Hallo,
Ik ga hier zowel mijn verhaal vertellen en het kan ook als idee dienen voor diegenen die het moeilijk hebben.
Je kent het net uit elkaar je stelt je verbroken relatie voor als de beste ooit geweest (en was dat miss zelf niet).
Je snapt het allemaal niet waarom toch,.... zoveel vragen.

Hier mijn verhaal en hopelijk is het een richtlijn voor jullie. Ga op zoek naar het verhaal erachter. Idialiseer de situatie niet zet zijn/haar handelingen naast elkaar en reflecteer dit op haar jeugd, eerdere relaties,... Je zal soms een stuk wijzer worden. Als jet het verhaal erachter snapt zal dit je zeker helpen met de verwerking (ook als is je verhaal niet 100% correct, het zal je helpen).

Ik heb een zoontje van 5 jaar uit een vorige relatie die in 2006 werd verbroken (mede door een zware ziekte toen van mezelf). Na een jaar rust, was ik er terug echt wel klaar voor. Ik werd door haar gecontacteerd via een datingsite, dat ze men foto met men zoon op het snowboard zeer schattig vond. Al snel hadden we een relatie waar we elkaar alles vertelden.

Ze studeerde nog (laatste jaar) en zes maand later zou ze afstuderen (ze was 5 jaar jonger, ik ben nu 30). Het ging zoals het altijd gaat in het begin van een leien dakje en ook zag ze het helemaal zitten met men zoon (waar ik co-ouderschap mee uitoefen).
Ze vertelde me dat ze eigenlijk vanbinnen diep ongelukkig was.
Ze had samen met beste vriendin 5 jaar kunnen feesten en doen en ze was er eigenlijk al een tijdje op uitgekeken. Ook door alles wat zich al had afgespeeld in haar leven was ze ongelukkig. (ouders gescheiden maar met voorheen overspel,...moeder al 10jaar depressief, haar broer labiel, zijzelf ook al een abortus gedaan en vader woonde in luxemburg en was nooit echt een vader geweest of thuis geweest. Hij kocht de liefde van de kinderen paard op 12 jaar, cabrio op 18 jaar,...) Op relationeel gebied was ze zeer onzeker en had bevestiging nodig en heeft dus in die periode wat bedpartners gehad.

Kortom deze meid had nog geen liefde, geluk en genegenheid gehad.
En ik ging haar dat eens geven. (advies: probeer nooit iemand gelukkig te maken een ongelukkig iemand zal je vroeg of laat ook ongelukkig maken).

Na zes maand: we hadden getekend om appartement te huren. Toen ik op een avond men zoon ging opzoeken die op vakantie was met men ouders, had zij afgesproken met een vriendin in de stad waar ze studeerde. Die avond kwam ze een vriend tegen met welke ze me bedrogen heeft kussen,...en toen hij verder wou gaan flitste ik door haar gedachte en hield ze die vriend af.
Kort daarop kwam ik erop uit omdat die gast me via internet had gevonden. Ik confronteerde haar hiermee en wees haar de deur (toen woonden we nog niet samen), ik wou haar nooit meer zien. Doordat ze de dagen erna zo wanhopig was en bleef aandringen hebben we lang gepraat en heb ik haar een tweede kans gegeven (ik ging dit proberen want ik wist niet of ik het wel echt kon). Ik kon niet vatten toen alles nog mooi was (de eerste maanden van een relatie) dat ze zoiets al kon doen. Ze heeft maanden haar best gedaan en ik heb het haar kunnen vergeven.

Dus we hebben 3 jaar samengewoond, heb haar veel moeten leren (omgaan geld, verantwoordelijkheden,...) de routine en het normale leven waar ze eigenlijk zo naar verlangde. Soms moet er gewerkt worden en dan soms eens leuke dingen samen doen of met men zoon. Leren genieten van eenvoudige dingen ontbijt samen zondag, samen naar de markt,...
Ook met onze familie opweekend gaan, uitstappen,...
Er waren natuurlijk ook de nodige ruzies soms gezien haar karakter dominant was en ik ook.
Ze heeft een moeilijk karakter (heeeeel moeilijk) en soms wel egoistisch.
Anderzijds had ze een uitlaatklep (sport) gevonden en was ze met dieet met men moeder zo'n 17kg kwijt.
En ze zag er wel erg aantrekkelijk uit nu.

