Er bestaan op dit forum al heel veel blogs over het al dan niet verbreken van het contact met je ex. Mits geen kinderen e.o. (financiële) verplichtingen is het advies meestal; verbreken dat contact! Zo definitief en rigoreus mogelijk!
Allemaal goed en wel en wijs, maar mij lukt het toch niet zo goed. Op de eerste plaats niet omdat ik hem gewoon letterlijk heel vaak tegen het lijf loop. We studeren en werken op dezelfde plek en aangezien het daar niet zo groot is, kom ik hem hoe dan ook nog best wel vaak tegen. Bovendien hebben we veel gemeenschappelijke vrienden, die uiteraard geen zin hebben om te 'kiezen' en die we in wisselende samenstellingen allebei dus regelmatig zien. Dat compliceert de zaak, behoorlijk zelfs.
Na een aanvankelijk periode van afkoeling een paar weken geleden, heb ik dan ook voorzichtig weer wat contact gezocht. Het is gewoon heel erg genant en ongemakkelijk om elkaar tegen te komen en elkaar dan straal voorbij te lopen. We hebben een paar keer een erg casual kopje koffie gedronken, waarbij bleek dat de band die wij door al die gezamelijk interesses hebben opgebouwd nog overanderd is maar waarbij ik me toch telkens ellendiger ging voelen. Was ik voor zo'n ontmoeting redelijk rustig (en zelfs af en toe weer eens vrolijk!), daarna was het altijd mis. Ik kan het op dit moment gewoon niet aanzien dat hij zo overduidelijk gelukkig is. Hij pepert het er echt niet in, maar alles loopt opeens op rolletjes voor hem. De steady-alles-samen-doen-relatie die wij altijd het toppunt van suffe kleinburgerlijkheid vonden, past hem opeens als gegoten. Dat steekt zo enorm dat het me nog dagen na zo'n ontmoeting aan het huilen maakte. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat het heel naar is om iemand zijn geluk te misgunnen. Ik zie mezelf absoluut niet als iemand die zo in elkaar zit. Dus herzag ik mijn mening en verbrak voor mijn eigen bestwil het contact weer. Hij had hier erg veel moeite mee, maar ik zette door.
Het voelde goed - en sterk! - om bewust afstand te creëeren en ik dacht dat ik eindelijk op de goede weg was. De ongemakkelijke momenten als we elkaar per ongeluk zien bleven bestaan, maar ik deed mijn best ze zoveel mogelijk te vermijden door een andere kant van de ruimte te kiezen. Maar vandaag was het dus weer eens zover. Ik liep door de pauze-ruimte en zag dat hij daar koffie zat te drinken met een gezamelijke vriendin. Ze zaten geanimeerd te praten want ze (we..) delen óók veel interesses. Oké, diep ademhalen, glimlachje, doorlopen.. Routine wordt het inmiddels. Tot ik twee uur later voorbij dezelfde plek loop en ze nog altijd even geanimeerd samen zitten te praten. Bam! Stomp in mijn maag!
Het is volslagen irrationeel en overdreven, maar ik werd plotseling overvallen door zo'n hevige jaloezie dat ik een wc-hokje moest induiken om naar adem te happen en het niet uit te schreeuwen. Het is geen jaloezie om liefde die ik voel (ik weet ook wel dat mijn ex aan één liefde van zijn leven genoeg heeft nu ) maar het is jaloezie om vriendschap. Ik heb ons contact verbroken, maar juist hetgene dat ik aan hem het meest mis (de eindeloze gesprekken over politiek, kunst, wetenschap) blijkt dus voor hem makkelijk vervangbaar. Tot overmaat van ramp heb ik hem later vanmiddag zelfs nog een smsje gestuurd met een dergelijke strekking. Waarop hij nogal bot en boos geantwoord heeft, wat natuurlijk te verwachten viel.
Ik zit nu - rustiger weer - opnieuw met hetzelfde dilemma. Contact herstellen of niet? Kan ik zijn nieuwgevonden geluk accepteren en daardoor iets van de vrienschap behouden? Of moet ik hem blijven negeren, met als gevolg dat ik hem nog vaak tegen ga komen in een geanimeerde gesprek dat ik het liefst zelf met hem zou hebben?
Waarschijnlijk gaan de verstandigen onder ons voor het laatste. Face it, focus je op jezelf en niet op je ex, zoiets.. Maar het probleem is dat het me wel degelijk aan het hart gaat wat hij doet. Zijn oma (waarbij hij praktisch opgroeide) heeft kanker, moet ik dan doen alsof het me niets kan schelen als zij komt te overlijden? Stel nu dat ik daar überhaupt niets van hoor? En wat als er iets anders ergs of juist moois gebeurd in zijn leven? Het rigoreus verbreken van contact is dan opeens wel érg rigoreus - wellicht zelfs harteloos .. Tegelijkertijd hebben al deze dingen onherroepelijk niet alleen met hem maar ook met haar te maken. Zal ik dat ooit kunnen accepteren?

De bal ligt bij mij, dat besef ik maar al te goed. Wat ik maar niet kan beslissen, is waar ik hem naar toe zal spelen.