Waarom?
vandaag, 17:44
Ik heb deze tijdelijke blog gemaakt omdat ik met zoveel gevoelens en gedachten zit die ik niet kwijt kan. Heb nooit gedacht dat ik me ooit zo zou kunnen voelen of dat dit ooit had kunnen gebeuren. Na vele jaren is de relatie met jou gestopt... Ik zit al een paar dagen alleen thuis en kan niet slapen of eten. Heb geen zin om iemand te zien of te spreken. Het enigste waar ik aan kan denken is waarom dit zo gegaan is. En ik weet het niet. Ik heb wel uitleg gekregen maar alles spreekt elkaar tegen of weer niet. Er is duidelijk iemand anders in het spel en daar valt niets meer aan te doen. Ik moet het gewoon verwerken en verder gaan. Toch is dit zo moeilijk... Ook al waren we nog niet getrouwd of hadden we nog geen kinderen, ik heb het wel altijd zo beschouwd alsof we voor altijd samen zouden zijn. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik nog iemand tref die zo perfect is. Altijd zo vrolijk en vol liefde. Ik heb tot het moment van het gesprek veel liefde en warmte gekregen en gevoeld. Daarom is dit als een shock aangekomen. Altijd zoveel mogelijk mij in mijn waarde gelaten en geaccepteerd zoals ik ben. Maar blijkbaar was ik niet goed genoeg en/of heb ik je niet dat kunnen geven wat je nodig hebt. Is dit dan de reden dat je op je eerste vakantie zonder mij je zo van een andere kant laat zien? Ik weet dat je wel tot op zekere hoogte beinvloedbaar bent (niet negatief bedoeld) maar is dit wat er gebeurd is of weet je wat je doet? Bepaald input de output? Ik weet het niet meer en hoe meer dagen er voorbij gaan hoe meer ik me realiseer dat het afgelopen is. Moet ik je weer terug proberen te winnen of moet ik me passief proberen te houden en je dit laten doen? Het laatste is wat ik probeer maar het breekt mijn hart (wat ervan over is). In mijn hoofd speelt alles zich steeds weer van voren naar achteren af. Het begint op het moment dat ik je heb leren kennen en je later in de auto vroeg of ik je mocht zoenen. Vanaf dat moment was mijn hart van jouw. We hebben best veel dingen meegemaakt en ben ook door jouw gegroeid. Samen jou verhuisd en naar Egmond aan Zee. Toen weer verhuizen naar de Rijp. Vanaf een bepaald moment zijn we toch aparte dingen gaan doen, wat niet slecht was dacht ik. Elkaar de ruimte geven enz.. Maar ik heb nu begrepen dat ik dat niet deed, terwijl ik altijd dacht van wel. Heb wel mijn eigen mening en gedachten over bepaalde zaken geuit maar dat moet kunnen. Dit heeft je toch het gevoel gegeven van beperkingen.. Toch apart op vakantie zonder daar problemen van te maken terwijl ik wist dat dit het einde was. Ik kom terug en er blijkt al van alles gebeurt te zijn. Ik hoor dat je misschien in Turkije wilt gaan wonen. Ik schrik me dood en kan het niet geloven. Is dit een opwelling? Een uitweg? Ik maak me zoveel zorgen. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Niets helaas. Dus doe me best om je overal in te steunen maar dat maakt me juist kapot. Ik help je om afstand te nemen van mij en je voor altijd kwijt te raken. Of geef ik je juist de ruimte om te beseffen wat je kwijt bent? Ik weet het niet meer. Voel me net als lucht. Maar wel lucht zonder zuurstof en niet op deze planeet. Op een planeet waar niemand leeft en niemand het nodig heeft. Ik weet dat ik er overheen kom. Maar dit had ik niet verwacht. Had ik niet beter kunnen zeggen om vanuit ons huis een plekje voor je of voor mij te zoeken? Ik heb het anders gedaan en ervoor gezorgd met woorden dat je zo snel mogelijk vertrok naar een vriendin. Je hebt niet eens tegengesproken en hebt dit gedaan, waardoor ik dus denk dat alles al besloten was terwijl ik weg was op vakantie. Ik had zo graag gewild dat alles besproken had kunnen worden na terugkomst. Ik vind het zo erg dat er in mijn afwezigheid contact is geweest met hem. Al meteen vanaf het moment dat ik er niet meer was. Was dit elke dag? Meerdere keren per dag? Per webcam? Bij thuiskomst lege flessen in de keuken. Was er alcohol tijdens contact? Was er alcohol bij ontmoeting daar? Wat is dit voor een basis? Maar ik ga daar niet over. Wie is hij? Doet hij dit soort dingen vaker met vrouwen op vakantie? Ik maak me daarom zoveel zorgen.
