Het is weer zwaar knudde....al een behoorlijk tijdje geleden dat ik hier een weblog heb geplaatst. Zijn inmiddels verdwenen om persoonlijke redenen. Afscheid genomen van deze site en toch weer terug.....

Ik ben na mijn break met mijn toenmalige vriendin (waarom ik op deze site terecht ben gekomen) toch vrij snel weer in een relatie gerold. Niet de bedoeling, maar schijnbaar een mannelijke eigenschap als ik het hier zo lees op deze site, ik weet het, slecht excuus.

Ik had alle vertrouwen in deze relatie en met deze vrouw. Dat was voor mij het belangrijkst. Door verkeerd wantrouwen en een soort van bindingsangst had ik mijn vorige relatie kapot gemaakt. Zoals ik het tenminste voor mezelf zie.
Helaas bleek dat mijn nieuwe vriendin onze afspraken anders op te vatten dan ik. Vanwege het gebeuren uit het verleden, hadden we duidelijke afspraken gemaakt voor ons beiden, zeker voor wat betreft omgang met exen. Dacht ik?! Het bleek anders te moeten zijn. In deze tijd van msn en mobiele telefoons, is dit helaas het middel om achter de waarheid te komen. Juist datgene wat hier zo vaak wordt beschreven.
Zo ook voor mij. Ze had nogal duidelijke sms-en met haar ex. Geen speld tussen te krijgen. Daar kwam de donder bij heldere hemel. De bijl in je nek. Weg vertrouwen en weg relatie voor mij. Niet goed om in iemands telefoon te kijken, maar de signalen wezen steeds duidelijker die kant op. Het was de enige manier die overbleef om duidelijkheid in de verwarring te krijgen.

Ik heb nog nooit zo'n eind gereden met zo'n waas voor mijn ogen. Stoppen hielp niet, wilde zo snel mogelijk in mijn veilige huisje zijn. Mijn vertrouwde omgeving. En zoals zovaak in deze situatie wilde ik maar één ding, mijn kinderen zien! Zij zijn nog steeds de enige reden om door te gaan, te vechten tegen het opgeef gevoel. Dat onmiskenbare gevoel dat opkomt na het zoveelste kwetsende en afwijzende gevoel.

Dat het net voor de kerst was, deed extra pijn. Niet om alleen te zitten, maar het gevoel van laten zitten van mensen die van geen kwaad wisten en het ook niet verdiende.

Ik had geluk dat mijn kinderen juist die avond een mis in de kerk hadden van school uit. Ik ben daarheen gegaan en heb genoten van de aanblik van die lieve, onbevangen zieltjes! Het was in dezelfde kerk die mij het jaar ervoor zo'n onbeschrijflijk fijn gevoel had gegeven tijdens de nachtmis! Het heeft mij zo ontzettend gesterkt die avond. Tegelijk met verscheurende gevoelens vanwege het jaar ervoor, het moment dat ik de toekomst op een andere hele fijne manier beleefde. Maar die aanblik van mijn kids overtrof alles!

Frustrerend blijft het als je de waarheid gaat zien en het besef dubbel zo hard komt wat er allemaal gebeurd is en hoeveel je er zelf aan hebt bijgedragen. Het gaan beseffen van je eigen fouten, tja...wat moet je erover zeggen...pijn...veel diepgaande pijn!. Ook al weet je ergens dat het van beide kanten kwam. Je weet, of denkt te weten, nu éénmaal alleen zeker datgene wat jezelf fout gedaan hebt. Of dat nu juist tot het uiteindelijke resultaat heeft geleidt weet je niet? Je kunt nu éénmaal niet in het hoofd van de ander kijken, hoe graag je het ook zou willen. Het zou zo fijn zijn als je daar antwoorden op kreeg. Maar juist daar krijg je nooit de waarheid over te horen, ook al heb je later nog een gesprek of meerdere gesprekken.

Voor mij blijft het daardoor moeilijk. Kruip zo vaak in het stof voor mezelf, geef mezelf zoveel verwijten en maak het mezelf erg moeilijk daardoor. Het beruchte verschil tussen verstand en gevoel. Juist het gevoel maakt je kapot, telkens weer. De vragen en de vraagtekens die je daarbij plaatst. Tegen beter weten in.
Het voelt als dat mijn vertrouwen in vrouwen voorgoed verdwenen is. Tezamen met openheid, eerlijkheid en integer zijn. Een hele zware aanslag op mijn denken en doen. Ik heb de afgelopen jaren niet anders gedacht dan dit ervoor zou zorgen dat het zou werken, ook in de liefde!
Ik kan alleen hopen dat het uiteindelijk toch blijkt te gaan werken. Op alle vlakken, met name op het liefdesvlak.

Op dit moment kan ik alleen maar bezig zijn met het geluk in mijzelf en met mijzelf te hervinden. Gelukkig heb ik daar nu alle mogelijkheid toe. Maar moeilijk blijft het!
Stappen is nu maar een uitweg,. Een tijdelijke oplossing om een goed gevoel te krijgen. Ook al brengt het mij geen stap dichter bij de juiste manier hoe ik nu verder wil gaan. Even een goed gevoel, maar daarmee houdt het op. Even de volle aandacht en dan toch beseffen dat het niet datgene is wat je zoekt. Datgene wat je zo mist!

Het besef van datgene je mist. De echte liefde, het onmiskenbare wederzijdse gevoel. Die ogen waar je in kijkt en die de gevoelens gelijk stellen. Die onmiskenbare blik in de ogen van je partner. De beantwoording van wederzijdse liefde! En het uitzonderlijke gevoel wat dat oproept in jezelf. Dat onbeschrijfelijke gevoel!

Het vergelijken en tegelijk het besef dat het toch datgene mist wat je zo lief had. Velen zullen denken dat je niet moet vergelijken, maar als je de liefde van je leven mist, is dat toch wat je bewust of onbewust gaat doen, althans voor mij. Hoe oneerlijk misschien ook voor diegene waar je op dat moment mee samen bent? Voor mij is het niet anders.

De vraag die vele hier stellen, zou ik haar of hem terugnemen? Ik heb nog steeds de, mogelijk na?ɬØeve, stelling dat als je beiden gegroeid ben en de mogelijkheid hebt gehad om positief te veranderen in je doen en laten, er toch de mogelijkheid bestaat om opnieuw een relatie te beginnen met veel betere uitgangspunten en overleving kansen. Tenminste als er sprake is van echte, oprechte wederzijdse liefde!

Zoal altijd, de tijd zal het leren en laten zien.. Ook al zal het nog een tijd duren tot ik mijn echte liefde en soulmate voor altijd in mijn armen mag sluiten. Mocht dat ooit nog gebeuren?

Gelukkig kan ik voor altijd met volle teugen genieten van mijn kinderen, die mij met hun echte en onvoorwaardelijke liefde schenken. Mij een onbeschrijflijk gelukkig gevoel geven, een gevoel dat niemand me af kan nemen! Ook al kan ik ze niet zo vaak zien en samen met ze zijn. Kijk elke keer weer uit naar het moment dat we samen zijn!!

Zoals Ron(037) laatst op deze site zo mooi schreef over zijn boom, zo zal de dag komen om dit geluk en de liefde te delen. Zolang de boom zich staande houdt en weer in bloei raakt. Die dag komt!

Voor iedereen!

Gizmo