Wat doet liefdesverdriet een pijn.
Tegen vrienden en familie hoef ik het niet op te noemen want die snappen het niet, die vinden het raar dat het mij nog raakt. Want mijn relatie was tenslotte maar een jaar toch? Dat ben je toch wel weer vergeten meid? En het is al een half jaar over.. Totaal niks van te begrijpen dus van hun kant. (ze zeggen, ach hij heeft waarschijnlijk wel weer een ander en is jou al lang vergeten, vergeet hem ook) niet wetend hoe pijn zo een antwoord bij me doet.
Dus je weet.. tegen hun niks meer over hem. Daarom ben ik blij met deze site. Mensen snappen je.

Het was mijn eerste relatie, daarvoor heb ik wel korte relaties gehad, maar stelde weinig voor en daar was mijn gevoel ook niet sterk voor. Bij deze jongen wel. Ook hij was nog nooit zo verliefd geweest.
Hij was totaal anders dan mij, misschien dat dat elkaar wel aan trok. Maar op een gegeven moment, waren er botsingen, in de communicatie, interesses, etc. Maar liefde was er wel. Heel veel. Dat is juist het lastige.
We zijn uit elkaar gegaan met de zin 'we houden nog van elkaar' maar het werkt niet als relatie. Was er maar ruzie.
We hebben contact gehouden. Maar dat werkt niet. We vielen elkaar in de armen, en gingen eigenlijk met elkaar om net zoals toen we nog een relatie hadden. Dit is wel een half jaar zo gegaan. Niet dat we elkaar zo vaak zagen als toen we echt een relatie hadden, maar toch wel vaak en spraken elkaar vaak via msn.

Ik had dus de hoop. Als we zoveel om elkaar geven, ondanks de minpunten, kunnen we er voor gaan vechten. Dat had ik in mijn achterhoofd. Blijkbaar dacht hij daar anders over.
Ik ontdekte iets later een aantal foto's op zijn profiel van hem en iemand anders. Ik weet ook niet wat dat betekend, kan van alles zijn. Maar dit is wel erg weird vind je niet?

Dus ik was het zo zat allemaal, als een stuiterbal heen en weer te gaan dat ik het contact heb verbroken een maand geleden. Heb niet hele lieve woorden gebruikt in dat smsje maar goed na alles ga je zo met me om.. zijn gevoel klopt dan ook niet helemaal geloof ik.

Hij stuurde terug dat hij wel om mij geeft. Dat was het dan. Daarna heb ik niks meer gehoord.

Gister was hij jarig, ik dacht vooruit, een kort smsje.
Gister avond verstuurd.. niks gehoord. Een waarschijnlijk komt dat ook niet.
Of hij is overrompeld of het doet hem niks geen idee.

Het doet me pijn, na alles gebeurd dit? Ik heb het gevoel dat het niet echt is geweest. Een anders kruist het pad en je kan een schop krijgen? Werkt het zo.. het was dan wel uit. Maar de manier hoe wij na die tijd met elkaar om zijn gegaan dat voelde echt als liefde voor elkaar. Of zal ik te goedhartig denken? En meneer gaat waarschijnlijk vrolijk verder.
Het is ook een binnenvetter en kan zijn gevoel moeilijk uiten.

Dit doet pijn, ik zie het zwart in mijn hoofd op het moment. Sommige momenten voel ik me goed en dan in ene mis ik hem zo erg dat ik last krijg van kortademig, en misselijk. Terwijl ik meer waard ben, dat weet ik. Maar net alsof die knop niet om te draaien is. En voel me eenzaam. Genoeg aandacht van andere mannen, maar alsof mijn gedachtes alleen maar bij hem zijn en dat gevoel niet weg gaat. Een soort duiveltje die de hele tijd rond mij hangt.

Ik denk de hele tijd aan hem, ik droom 's nachts over hem, ik wil hem vasthouden.
Ik heb soms geen lust in dingen want ik mis hem, ik ben nog verliefd.

Ik bedenk mijzelf.
Als hij echt zoveel om mij geeft zoals hij al die tijd heeft beweerd dan neemt hij wel contact op of als hij mij mist. Ik probeer ook door te gaan, iedere dag, genieten van leuke dingetjes, en ik wil hem ook vergeten maar waarom lukt dat gvd niet. Die spoken overheersen mijn gedachtes de hele tijd. Ik word er langzamerhand moe van. Verdrietig.

Maar als hij niet reageert, ik niks van hem hoor, dat betekend geloof ik dat hij er klaar mee is..
En anders komt er wel reactie.

Simpel gedachte toch? Maar ook verdomd lastig..