Ik heb gister al het hele verhaal ingestuurd van onze breuk van een week geleden.

Vandaag had ik met hem afgesproken om onze laatste spulletjes uit te wisselen. Ik zou eerst naar Utrecht Centraal reizen om daar de spullen te ruilen en daarna door naar Gouda om daar met een vriendin een leuke dag te hebben.
Het begon al onwijs slecht, vertraging met de trein. Daarna belde mijn vriendin af, door omstandigheden kon ons uitje niet door gaan.
Ik heb mezelf ontzettend opgepept door vandaag dus ik wilde persé door naar Utrecht voor mn spulletjes.
Toen ik in Utrecht aankwam regende het ontzettend. Ook kreeg ik een sms van mn ex. Dat ik maar naar Jaarbeursplein moest komen want hij was met de auto. Eigenlijk had ik daar geen zin in, laat hem ook maar wat moeite doen, maar ok. Ik ben akkoord gegaan.
Aangekomen op jaarbeursplein ben ik snel een bushokje ingerend omdat het zo regende. Ik heb vanuit daar gekeken of ik zijn auto zag maar die was nergens te bekennen. Uiteindelijk heb ik hem via sms gevraagd of hij er al was. Antwoord: Jaa.. Dus, ik mocht in de stromende regen gaan zoeken naar de auto van meneer, terwijl hij lekker droog op mij aan het wachten was. Rij dan even een rondje met je auto en kom naar mij toe, jij zit tenminste droog. Goed, auto gevonden, ik was inmiddels zo kwaad dat ik hem niet eens meer aan wilde kijken, bang om in tranen uit te barsten. Hij stapte uit, deed de kofferbak open en gaf me mijn tas. Ik heb hem zijn tas gekeken, heb doei gezegd en ben het station weer ingelopen.
Wat deed dat pijn zeg..
Ik voelde ontzettend de behoefte om hem mijn boosheid te laten merken. Misschien niet het slimste, maar gedaan is gedaan en hij mag ook wel eens weten dat hij niet alles bij me kan flikken. Ik heb hem gesmst dat ik hem een lul vond en ook waarom. Ik kreeg een bericht terug dat hij me vanuit de auto niet had kunnen zien, dus hoe had hij moeten weten dat ik daar stond? Bullshit, waarom zou ik je dan smsen met de vraag of je er al bent, dan ben ik je aan t zoeken.. Ik heb hem ook verteld dat ik erg baalde van het feit dat hij helemaal geen moeite heeft gedaan om die spullen te ruilen. Afspraak was dat hij naar mijn huis zou komen om dat te doen. Ik heb hem een aantal keer gevraagd om te komen, ik heb er op aangedrongen dat hij het zo snel mogelijk zou doen. Maar ja, voor meneer was spullen omruilen geen prioriteit, dus ik mocht blij zijn dat hij überhaupt gekomen was..
Dit ging mij echt te ver, ik heb hem verteld dat de wereld niet alleen om hem draait en boos zijn nummer gewist. Later kreeg ik een sms dat die opmerking inderdaad laag was, hij had zich de ontmoeting alleen zo anders voorgesteld. Hij had gedacht dat we nog even zouden praten en dat soort dingen. Gelijk na deze opmerking heb ik hem weer vergeven voor alles, stom natuurlijk. Ik baal er zo van dat ik niet lang boos op hem kan blijven, wat hij me ook flikt. Er zijn meer situaties voorgevallen waarin het meer om hem draaide dan om mij, en ik heb het iedere keer geaccepteerd. Nu ben ik er klaar mee.