Het is inmiddels ruim 2 weken geleden dat mijn vriend heeft aangegeven niet meer zeker te weten of hij nog wel genoeg van mij houd om verder te gaan. Dit kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. We zijn al 7,5 jaar samen waarvan we 5 jaar samen wonen. Naar mijn weten hebben we het altijd fijn en zijn we ook echt gelukkig. We hebben nooit ruzie en houden ontzettend veel van elkaar. Tot dus 2 weken geleden mijn vriend aangaf al een tijdje te twijfelen over zijn gevoelens. Hij is bang en vraagt zich soms af of we in de tussentijd meer een soort broer/zus relatie hebben opgebouwd.

Ik begrijp het niet.. ik kan me heel moeilijk in zijn positie verplaatsen. Hij geeft aan momenteel heel erg in de war te zijn en continue te twijfelen over alles, maar vooral over ons! het ene moment weet hij zeker dat hij bij me wil blijven en dat we er samen wel uit gaan komen. Maar het andere moment wordt hij overspoeld door gevoelens die aangeven dat de koek misschien wel gewoon op is... we hebben in de afgelopen weken ontzettend veel gepraat en gehuild samen. Ook zijn we veel leuke dingen gaan doen en dit voelde aan de ene kant ZOO fijn. maar aan de andere kant merkte ik dat ik me steeds meer aan hem ging vastklampen. Andere mensen gaven ons de tip om tijdelijk even apart te gaan wonen. Wij zagen dit in het begin beide helemaal niet zitten. Toch door er veel over te praten heb ik uiteindelijk besloten om afgelopen zondag mijn spullen te pakken!!

Wat een verschrikking, echt een HELLL heb me nog nooit zo gevoeld. Het was de moeilijkste beslissing van mijn hele leven. Hij ging met me mee en is nog blijven eten. We hebben samen toch een partij zitten snotteren. het voelde zo niet goed! we hadden afgesproken afstand te nemen en elkaar tijd voor onszelf te gunnen. tot gisteren hebben we dan ook geen contact gehad. Maar gisteren had ik het niet meer... ik moest en zou hem spreken. Ik werd gek van die onzekerheid! ik heb de afgelopen dagen geen oog dicht gedaan, tranen met tuiten gehuild en ik was ontroostbaar... Ik ben zoo bang voor mezelf, ik ben gewoon zo wanhopig en wil hem zo niet kwijt dat ik geen raad meer weeet met mezelf.

ik had hem gister octhend opgebeld en hij gaf aan dat hij het tot nu toe niet fijn vond alleen en mij best wel miste al.. (ondanks dat het nog maar 3 dagen waren) dat deed me even goed maar savonds werd ik erg ziek en moest ik continue overgeven en was ik aan de diaree. Ik wilde gewoon naar huis.... (niet eens perse voor hem maar om in mijn eigen omgeving te zijn) ik trok het gewoon niet meer. Ik belde hem op maar kreeg geen gehoor. Heb toen mijn spullen gepakt en ben naar huis gereden. daar ben ik in bed gaan liggen en een uurtje later kwam hij thuis. helemaal verbaasd keek hij me aan toen ik boven de plee hing (weer overgeven) ik gaf aan dat ik echt niet lekker was en heel graag thuis wilde zijn. Ik merkte aan hem dat hij dit niet heel erg prettig vond. En ik voelde me toen alleen nog maar meer klote! We hebben gepraat en hij was een beetje teleurgesteld... Het ging voor zijn gevoel namelijk goed! hij vond het niet fijn alleen en miste mij al, maar nog te kort om te kunnen zeggen "ik ga ervoor ik wil voor de rest van m'n leven met haar delen" en nu voelt het voor hem alsof dit alles voor niets is geweest en we weer van voor af aan moeten beginnen.

Ik voel me zo klote heb echt het idee alsof ik het heb verpetst.... Ik kan het ook gewoon niet, zonder hem zijn! Ook twijfel ik steeds meer of het wel goed is om even zonder elkaar te zijn! Het voelt voor mij niet goed! Ik heb wel besloten dat als we het wel gaan doorzetten dat hij dan maar weg moet gaan zodat ik in ieder geval in mijn eigen omgeving ben.... Maarja Wat is wijsheid?? een korte time out? of bij elkaar blijven en vooral veel praten?? we zijn ook bezig met relatietherapie in te schakelen maar dit duurt 6 tot 8 weken... en tot die tijd???? HELP!!!!!!