Afgelopen weekend was mijn toekomstige ex-vrouw maar weer eens naar haar nieuwe liefde toe. Deze zin opschrijven doet al pijn in mijn buik, maar goed. Zaterdag schraapte ik alle moed bij elkaar, het was lekker weer en ik wilde een terrasje pakken met mijn dochters. Vrienden opgebeld die ik nog niet gezien had sinds ik drie weken geleden te horen kreeg dat ze wil scheiden en onder het genot van een lekker biertje de ellende van de afgelopen tijd doornemen.

We stuurden de kids om een ijsje zodat wij even de emotionele kant van de situatie konden doornemen en toen gebeurde het: ze kwam innig verliefd arm in arm met die baklap aangelopen. Ik dacht dat ik alles wel gehad had, maar dit kon ik niet meer aan. Ik heb nog nooit zoveel haat gevoeld toen ik die ##### zag lopen met mijn vrouw. 10 Seconden later brak ik helemaal en begon ik ongegeneerd te janken op een vol terras. De vrouw van mijn vriend brak ook en samen hebben we alles bij elkaar gehuild. Mijn middelste dochter (9 jaar) zat er ook bij, maar ik kon het niet helpen, ik kon niet stoppen. Een verschrikkelijke ervaring voor haar. Ik ben na 24 jaar gestopt met roken voor haar omdat ze er zo’n hekel aan had en hij liep verdomme met een peuk in z’n rechterhand en mijn vrouw in zijn linker. Niet dat dit roken nou zo belangrijk is, maar ik heb 10 jaar te horen gekregen dat ik moest stoppen en (toen nog uit een geintje) dat als ze ooit een ander zou krijgen, dat ‘ie zeker niet moest roken.

Thuis heb ik weer sigaretten gekocht (wat maakt het ook uit) en meteen daarna familie gebeld om te helpen. Ik kon het niet aan om alleen met de meiden thuis te blijven. Ze zien alleen maar een huilende vader en zo’n trauma wil ik mijn kinderen niet aandoen. Zij zijn vervolgens bij hun oom en tante gaan logeren en hebben een prima avond gehad, tenminste, naar omstandigheden. Zondag zijn we met z’n allen naar het bos geweest en heb ik ’s avonds met m’n meiden bij de Griek gegeten. Deed ook wel pijn om dat met z’n 4-en te moeten doen, maar alles beter dan thuis zitten. Daarnaast moet ik mezelf blijven dwingen om leuke dingen te doen, want m’n meiden hebben ook recht op een leuk weekend.

Nu wil ik deze week even niet thuis komen. Ik moet het op een rijtje zien te krijgen in m’n kop, vrijdag zitten al bij de mediator en ik ben zo labiel als de pest. Helaas is mijn vrouw het hier absoluut niet mee eens. Als ik namelijk niet thuis ben kan zij niet naar die ##### toe. Nu hebben we al 2 dagen ruzie via WhatsApp (lekker volwassen, zucht) en dreigt ze de kinderen mee te nemen naar die #####. Hoe laf kan je zijn om de kinderen als middel in te zetten om je zin te krijgen. Ik kan me niet anders bedenken dan dat het volkomen bluf is, anders zou ik het zo’n verschrikkelijke actie vinden.

Ik ga er in ieder geval niet in mee, ze moet zich maar even aanpassen aan mijn gevoel. Ik heb er recht op om ook eens bij vrienden langs te gaan om mijn kant van het verhaal te vertellen. Ik voel me al klote genoeg als ik in m’n uppie op hotel zit in het buitenland en naast m’n werk heb ik eigenlijk alleen maar mijn ouders en m’n kinderen gezien.

Wat ik gewoon niet kan begrijpen is dat ik van de een op andere dag als de vijand wordt gezien. We zijn al 17 jaar bij elkaar en ineens is alles verkeerd wat ik al 17 jaar doe. Zal allemaal wel bij het proces horen, maar ik wens op dit moment alleen maar dat ik weer wakker word uit deze nachtmerrie.

Voor de mensen die de moeite hebben genomen om dit verhaal helemaal te lezen: respect. Voor degene die dat niet gedaan hebben: het is ook een lang verhaal, maar ik wil het zo af en toe van me afschrijven