik bracht het niet ter sprake. Ik weet ook niet of hij dus weet of ik het weet. Daarnaast vond ik het niet nodig om over die nieuwe scharrel te praten, ik heb daar namelijk niets van te vinden.
Maar toch zit ik nu weer op deze blog. Want ik heb vannacht ontzettend rot geslapen.
Ik kan gewoon niet geloven dat juist hij: die wilde reizen, geen relatie wilde, geen verplichtingen wilde, nu iemand anders heeft.

De leegte overvalt me, na al die tijd was ik verder gegaan met mijn leven maar met hem altijd in mijn achterhoofd.
Nu ik dit zo opschrijf weet ik niet eens meer wat ik van hem moet denken, voelt nu zo nep allemaal. Ik vind 4 maanden nog te vers, en vergelijk nog iedere jongen met hem. Maar hij is zo te zien veel verder. En dat doet opnieuw pijn.

Ik kan het gewoon niet geloven dat ik me nu weer ellendig voel hierom...