Twee weken geleden, op een vrijdagmiddag, ging voor de 5e maal mijn mobieltje over. Na een korte slaap wilde ik die dag slechts mijn rust pakken na vier slopende sluitdiensten, zonder gezeur van mensen die allemaal iets van me wilden en/of verwachtten. Lichtelijk geïrriteerd stond ik op het punt om op de knop ‘negeren’ te drukken, toen ik een nummerweergave zag die ik wel herkende, maar een lange tijd niet meer op mijn display had zien verschijnen. Ik nam de telefoon op en hoorde een vrouwenstem die mij zo vertrouwd in de oren klonk, maar tegelijkertijd door de tand des tijds uit mijn korte termijngeheugen was gewist.

“Hallo Abdel, met mij, ik zou je graag willen spreken en iets tegen je willen zeggen wat ik niet over de telefoon kan doen. Ik zou graag een afspraak met je willen maken want ik wil iets met je delen!”

In eerste instantie antwoord ik vanuit mijn empathische insteek dat ik daar geen enkel bezwaar tegen had, zonder me te realiseren met wie ik daadwerkelijk dit gesprek aan het voeren was. Echter, de directheid en vastberadenheid van de toon waarmee ik geconfronteerd werd, deed bij mij alle alarmbellen rinkelen en ik voelde een enorme energiescheut door mijn lijf schieten. Weifelend spreek ik haar naam uit en tegelijkertijd voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken alsof ik wederom in de vrije val zat waarin ik 2 jaar geleden na de relatiebreuk met haar in terechtkwam… het enige wat ik verbouwereerd uit mijn mond kon krijgen was: “Krijg nou de pleuris!”

Na het gesprek plofte ik op de bank neer en besefte wederom dat ik de abrupte breuk met haar nooit echt had verwerkt. Hoe kon het ook? Ik heb mijn verhaal nooit bij haar kwijt gekund. Net zo abrupt als zij mij de rug toekeerde, had ik voor mijn gevoel ook de 8-jarige relatie net zo abrupt afgesloten alsof het nooit had plaatsgevonden en heb ik alle woede, teleurstelling en pijn naar mijzelf gekeerd. Hieraan terugdenkend, maakte een ongekend verdriet zich van mij meester en ik voelde langzaam de tranen van mijn ogen biggelen. Het enige wat nog door mijn hoofd schoot was de vraag waarom??.. Waarom na 2 jaar? Waarom dit pijnlijk stukje verleden weer oprakelen?.. Waarom?.... Waarom??.......

Het antwoord op deze vraag heb ik gisteravond van haar gekregen. Ik zat naar een vermoeid ogende en hevig afgeslankte vrouw te luisteren die ogenschijnlijk de afgelopen 2 jaar een hevige strijd met zichzelf heeft gevoerd op haar zoektocht naar haar eigen ego. Tijdens een gesprek van pakweg anderhalf uur, zijn wij beiden naar vermogen met de billen bloot gegaan. Het heeft 2 jaar moeten duren voordat deze confrontatie met een zeer pijnlijk verleden kon plaatsvinden. Blijkbaar heeft het uiten van openhartigheid en kwetsbaarheid zijn tijd en voortschrijdend inzicht nodig.

Het zij zo…

Net als ik destijds, wilde zij , anno 2008, nu wel een stukje verleden en boosheid naar mij en naar zichzelf toe afsluiten door zich kwetsbaar op te stellen door middel van een openhartige spijtbetuiging over de wijze waarop ze mij toendertijd van de baan heeft geveegd. Ik ben haar daar post mortum alsnog dankbaar voor. Hiermee stelt zij mij nu ook in de gelegenheid om hetzelfde te kunnen doen. Alhoewel ik nu besef dat met dit weerzien de wond wederom is opengereten, weet en voel ik dat deze nu wel goed zal gaan helen en ik kan terugblikken op een duurzame relatie die naast veel verdriet óók veel verrijkende geluksmomenten heeft gekend.

Bij de voordeur hebben wij na een innige omhelzing afscheid van elkaar genomen. Ook toen ging er een hevige energiestroom door mij heen. Alleen was het ditmaal niet gevuld met woede, verdriet en teleurstelling, maar met een ongekende warmte en berusting dat gedefinieerd mag worden als onvoorwaardelijke liefde en dankbaarheid voor het feit dat ik mede dankzij haar in de gelegenheid ben gesteld om me in dit leven verder te kunnen ontwikkelen in wie ik ben en wat ik wens te zijn in de toekomst!!!

Of zij tegelijkertijd met dezelfde intentie en hetzelfde gevoel in die verstrengeling zat, kan ik niet met zekerheid stellen en is met het oog op hoe ik hedentendage in het leven sta ook niet echt belangrijk. Immers, ieder mens heeft zijn eigen lessen des levens te leren!!

Het enige wat mijn hart haar op dat moment toefluisterde was:

"Vaarwel rooie, het spijt mij ook dat ik destijds niet beter en anders kon... Met een rood hart wens ik je veel geluk en wijsheid in je nieuwe leven en liefde …"

"Het ga je goed!!!"