het is al een tijdje sinds ik geschreven heb... ben heel goed in wegstoppen... maar als ik het dan ook maar even toe laat... dan is het er weer. Niet minder dan de laatste keer... onveranderd. Dat gevoel... verdriet, verscheurd, radeloos... machteloos. Zoveel liefde heb ik te geven... aan jou... alleen aan jou. Ik kan je niet loslaten, hoe ik het ook probeer... waarom? Alles is er, het gevoel, de klik, we vullen, voelen elkaar aan. Beide hebben we het er moeilijk mee. En toch kan het niet... ik wil zo zo zo graag oud met jou worden. Ik mis je... mis je lach, je humor, de manier waarop je naar me kijkt... vol liefde! Als jij er bent, is er rust, gewoon zijn, het is goed... gewoon ons alsof alles op zijn plek valt. Gewoon goed.

Waarom kan het dan niet?

... het doet pijn, maakt me zo intens verdrietig.