Lieve ldvders,

Nou eergisteren ben ik naar hem toe gegaan. Met een enorm zenuwachtig gevoel en een brok in mijn keel. Bang voor wat gaat komen maar enigszins blij om hem weer even te zien na 2 weken.
Hij vroeg aan mij hoe ik me de afgelopen week heb gevoeld, ja kut natuurlijk.
Ook hij heeft zich zwaar klote gevoeld. Niet eten, weinig slapen en veel aan elkaar denken.
Omdat hij niet zo goed uit zijn woorden wist te komen had hij een brief geschreven (4 A4tjes)
Ik ben toen de brief gaan lezen en daar in stond dat hij echt in gevecht is met zichzelf.
Maar dat het zo niet verder kan, dat hij niet meer als vriendje-vriendinnetje door het leven wil.
Hij houdt nog van me maar het echte gevoel van samen een toekomst hebben is er voor hem niet meer.
De klap kwam natuurlijk hard aan, maar ergens wist ik dat dit ging komen.

We hebben samen gehuild en nog gepraat over van alles.
Ik vroeg aan hem of ik nog even bij hem kon blijven omdat ik niet zo over straat wilde.
Hij zei toen dat hij het heel fijn zou vinden als ik zou blijven slapen.
Ik heb daar even over nagedacht, want het zou alleen maar uitstellen zijn.
Toch voelde het goed om te blijven en hebben we de hele avond geknuffeld, gepraat, gehuild en ook gelachen. Ook nog 2x seks gehad.

Die nacht hebben we allebei erg slecht geslapen. De hele nacht aan mekaar vast geklampt.
Ik wist en weet dat ik hem los moet laten, dat besef is er inmiddels wel.
De volgende dag ook nog gepraat, gehuild, gelachen en nog even samen gedoucht.
Maar we wisten het allebei, het moment van afscheid komt steeds dichterbij.

Hij wil mij niet kwijt uit zijn leven, hij wil graag nog contact met mij houden en mekaar af en toe zien.
Ik wil ook niets liever maar ik weet niet of ik dat kan. Dat begreep hij ook.
Allebei de angst voor de toekomst, de angst van het gemis dat gaat komen.

Toen ik weg ging voelde ik me heel raar. Ik voel me leeg, en ben erg bang voor de tijd die gaat komen.
Ergens heb ik wel een gevoel van opluchting omdat de onzekerheid weg is, en dat maakte me kapot.
Het is niet zo dat ik me beter voel ofzo integendeel, ik voel me machteloos en het liefst wil ik hem terug.
Hij heeft ook gezegd dat hij het niet uitsluit dat we ooit weer bij mekaar komen, maar dat hij wil geen hoop geven want op dit moment zit het er niet in.

Ik probeer ook echt te denken dat het definitief over is, maar dat maakt me juist zo ongelukkig.
De afgelopen weken telde ik de dagen af, maar nu maakt het me allemaal geen f#ck uit.
Ik weet dat ik op dit moment diep ongelukkig ben, en ontzettend teleurgesteld.
Boos op mezelf dat het niet uitpakt zoals ik dat wil. Helaas hoort dat bij het leven denk ik.

Als ik terug denk aan een jaar geleden, toen had ik een huisje, werk, een lieve kat en een schat van een jongen om me heen. Nu heb ik alles van dat niet meer. Ik ben alles kwijt en moet weer helemaal opnieuw beginnen.