ik heb mn ex vandaag weer gezien... we moesten nog dinge regelen rondom het abonnement dat op mijn naam staat, maar die hij gebruikt (ja, stommem fout van me...). Het was zo raar allemaal vandaag. Zat in de bus naar hem toe, voelde me al zenuwachtiger worden en dat werd alleen maar erger toen ik bij m voor de deur stond.

Zo eigenwijs als ik ben, vertikte ik t om de sleutel, die ik nog heb, te gebruiken, dus belde aan... iets wat ik al heel lang niet meer had gedaan bij hem. Hij deed open en ik kon hem niet eens aankijken. Hij groette me met een kus op mn wang, maar ik kon hem gewoon niet de 3 zoenen terug geven.

Het voelde zo verwarrend toen ik daar zat, de spullen op tafel gelegd. Dat zakelijke gedeelte beviel me nie, had vanmorgen zelfs een rare gedachte als in 'scheidingspapieren'. Sloeg in mijn geval natuurlijk helemaal nergens op, maar ja.

Vond het moeilijk om vrolijk en normaal tegen m te doen, heb veel voor me uit zitten staren, met de gedachte dat ik dat alles nooit meer zal zien. Hij was nog druk aan t bellen, omdat ie nog t een en ander moest regelen, moest daarom ook daarna nog ff met m mee naar de stad, ff wat ophalen. En voelde dat ik alleen maar chagerijniger werd. Begon ook steeds botter tegen m te doen.

Daarna richting station gefietst (hij zit nu in leeuwarden), hij ging zn treinkaartje halen bij t loket en terwijl hij in de rij stond, zei ik m dat ik weg ging, de bus halen. Ben ook zonder pardon omgedraaid en weggelopen, hij heeft niet een de kans gehad om me echt gedag te kunnen zeggen.

Natuurlijk duurde t nog ff voor de bus kwam, en ben ik in de stationshal nog even blijven wachten, waardoor ik m dus nog zag lopen nadat hij zn kaartje had, hij zei nix meer, maar heeft me wel gezien.
Hij liep naar het perron, en ik wist ergens al dat hij de trein had gemist.

Wachten op de bus duurde me te lang en ik wilde eigenlijk ook zeker weten of ie de trein had gemist, dus ik besloot met de trein terug te gaan naar enschede. En ja, hij stond nog op t perron te wachten. Helaas kwam mijn trein er al gelijk aan, dus ik moest wel instappen. Ik ben helemaal voor in de trein gaan zitten, zodat ik hem nog kon zien.

Ik hoopte zo dat hij me zag zitten, maar helaas...
En ik was toen weer zo debiel om hem te smsen... Dat de beruchte klap waar ik al op wachtte, nu (toen dus) was gekomen. Heeft die s*kkel nie eens door welke klap ik bedoelde!!!!! Ja, hallo!!! de klap die elke x komt als ik hem heb gezien.

En nu... ja, opzich gaat t wel redelijk, gister voelde ik me in ieder geval stukker beter, maar dat verrotte gevoel van vanmiddag op t station is nu wat afgezakt. De formulieren voor dat omzetten heb ik in de brievenbus gegooid, nu is het afwachten, afwachten tot we daar meer van horen. En als we daar bericht van hebben, zal ik m weer zien...

Aan de ene kant hoop ik dat ik snel bericht krijg daarover... dat ik m weer kan zien dan... maar ik weet dat het geen zin heeft, de pijn van vandaag dan weer moeten doorstaan...

Maar, ik ben toch wel trots op me dat ik me op t station zo heb omgedraaid en hem geen kans heb gegeven om me gedag te zeggen... of me een fijn uiteinde te wensen (en dat laatste dat steekt toch ook wel weer ergens een beetje )