Ik heb al heel erg goed nagedacht over alles en heb me vaak afgevraagd of er een weg terug is. Dit is heel moeilijk te beantwoorden omdat ik weet dat ik niet 100% perfect meer voor je ben. Dus als we weer verder zouden gaan nu of later dan zou ik moeten veranderen of jij. Ik denk niet dat ik dit van je kan vragen en andersom weet ik niet of ik dat kan. Ik zou er alles voor over hebben maar doordat ik weet dat er iemand anders is laat dit zo in mijzelf twijfelen en denk dan dat er waarschijnlijk ergens anders een vrouw is die precies iemand zoekt zoals ik ben. Ik heb tijdens mijn vakantie verschillende vrouwen opgedrongen gekregen, maar heb zo een grote afstand bewaard om een situatie te voorkomen of om bepaalde gevoelens te voorkomen. Er was een vriendin van de vriendin van Ewout die er elke keer was. Ik heb me elke keer afgesloten in mijn kamer of niet meegegaan in de avond. Ewout zei al dat ze de ogen had van jou en reden meer om afstand te houden. Alles waar een man een zwak voor zou hebben is gebeurd en ik heb alles op een correcte manier gedaan. In de avond als ze terug kwamen en ik al lag te slapen hebben ze vaak genoeg geprobeerd om mij mee te krijgen voor een nachtelijke duik. Alles was er om iets heel moois van te maken maar ik had maar 1 iemand in mijn hart en in mijn gedachte en dat was Geesje. Ik heb hierdoor veel indruk gemaakt op dat meisje omdat waarschijnlijk dit weinig voorkomt dat iemand zich zo afzijdig houdt. Ik ben erg onbeleeft en onbeschoft geweest omdat ze elke keer maar zeiden: het is maar een etentje, zwemmen of uitgaan... Er gebeurt toch niets? Ik weet uit ervaring dat alles ergens begint. En ook al was ik verliefd geworden, dan nog weet ik dat ik bij jou wilde blijven. Daarom weet ik nu dat er meer aan de hand was tussen mij en jou. Iets waar ik me blijkbaar voor afgesloten had of niet wilde horen en geloven. Ik kon je niet geven dat wat je wenst. Ik kan niet zijn zoals jij zou willen. je bent zo een mooie complete vrouw geworden dat ik gewoon zo bang was om je kwijt te raken en dit is toch gebeurt. Ik vraag me af of ik er echt iets aan had kunnen doen. Ik denk het wel. Ik ben wel heel blij en trots dat ik zo gehandeld heb op mijn vakantie en zou het nu dat ik dit allemaal weet het ook niet anders gedaan hebben. Ik kan altijd nog terug. Maar die wens is er niet en is er nooit geweest. Nu achteraf denk ik dat ik het niet erg had gevonden als we een kindje hadden gehad en toch uit elkaar waren gegaan. Ik heb altijd gedroomd hierover alleen gaf mijn gevoel aan dat ik moest wachten. Ik denk dat wat er nu gebeurt is ook gebeurt zou zijn als we een kindje hadden gehad. Misschien was dit wat ik voelde..... Toch had ik dit nog willen hebben van je. Hoe ga ik verder vanaf hier? Houd ik contact met je? Blijf ik je zien? Moet ik iets doen waardoor je me nooit meer wilt zien? Ik denk dat mijn liefde en houden van nooit zal verdwijnen, waardoor elke verandering in je leven me pijn zou doen. Maar ik ben nog zo verliefd en houd nog zoveel van je dat het me van binnen verscheurd als ik eraan denk om alle contact te verbreken. Heb al gedacht om een paar jaar naar Argentinie te vertrekken en daar opnieuw te beginnen. Maar het doet me zoveel pijn. Ook de gedachte dat ik er niet meer voor je zal zijn. Ik weet ook dat er iemand anders er voor je zal zijn, maar dit is iets wat ik me nooit voorgesteld heb. Verliefd op een andere vrouw geen probleem maar heb begrepen dat er ook behoefte is voor andere mannen.. Als ik dit allemaal zo terug lees dan besef ik dat het afgelopen is vanuit jouw kant. Ik kan wel tot mijn dood op je blijven wachten maar daar doe ik mezelf geen goed mee. Als het zo moet zijn dan treffen we elkaar wel nog. Maar helaas wordt dit vaker gezegd en komt het zelden voor zoiets. Ik denk dat ik er voor nu voor je moet zijn omdat ik het zo voel en daarna als alles geregeld is afstand moet nemen. Je zou me tot die tijd op elk moment terug kunnen winnen, maar ik vrees dat als dit te lang duurt het niet meer zal gaan. Buiten dat denk ik aan wat ik allemaal hierboven heb geschreven en dat zegt weer dat je me eigelijk niet wil zoals ik nu ben en deed. Dus ook al zijn we weer bij elkaar dan nog zou je je niet lekker of tevreden voelen denk ik. Ik twijfel zo aan mezelf hierdoor dat ik zelfs het gevoel heb dat ik je niet waard ben. Ik hoop alleen dat je ook niet bij iemand anders blijf als je hetzelfde voelt als met mij. De tijd zal het zeggen.