De laatste maanden begon haar familiale problemen weer de kop op te steken.
vader werd ongeneeselijk ziek en bedrijf falliet waardoor haar gescheiden moeder op straat stond met enkel nog meubels en het verhaal deed de ronde dat haar broer eens van dak wou springen.
Ze voelde zich niet goed en nam tijd voor haar eigen (welke ik haar gunde)

De laatste maanden sprak ze dikwijls met haar nicht af.
Avondje weggaan, naar barcelona op bezoek bij andere vriendin,...
Haar gedachte eens verzetten dacht ik. Afgelopen week kwam ze terug uit barcelona.
Ze zei dat ze al enkele maanden twijfelde en dat ze in barcelona er over heeft kunnen nadenken en bij me weggaat.

Ik stond perplex, haar enige houvast en stabiliteit ging ze weggooien net nu alles in haar familie zo slecht ging. Dit was toch de foute keuze?
Ze liet de twee mannen van haar leven staan voor ????
We hebben veel gepraat, ze was niet zeker dat ik het was. Haar verstand zij dat ik 100% haar partij was maar haar gevoel zei van niet. Ze was niet ongelukkig maar ook niet suuuuper gelukkig. Zolang ze twijfelde over het gevoel dat ik misschien niet de ware was kon ze niet verder. Ik kon niet volgen en had alleen maar vragen. Ze kon me niks verwijten ik was de beste papa die ze ooit al gezien had, ze hield nog van me maar het gevoel was weg doordat ze twijfelde.
Ze wist dat ze waarschijnlijk een foute beslissing nam maar ze moest deze nemen. Het gevoel van twijfel zou niet weggaan zolang ze bij mij was. Ze weet dat ze haar dit weleens haar gans leven zou kunnen beklagen dat dit het wel was maar dat ze blind was en overstelpd door twijfels om het te zien.

Nu na een week te hebben nagedacht en veel te hebben gepraat met mensen begint stilaan het verhaal vorm te krijgen.
Haar nicht is eenzaat geen relatie life is a party en als ze ergens toekomt is er direct ambiance.
Wat is er gebeurd door de ene kant al de problemen in haar familie en anderzijds de routine van ons leven (want we waren een gezinnetje) werden haar teveel.
Haar nicht welke de laatste maanden op de voorgrond verscheen kon haar alles is laten vergeten door is goed te stappen en haar lifestyle (vrij persoon) geen verplichtingen,geen regels en leven 100km/uur en te doen wat je wil.

Terwijl ze diep vanbinnen weet dat zij niet zo is (ze kan niet alleen zijn, twijfel, laag zelfbeeld), wil ze nu toch 100% deel uitmaken van haar levenstijl.
Als ik kijk de afgelopen maanden gingen ze samen meer uit (drinken , opnieuw beginnen roken,...)
Doordat haar nicht zo vrij is, is ze jaloers geworden op haar levensstijl en wil hier deel van uitmaken.
Als ik kijk hadden ze al heel wat gedaan en gepland komende weken en zomer (2 festivals).

Dus ik zal je even uitleggen wat er met haar gaat gebeuren:
dit opnieuw uitgaan en feesten met die hilarische nicht zal zeker een tijd super leuk zijn.
Ze zal opnieuw bevestiging zoeken en omdat ze 17 kg lichter is zal de aandacht er wel zijn.
MAAR: na enige tijd zal (3 mogelijkheden) ze zelf dat leven weer moe worden of haar nicht vertrekt op een ogenblik naar een ander land of haar nicht wordt hopeloos verliefd. Kortom ze komt er weer alleen voor te staan.

En dan: gaat ze zich weer voelen alsop de dag dat ik haar ontmoette.
Ongelukkig, 10kg dikker en alleen.
Op die dag kan ik spijtig genoeg niet wachten. Mijn treintje zal nog enkele weken wachten in het stationnetje en zal dan zeer langzaam vertrekken. Ik betwijfel dat ze op die korte periode haar wagonnetje er zal aanhangen.

RAAD: Nu ik weet het verhaal erachter schuilt. waarom ze bij me weg is en voor wat ze me achter laat. Op termijn ga ik er beter en gelukkiger uitkomen. Het feit van dit nu te weten heeft een hele last van me doen afvallen. Ik weet nu waar ik aan toe ben, er is wel nog de pijn, maar die heelt wel.
Ik heb trachten iemand gelukkig te maken, ik met mijn gemakkelijk karakter en ik die zoveel kan veel geven.

Mijn enige angst (buiten het feit dat ik soms het ook nog lastig heb met wat ik kwijt ben) is om geen partner meer te vinden. In mijn vriendenkring is iedereen samen. Ook kan ik niet met eenders wie een relatie aangaan, het moet iemand uit buurt zijn of die hierheen wil verhuizen voor men zoon, ik wordt ouder en hij ook,...
Hier ben ik het meeste bang van want ik kan niet alleen zijn, alleen leven