ik zit momenteel ook in een beetje een vergelijkbare situatie. Het is nog niet uit, wel uit geweest (lees mijn blog maar), hij stuurt me dan weg als hij heel boos is, begint van alles te roepen, en eigenlijk loop ik ook al een hele tijd op eieren omdat er inderdaad altijd wel iets is waardoor hij weer vreemd reageert. Hij is jaloers, claimerig, vindt dat ik zowat alles fout doe, en zelfs nu na een weekend waar het toch heel leuk was samen, komt hij op maandagochtend weer via de telefoon met een lijst van dingen die ik niet goed deed. Het zal niet exact hetzelfde zijn als bij jullie uiteraard maar wat jij schrijft herken ik wel, het afbreken, het kwetsen, jij trekt je zelf steeds verder terug in een schulp, raakt vriendinnen kwijt en zelfs je baan, je bent niet meer jezelf. Het is geen gezonde relatie. Bij mij zit het nog in de beginfase, maar ik herken wel de elementen. Waarom ga ik niet gewoon weg? Nu ben ik eindelijk op het punt gekomen dat ik net als jou zie dat ik zelf ook niet meer wil, maar toch gaat het niet uit. Wij hebben dus ook ruzie, en dan reageert hij ook superhard en koud, en krijg ik allerlei verwijten, dan denk ik, waarom ben je dan nog met me, maar als hij dan aanstuurt op een einde panikeer ik en ren ik toch weer terug.

Denk dat je er inderdaad achter moet komen wat het is in jou dat je tegenhoudt. Dit soort relaties kunnen verslavend zijn. Je raakt verzeild in een patroon en dat patroon gaat van kwaad tot erger, ergens onderweg raak je de grens kwijt en ook al kwetst het je enorm hoe het nu gaat, je voelt je een soort van verlamd bij de gedachte dat het uit zou gaan en jij er ineens weer alleen voor zou staan. Dus schiet je uit reactie maar weer terug in het zelfde patroon, hoe bizar ook, dat ken je, dat is 'veilig'. Dat herken ik van mezelf tenminste wel.

Waarom heb je het gevoel niet zonder hem te kunnen? In een ongezonde relatie ben je uiteindelijk allebei beter af, en is het misschien eerder nog een teken van liefde om elkaar te laten gaan. Hij is degene die reageert hoe hij doet, maar jij staat het zelf toe, je laat jezelf dingen aandoen die je nooit tegen een ander zou doen. Jullie zitten samen vast in dit patroon en je wil weg, maar je gaat niet. De vraag die je eerst moet beantwoorden, is: waarom? Is het angst, onzekerheid over de toekomst, niet alleen willen zijn?

Het is heel belangrijk je veilig te voelen in een relatie. Die veiligheid gaat niet perse over het fysieke aspect - nee, er moet een veilige constante zijn in hoe je met elkaar omgaat.

Als dat niet zo is, moet je voortdurend op je hoede zijn, want er kan op elk moment iets gebeuren.

Daardoor ben je nooit werkelijk ontspannen, wat ook weer allemaal fysieke gevolgen heeft, want als je steeds op je hoede bent, en er steeds op rekent dat het elk moment uit elkaar kan knallen, spannen allerlei spieren zich voortdurend samen, buik, middenrif - je ademhaling is korter, je wordt steeds nerveuser...

...en dan heb ik het nog niet eens over invloeden van buitenaf: als je iemand nodig hebt omdat je tegenslag ervaart, dingen moeilijk zijn, moet je bij je partner terecht kunnen - op z'n minst om uit te kunnen blazen, maar dat gaat niet als je op je hoede bent.

Ik ben het ermee eens: als je in die situatie zit, maar toch van elkaar houdt, is het een uiting van liefde elkaar te laten gaan. In ieder geval nu.