Hallo allemaal,

Ik heb al een aantal keer op het punt gestaan mijn verhaal te doen, maar bedacht me elke keer weer.. Ik heb hier ooit onder een andere naam gestaan, maar houd die liever geheim.. Destijds heb ik erg veel aan de bezoekjes op LDVD gehad, de contacten, de verhalen van je medeschrijvers en de reacties op blogjes hebben allemaal bijgedragen aan het stukje verwerkingsproces.. Ik hoop dat dat dit keer ook lukt..

Zes maanden geleden kwam ik via een datingsite F tegen.. We sloegen aan het mailen en alhoewel dat soms wat krampachtig ging waren er wel veel overeenkomsten.. We waren allebei enorme filmfans, lazen allebei veel.. Toch, merkte ik dat ik niet echt onwijs geinteresseerd was, omdat ik een aantal keer het idee kreeg dat we niet echt klikten.. Toen ze uiteindelijk voorstelde om op Lowlands (waar we dit jaar allebei naar toe gingen) elkaar te ontmoeten stemde ik in.. Echter, ik vergat haar telefoonnummer mee te nemen en merkte dat ik het eigenlijk niet eens erg vond.. Had al genoeg gezelligs te doen, was met fijne vrienden, ik vond het wel best zo..

Toch kreeg ik een SMSje met de vraag of ik wilde afspreken.. Zogezegd zogedaan.. Een middag en een deel van de avond zwierven we over het festivalterrein, langs eetkraampjes, podia en andere attracties.. tussendoor dronken we thee in de theetuin of zaten we in grasveldjes in de zon te kletsen.. Het was gemakkelijk, leuk, fijn.. Na thuiskomst besloten we de lijn voort te zetten en na wat onhandige communicatie stemde ze in om weer af te spreken.. Een dagje Diergaarde Blijdorp volgde en ook daar was het weer fijn, gezellig, makkelijk.. Toen we afscheid namen vroeg ze "Vond je het leuk met mij vandaag?" en toen ik beaamde leek ze te stralen en zei "wat fijn! Ik vond het ook heel erg fijn met jou.."..

Het was de laatste keer dat ik haar zou zien..

Het werd in rap tempo vaag.. Alhoewel ze aangaf dat ze snel weer wilde afspreken lukte dat steeds niet omdat ze het druk had.. Na enkele weken vond ik het wel wat raar.. Na onze face to face ontmoetingen had ik wel een bepaald gevoel voor haar gekregen en ik wilde haar graag weer zien.. Maar helaas, er was geen tijd, geen ruimte.. Ze had het druk met twee studies, twee banen en een zwaar verwaarloosd sociaal netwerk.. Maar, zo zei ze, ze wilde me ook heel graag zien.. had het gevoel dat we gevoelsmatig heel goed bij elkaar pasten.. en dat dat alleen maar fijner zou worden.. "Begrijp mijn zoeken", zei ze.. "Ik wil je heel graag weer zien, zou het onwijs fijn vinden nu met je af te spreken, te kletsen en leuke dingen te doen, maar er is teveel om me heen wat me nu afleidt en wat mijn aandacht nodig heeft..".. Ik snapte dit wel, dus ik stemde in te wachten tot er een beter moment kwam..

Maanden gingen voorbij.. de mails kabbelden voort, maar waren gekenmerkt door een onvoorspelbaarheid.. Soms was ze warm en lief, maar vaker was ze vlak en ongeinteresseerd.. Ik vond het erg moeilijk mee te gaan in die wisselingen, maar deed mijn best om het te begrijpen, haar tijd & ruimte te geven.. Twee keer gaf ik aan "als je het idee hebt dat het geen fijne klik is, zeg het gewoon.. dan neem ik afstand, laat ik je met rust.. ik heb geen zin om mezelf op te dringen".. maar elke keer was dat niet het geval.. "Heb geduld", zei ze.. "We zien elkaar snel.."

Afgelopen week werd ze ontslagen bij een van haar banen.. Aanvankelijk een verdrietige gebeurtenis, maar het gaf wel tijd en ruimte, en dus vroeg ze vorige week of ik zin had om snel af te spreken.. Ze wilde me graag beter leren kennen.. Ik stelde wat data voor, maar het bleef weer een week lang stil.. Mijn gevoel werd elke keer weer heen en weer geslingerd tussen angst en hoop.. Gisterenavond kreeg ik een mailtje dat ze bij nader inzien geen tijd had.. "Wellicht later", en "we zien wel", was alles wat ik kreeg..

Ik was er klaar mee.. Super verdrietig, omdat ik echt oprecht het idee had dat er een fijnere, warmere klik in het vooruitzicht lag.. maar ook boos, omdat ik het idee had ze op deze manier een beetje met me solde.. Niet bewust ongetwijfeld, maar nog niet minder vervelend.. Tot diep in de nacht schreef ik een mail.. met daarin een afscheid.. Ik kon dit niet langer blijven doen op deze manier..

Vanochtend een kort replietje.. Ze deelde mijn verdrietige conclusie: het werkte niet.. Ze vond ons te verschillig.. daarnaast had ze hiervoor een relatie gehad met een erg gevoelige jongen, en ik deed haar teveel aan hem denken in mijn gevoeligheid.. dat was heel pijnlijk afgelopen, en ze was bang dat dat weer zou gebeuren..

Ik vind het heel ontzettend vervelend.. Het raakt me des te meer omdat dit de zoveelste teleurstelling is op liefdesgebied deze laatste paar jaren.. Het maakt me onzeker, omdat ik me afvraag wat ik nu elke keer precies fout doe.. Maar bovenal vind ik het heel erg verdrietig dat we elkaar nooit echt hebben kunnen leren kennen.. Het bleef bij vage, vluchtige mailtjes, waarin we eigenlijk zelden de kans kregen om elkaar te zien zoals we waren..

Dag lieve F!

M