als een golf. Ik kan er niks aan doen, voel me zo intens verdrietig. Het is er heel de tijd... maar kan het dan ineens niet meer wegdrukken of doen alsof alles goed gaat. Tranen prikken in mijn ogen... en voel me zo leeg, zo alleen.
Het is niet eerlijk. Ik wil gewoon bij je zijn, naar je kijken, tegen je aan kruipen en in je nek snuffelen. Maar het mag niet... kan niet! Ik moet door, maar soms is het ff teveel... ik mis je.

M.