Mijn familie en beste vriend steunen me enorm maar kan niemand om me heen hebben nu. Hoe lang gaat dit duren dit gevoel? Wordt het erger als ik je zie? Of is het juist beter voor de verwerking? Ik weet het niet. Ik merk het na morgen of zondag. Vandaag bij de bank om de rekening te scheiden en toen hij vroeg waarom, kon ik bijna mijn tranen niet bedwingen. Hij vroeg waar al het geld van de spaar heen kon en ik zei dat het naar jouw rekening kon. Hij vroeg 3x of ik dat zeker wist en ik zei dat geld en materiele dingen niet van belang zijn. Belangrijk is het geluk en de positiviteit van gedachten en gevoelens om vanuit daar te groeien. Ben teveel bezig geweest met materiele dingen in plaats van jouw te laten voelen wat ik voor je voel. Ik had je elke avond in al die jaren in slaap moeten hebben gekriebeld. Elke avond een lekkere massage. Lieve dingen die ik elke dag denk en voel tegen je zeggen en niet allemaal per sms. Ik weet niet wat er veranderd is in mij waardoor ik ben gestopt daarmee. Ik voel me namelijk nog precies hetzelfde als in het begin. Ik heb je steeds zien groeien naar de persoon die je nu bent en die is zo mooi dat ik misschien te bang was om je te verliezen terwijl ik al die dingen zou doen en zeggen. Bang om me helemaal te geven. Ik weet nu dat er geen ander zal komen waar ik een vaste relatie mee zal aangaan. De kans om te trouwen en kinderen nemen heb ik voorbij laten schieten.
Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me weer in mijn ogen. Ze vallen alsof ze uit het niets komen. Kan ze niet tegenhouden. Laatste keer dat ik zoiets heb gevoeld was toen ik een kleine jongen was en mijn oma overleed. Alles wat ik zie op tv heeft wel iets te maken me jou of turkije.
Op vakantie heb ik veel geschreven en heb het gisteren maar gewist. Kon het ook niet meer nalezen. Elke avond na woensdag heb ik dit gedaan om iets te doen omdat ik dus steeds niet mee ging. Wilde je laten weten hoeveel ik besefte wat je voor me betekende. Gisteren heeft dat meisje contact gezocht via Ewout maar heb tegen hem gezegd dat ik toen niets wilde en nu helemaal niet.
Ben niet klaar om met iemand anders te zijn. Misschien is het juist goed om te vergeten maar je betekent zoveel voor mij dat je dit niet verdient en niet eerlijk zou zijn.
De katten hebben me erg kunnen troosten. Die blijven altijd bij je. Ook al geef je ze geen eten of behandel je ze niet goed. Trouw voor het leven. Hierdoor doe ik me best om ze goed te laten voelen. Dat had ik ook voor jou moeten doen. Ik heb het gevoel alsof ik daar niet in geslaagd ben.
Voel me droevig dat je straks in een kamertje zit en niet hier todat je verder gaat. Ik ben nu ook bezig om via de GGZ tijdelijk een woning te krijgen en via internet. Ook al is dit te groot. Ik denk dat je liever hier zit als in een kamertje in Alkmaar voor dezelfde prijs. uit financiele oogpunt stel ik je toch voor om hier te blijven todat je echt iets vind. Zal best wat geld schelen en het sparen zal beter gaan. Dus mocht je dat willen dan moet je dat zeggen.
Ik kan even niet meer schrijven omdat ik duizelig word.. haha.. Ga proberen wat te eten. Ik hoop dat je niet verdrietig wordt van alles wat ik geschreven heb maar beschouw het als een uitlaatklep. Ik heb het nooit zo gedaan maar dacht aan jou hoe je altijd alles opschrijft. En het lijkt te helpen kus