Hoezeer ik ook mijn best doe, ik kan de hoop niet opgeven. Ook al krijg ik duidelijke signalen van haar dat het over is tussen ons, toch blijf ik hopen en denken of ze dit wel echt meent. Een maal per week komt ze mij opzoeken. Niet voor mij maar voor onze drie honden die ze zeer erg mist. In eerste instantie (volgens haar) was de oorzaak van het be?ɬ´indigen van onze relatie niet ik, maar haar gevoelswereld die overhoop lag. Zij voelde haar bekrompen en ingeperkt. Nu blijkt ze er echter anders over te denken en ben ik het die haar niet begreep, haar niet steunde. Wanneer ik haar vraag wat nu de hoofdredenen zijn om de relatie te be?ɬ´indigen krijg ik verwijten naar het hooft geslingerd waar in eerste instantie geen sprake van was.Nu zij terug bij haar moeder woont kan de lol niet op. Twee maal per week stappen en dingen doen die ze bij mij zogezegd niet kon. Terwijl het net die dingen zijn die ik steeds voorstelde om samen te doen maar waar ze toen geen zin in had. Ze leeft nu in de wolken, zo laat ze het tenminste blijken. Is het voor haar niet een vlucht! Steeds met van alles en nog wat bezig zijn om de realiteit niet te moeten zien en voelen. Ze verteld zelf dat ze nu geniet van het leven maar er van bewust is dat de klop voor haar nog moet komen. Mijn verstand zegt dat ik haar moet laten gaan terwijl mijn hart laat voelen dat ik ze nog heel graag zie en hoop op een goede afloop. Nie gemakkelijk!!!